Νεκταρία ΤσοπανέληΠοίημα: Νεκταρία Τσοπανέλη
Φοιτήτρια Ψυχολογίας
Επιμέλεια: Στέλλα Πυρένη
Φιλόλογος
Στην έναστρη νύχτα
στην έναστρη λήθη μου
σε βρήκα
ξαπλωμένο σ’ ένα βράχο
χλωμό κι όμορφο.
Άσε με να σε αγγίζω
με τον νου μου, έλεγες.
Άσε με να σε αγγίζω
μέχρι να μου χαρίσεις ένα χαμόγελο
άσεμνα ίσως ηδονικά.
Κι η απόσταση
γινόταν ουρανός μας
κι η σκάλα της υπομονής μας
καιγόταν
εγώ έπεφτα ναυαγισμένος
στα σύννεφα χαρταετός
για σένα δεν έμαθα ποτέ.
Αν με αφήσεις
να περπατήσω αρκετά,
σου έλεγα
ίσως κάποτε να φτάσω κάπου.
Σ’ ένα αύριο
χωρίς τους κανόνες μου
χωρίς τους όρους σου
σε μια μέρα πλατιά και διάφανη
χωρίς κουκίδες μαύρες και κηλίδες κόκκινες.
Κι η απόσταση
γινόταν θάλασσα
που μας ρουφούσε με μια δύνη
στο βυθό της
κι άλλοτε εξατμιζόταν
και μας εγκατέλειπε.
Αν με αφήσεις
να περπατήσω αρκετά,
σου έλεγα ένα βράδυ
λίγο πριν με πιάσει
η έναστρη λήθη μου,
ίσως να φτάσω
σε ένα αύριο λευκό
εκεί όπου με καλεί
ό,τι αγαπώ.