Βιργινία ΒλάχουΚείμενο: Βιργινία Βλάχου,
Φιλόλογος – Φοιτήτρια Ψυχολογίας
Επιμέλεια: Χαρούλα Ξανθοπούλου,
Φιλόλογος
Περπατάς… Δεν περπατάς, τρέχεις νοερά. Βιάζεσαι. Δεν έχεις χρόνο άλλωστε. Πρέπει να στριμώξεις χίλια δυό πράγματα σε μερικές ώρες. Έτσι σου είπαν, έτσι κάνουν όλοι, έτσι είναι η ζωή και τι να κάνουμε. Ενηλικίωση, ευθύνες, υποχρεώσεις· λέξεις γνώριμες. Οι απαιτήσεις των άλλων βουνό και εσύ τρέχεις για να τις καλύψεις, αλλά είσαι αλήθεια εκεί; Δεν είσαι το ξέρεις, αλλά δε βαριέσαι… Μεγάλωσες. Έτσι κάνουν οι μεγάλοι, επιτυχημένοι και οικονομικά ανεξάρτητοι άνθρωποι. Την ανεξαρτησία σου την έχεις, τους στόχους σου τους πετυχαίνεις, τα στόρι σου τα ανεβάζεις άρα έχεις και φίλους, κι η σχεσούλα καλή είναι, μη νιώθεις και μόνος, πού χρόνος να ψαχτείς βρε αδερφέ… Ώσπου μια μέρα, εκεί που τρέχεις ανάμεσα στο πλήθος, σπρώχνεις και περνάς σαν αέρας, άοσμος, άχρωμος και παγωμένος· έχεις ταχυπαλμίες, ζορίζεσαι να αναπνεύσεις, κοκκινίζεις και κάθεσαι λίγο στην άκρη να συνέλθεις. Δεν άντεξε, το έπνιξες. Εσύ είσαι ναι, σου χτύπησε την πόρτα να του δώσεις λίγη σημασία επιτέλους, να του ανοίξεις το παράθυρο να πάρει ανάσες, να το αφήσεις να παίξει όπως παλιά, να αγαπηθεί και να αγαπήσει, να μιλήσει, δεν αντέχει άλλο φιμωμένο. Έπρεπε να φτάσεις μέχρι εδώ, να το κουράσεις τόσο για να θυμηθείς ότι υπάρχει; Εσύ είσαι.
Ξέρεις, μεγαλώνοντας νομίζουμε ότι αυτό το παιδί χάνεται, παύει πια να υπάρχει, άλλοι επειδή το είχαν πληγώσει κάποτε, άλλοι επειδή συνειδητά το κλείδωσαν εκεί στο βάθος φυλακίζοντάς το, άλλοι το σκότωσαν ακαριαία, άλλοι μέσα στο τρέξιμο το ξέχασαν. Όμως αυτό είναι η αρχή σου… κάποτε ήσουν αυτό το ελεύθερο παιδί, όλο χαμόγελο, αγκαλιά με τους γονείς σου, τους παππούδες σου στις οικογενειακές φωτογραφίες, κι ας τους μισείς πια. Ήσουν μια ψυχή γεμάτη συναισθήματα. Τα πάγωσες, τα έθαψες· γιατί έτσι είναι η ζωή.
Α! Ναι; Και μετά αναρωτιέσαι γιατί δε νιώθω. Γιατί δεν ευχαριστιέμαι την ζωή; Γιατί η μέρα μου είναι γεμάτη από ανιαρές συνήθειες; Γιατί δεν θέλω να είμαι σε αυτή τη σχέση αλλά συνεχίζω να είμαι; Αλήθεια, το παιδί το ακούς ποτέ; Το παιδί φοβάται. Το παιδί κλαίει. Το παιδί χαίρεται με αυτά που ίσως δεν θα έπρεπε να χαρεί, όμως χαίρεται. Συγκινείται. Φωνάζει. Νευριάζει και χτυπιέται. Το παιδί ΝΙΩΘΕΙ.
– Πληγώνεις τα συναισθήματά μου.
– Με κάνεις να νιώθω άσχημα.
– Δεν μπορώ να μη νιώθω έτσι.
– Με αηδιάζεις.
– Με γελοιοποιείς.
– Με φέρνεις σε δύσκολη θέση.
Όσα κι αν έχεις περάσει, όποια και να είναι η ιστορία σου, το παιδί θα είναι εκεί, γιατί είσαι εσύ. Να θυμάσαι να του ανοίγεις το παράθυρο πού και πού να βλέπει τον ήλιο που τόσο αγαπά, να χαζεύει τη φύση, έστω και τα δυο-τρία δέντρα στην πόλη, να νιώθει τους ανθρώπους, να αισθάνεται… Μπορείς να το πάρεις από το χέρι και να του πεις όσα σε πόνεσαν, όσα δάκρυα του σκούπισες βιαστικά για να μην τα δει ο κόσμος, όσα μυστικά κρατάει για σένα, γράψε του ένα γράμμα, πες του τα. Ποτέ δεν του άρεσε η μοναξιά κι εσύ το φυλάκισες. Η μεγαλύτερη αγωνία του να μη μείνει μόνο του. Ο μεγαλύτερος φόβος του το σκοτάδι και εσύ το ανάγκασες να ζει με αυτό. Αγκάλιασέ το… κλάψε γι’ αυτά… κλάψε που το ξέχασες. Πάρε ανάσα για το παιδί, κι άφησέ το να λάμψει με ζεστά χρώματα ξανά, δώσε του χρόνο για να σε εμπιστευτεί. Θυμήσου το παιδί σου, θυμήσου εσένα. Εσύ είσαι πια το μαξιλάρι του, γνωριστείτε από την αρχή. Εσύ είσαι εκεί για να το φροντίσεις γιατί κανείς άλλος δε θα το κάνει για σένα. Πάρε την ευθύνη απέναντι στον εαυτό σου και δώσε του την ευκαιρία να αισθανθεί μέσα στην βουβή καθημερινότητά σου. Δε σου μιλάω για αλλαγή, μην τρομάζεις. Σου μιλάω για διαχείριση, επιλογή, σεβασμό σε εσένα, δοκιμές, λάθη και νέες προσπάθειες. Πόσο καιρό θα είσαι νεκρός;
Βιβλιογραφικές αναφορές
Dyer Wayne, W. (2011). Οι περιοχές των σφαλμάτων σας. Αθήνα: Γλάρος.
Goleman, D. (2011). Η συναισθηματική νοημοσύνη: Γιατί το “EQ” είναι πιο σημαντικό από το “IQ”; Αθήνα: Πεδίο.