Μαίρη Α. ΣακελλαρίουΚείμενο: Μαίρη Α. Σακελλαρίου,
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας –
Συνθετική Ψυχοθεραπεύτρια
Επιμέλεια: Μαρία Σουρτζή,
Φιλόλογος
Όταν κλείνω τα μάτια, είσαι ακόμα εκεί. Γιατί είσαι ακόμα εκεί; Φοβάμαι που είσαι ακόμα εκεί. Γιατί δε σε αφήνω να φύγεις; Προσπαθώ να το ελέγξω, να καλύψω το χρόνο, τις σκέψεις. Όταν όμως αφήνομαι, η σκέψη γεμίζει με σένα. Είσαι ακόμα εδώ… εκεί και εδώ.
Σήμερα ξύπνησα και σκέφτηκα πόση μοναξιά νιώθω. Έκλαψα. Σκέφτηκα. Απουσία. Κάθε μέρα αυτή η απουσία. Άλλοτε μικρή, άλλοτε μεγάλη, άλλοτε υπερβολική, άλλοτε χαμένη. Μου λείπει το παιδί που μου έβγαζες τις στιγμές που γαντζωνόμουν πάνω σου, για να νιώθω ασφαλής όταν με σήκωνες στον αέρα.
Αύριο το κενό θα είναι πιο μικρό. Θα το έχω καλύψει με φωνές, με φίλους, με σεξ, με δουλειά, με φαγητό. Κι άλλη μια μέρα που θα μισώ το χρόνο και τον εαυτό μου. Σε ένα κρεβάτι με το σώμα κουρασμένο, αφυδατωμένο, χωρίς αέρα.
Κι όλο θα κυνηγάω τη μεγάλη μου αγάπη, το τρυφερό κομμάτι της παιδικότητάς μου. Αρέσω; Δεν αρέσω. Με θέλουν; Δε με θέλουν. Η φροντίδα, η οικειότητα, ο έλεγχος είναι απλούστατα χειρισμοί για να επουλώσω τις ανάγκες μου, να γλυκάνω το κενό μέσα στην αγωνία και την απελπισία της στιγμής. Ανήθικα. Σκληρά. Γνήσια. Πρωτόγονα.
Σχέσεις που δημιουργούν οικειότητα. Σχέσεις που τρέφουν ασφάλεια. Σχέσεις που θέλουν μόνο σεξ. Η επαφή τότε γίνεται τεράστια. Κι ύστερα τι; Τριβή και φθορά. Θυμώνω. Ένα παιδικό «γιατί» συνέχεια. Συντηρώ τον πόνο. Είναι δικός μου, μόνο δικός μου. Αυτό έχω μάθει και αναπαράγω. Αυτό είναι το χρέος μου.
Μία κακή συμφωνία με τη μοναξιά. Η μοναξιά είναι εδώ… παντού… μέσα μου. Κι εγώ τα κάνω όλα από αγγαρεία… από υποχρέωση… για μία απουσία. Ναι… για μία απουσία. Κι όταν έρθει η ώρα της απολαβής, οι ενοχές θα είναι όλες δικές μου. Είναι τόσο άδικο.
Σήμερα το κενό μοιάζει με φύλλο. Αδύναμο. Λεπτό. Θα το πιάσω στα χέρια. Άλλη μία μέρα αλήθειας. Κάπως χρειάζεται να συμφιλιωθώ. Είναι κομμάτι μου. Να μάθω. Να αντέχω. Οι συμφωνίες αλλάζουν. Επαναπροσδιορίζονται. Συνυπάρχουν. Η χαρά και ο πόνος. Η απουσία και η παρουσία. Καινούργιοι κανόνες φροντίδας για μένα.
Όταν κλείνω τα μάτια είσαι ακόμα εκεί… εδώ. Μιλάς με αναμνήσεις. Είσαι το πριν. Εγώ εδώ… είμαι το τώρα. Ας μείνουμε έτσι. Θέλω τη ζωντάνια μου πίσω για να πάω μπροστά.
«Πρέπει να επιλέξουμε, αν θα αναλωνόμαστε στα ίδια και στα ίδια ή εάν θα ξανανοιχτούμε σε νέα ταξίδια. Η επιλογή είναι δική μας, όπως άλλωστε η απόφαση και το ταξίδι. Τα φτερά μας λοιπόν, είναι για να πετάμε και όχι για να φαντάζουν όμορφα πάνω μας… ας τα ξεδιπλώσουμε και ας επιχειρήσουμε το ταξίδι.» (Χόρχε Μπουκάι)