Φανταστικοί φίλοι

Άρθρο: Κωνσταντίνα Κορδώνη
Φοιτήτρια Τουρκικών και Ασιατικών Σπουδών

Επιμέλεια: Πηνελόπη Ζαχαρία
Φιλόλογος

Είναι στιγμές που αναρωτιέσαι αν όλα γύρω μας είναι αληθινά και αν η υπόστασή μας δεν είναι τίποτα παρά ένα σωρό χημικές αντιδράσεις. Αυτή τη διαπίστωση έκανα, όταν σκέφτηκα τους φόβους και τα όνειρά μας. Αν η σκέψη σου είναι λίγο κυνική, θα μπορούσες να πεις πως τίποτα από αυτά που νιώθουμε και πιστεύουμε δεν είναι αληθινά, όλα είναι μια χημική αντίδραση που τελείται στο σώμα μας χωρίς κανέναν ιδιαίτερο σκοπό, σωστά; Αν σκεφτούμε, όμως, πως με την ενίσχυση αυτών των συναισθημάτων, δηλαδή των φόβων και των ονείρων μας, μπορούμε όντως να επιφέρουμε ένα αποτέλεσμα, τότε μπορούμε να διακρίνουμε ένα… σκοπό.

Η αλήθεια είναι, πέρα από τη φιλοσοφική θεωρία του καθενός, πως τίποτα δεν αποκτά αξία, εκτός εάν εμείς οι ίδιοι του δώσουμε την κατάλληλη αξία, ώστε να γίνει είτε κάτι μικρό είτε κάτι μεγάλο. Όσο με επιμέλεια συνεχίζεις να τρέφεις τους φόβους σου, τόσο ζωντανοί θα μένουν μέσα σου, και όσο συνεχίζεις να τους αγνοείς, τόσο θα κοιμούνται μέσα στο μυαλό σου. Η κάθε επιλογή έχει και τις συνέπειές της, και εκεί είναι που διακρίνουμε το νόημα στα συναισθήματά μας. Ο φόβος σε κρατά πίσω, σε κάνει στάσιμο, σε αρρωσταίνει. Σε περιθωριοποιεί σε μια δική σου πραγματικότητα που περικλείεται από ασφάλεια. Και δίπλα σου περπατούν μαζί σου φιγούρες, δικά σου δημιουργήματα, που σου κρατούν το χέρι και σου φωνάζουν να μείνεις μαζί τους. Στο σκοτάδι.

Σιγά-σιγά, όμως, μαθαίνεις να σταματάς να κρατάς σφιχτά το χέρι τους, και απλά να περπατάς μαζί τους. Και αργότερα, μαθαίνεις να μην τους κοιτάς καν όταν προσπαθούν να σε σταματήσουν. Και αργά ή γρήγορα κάθονται εκεί, μακριά, καθώς εσύ έχεις μάθει να αγνοείς την παρουσία τους. Και πού και πού, τους ρίχνεις καμιά κλεφτή ματιά και σέβεσαι την ύπαρξή τους. Όμως, η αξία που τους είχες δώσει κάποτε δεν είναι πια δική τους. Την έχεις χαρίσει σε άλλα συναισθήματα, που τώρα αυτά ευδοκιμούν μέσα σου.

Αυτές οι φιγούρες θα σε ακολουθούν για μια ζωή, είναι το παρελθόν σου. Σημασία, όμως, δεν έχει η παρουσία τους, αλλά η ικανότητά τους να σε επηρεάζουν. Δώσε, λοιπόν, τροφή σε εκείνα τα συναισθήματα που όση περισσότερη αξία τούς δίνεις, τόσο πιο χαρούμενο σε κάνουν. Κι αυτές οι φιγούρες δεν είναι τα φαντάσματα των φόβων σου, αλλά πρόσωπα με σάρκα και οστά που κάθονται δίπλα σου κάθε μέρα, σου κρατούν το χέρι και παραμένουν εκεί για το υπόλοιπο της ζωής σου.

*Το κείμενο είναι εμπνευσμένο από την ταινία «A beautiful mind», του Ron Howard (2001).