Παναγιώτα ΝταλκίτσηΆρθρο: Παναγιώτα Νταλκίτση Φοιτήτρια Ψυχολογίας Α.Π.Θ.
Επιμέλεια Κειμένου: Γιάννα Τζιρίτα
Φιλόλογος
Δυστυχία, θλίψη, απόγνωση, παραίτηση. Οι τίτλοι της ζωής ή ορθότερα οι τίτλοι του τέλους χιλιάδων νέων ανθρώπων. Λέξεις που μπολιάζουν στην κάθε ψηφίδα της καθημερινότητας πολλών από εμάς, αμέτρητων νέων που αγωνίζονται στην άνιση παλαίστρα της επιβίωσης. Είναι τόσο μελαγχολική η ατμόσφαιρα που σκεπάζει το σήμερα, που και τα ψήγματα αισιοδοξίας που ξεπροβάλλουν αδύναμα σαν αχτίδες φωτός σε ομιχλώδες τοπίο, εξαϋλώνονται, μεταστρέφονται σε πάχνη πεσμένη σε υπέδαφος.
Είναι πράγματι ματαιωτικό να αντιλαμβάνεσαι καθημερινά πως άνθρωποι με όνειρα, δυναμισμό, πηγαία ενεργητικότητα, καθίστανται ανδρείκελα της καταθλιπτικής τάσης που ενισχύεται ολοένα και περισσότερο στη χώρα μας. Είναι οδυνηρό να ζεις μια τέτοια ζωή. Είναι θλιβερό να αγωνίζεσαι έχοντας πείσει τον εαυτό σου για την απουσία μιας χαραμάδας -έστω- φωτός, θανατώνοντας την ελπίδα.
Μοιάζει τόσο ανώφελη, αν όχι τοξική, κάθε αναφορά στους χιλιοειπωμένους υπαίτιους παράγοντες που παρασύρουν τον κάθε φιλόδοξο νέο σε ένα ρέκβιεμ του αύριο του. Δεν είναι τόσο σημαίνον, όσο έχει φροντίσει να προβάλει η «τέταρτη εξουσία», το τροπάρι των «κηλίδων» της κατάστασης στην οποία έχουμε περιέλθει. Δεν είναι αναλγητική η ανακύκλωση όλων αυτών των «μικρών τεράτων» που διψούν μανιωδώς να ρουφήξουν κάθε στάλα ελπίδας που μάχεται να επιβιώσει εντός μας.
Είναι, ωστόσο, πράγματι πολύτιμη κάθε προσπάθεια στην οποία υποβάλλει ο καθένας από εμάς τον εαυτό του για μια απόδραση μέσα από τον βούρκο. Είναι τουλάχιστον ουσιώδης κάθε εσωτερική αναζήτηση του πως επιθυμεί να περάσει κανείς τον υπόλοιπο βίο του. Είναι υποχρέωση του καθενός από εμάς να σέβεται τον εαυτό του, να σεβαστεί τις όμορφες αλλά και τις άσχημες στιγμές του, να σεβαστεί κάθε στιγμή απόλυτης χαράς, ξεκούρασης που θυσίασε στο βωμό της επίτευξης κάποιων στόχων του.
Είναι τρανή απόδειξη της αξίας μας ως άνθρωποι το ότι επιλέξαμε να θυσιάσουμε για να κερδίσουμε. Οφείλουμε στους εαυτούς μας δύο τινά: τη συγχώρεση και την αναγνώριση. Συγχώρεση των επισφαλών κινήσεων που ενδεχομένως μας παρέσυραν σε ανεπιθύμητα και λιγότερο επιτυχή μονοπάτια κι αναγνώριση των λαμπρών στιγμών μας. Αναγνώριση των αξιέπαινων προσπαθειών μας, αναγνώριση της αυτό-αξίας μας.
Είμαι πλέον πεπεισμένη, ούσα κήνσορας του φαταλισμού, πως ο κάθε άνθρωπος ζει τη ζωή που επιθυμεί να ζήσει στο βαθμό του δυνατού. Κάθε άνθρωπος δύναται να μεταστρέψει έστω και μέρη της δυστυχίας του σε ανάχωμα που θα καρποφορήσει πολύτιμα ελέη. Είναι μαγικό το συναίσθημα αυτής της μεταστροφής, της μετουσίωσης. Αξίζει να σεβόμαστε τις ανάγκες, τις δυνατότητες και τους εαυτούς μας εν γένει, αναζωπυρώνοντας το είναι μας μέσα στο δύσβατο πεδίο μάχης που επιλέχθηκε να αγωνιστούμε. Τα όπλα βρίσκονται εντός μας και το «σήμα αρχής» της νικηφόρας μάχης φωλιάζει ανυπόμονο στη φωνή μας. Φώναξε το!