Συνέντευξη με την μουσικό Κωνσταντίνα Χριστοπούλου!

Συνέντευξη: Μαρία Πολυκρέτη
Ψυχολόγος

Φωτογραφία: Νικόλαος Κοκοβλής
Φωτογράφος

Επιμέλεια: Στέλλα Πυρένη
Φιλόλογος

MosartVisuals

Ο Orff πίστευε ότι όλοι οι άνθρωποι διαθέτουν εγγενώς ένα μουσικό δυναμικό το οποίο χρειάζεται να καλλιεργηθεί μέσα από τις φυσικές τους ικανότητες, όπως η φωνή και το σώμα. Η Κωνσταντίνα Χριστοπούλου όχι μόνο έχει ξεδιπλώσει την φυσική της αγάπη, την μουσική, αλλά διαθέτει και την απαραίτητη αυθεντικότητα για να μας ξεναγήσει στον τρόπο με τον οποίο πρέπει να πιστεύουμε και να στηρίζουμε όσα αγαπάμε, τα όνειρα μας. Με μεγάλη μου χαρά, βρέθηκα με την Κωνσταντίνα Χριστοπούλου στους κήπους του Ζαππείου για μία συνέντευξη που ξεδίπλωσε όχι μόνο την πορεία της και τα έργα της αλλά και την «ήρεμη δύναμη» που της χάρισε η αγάπη της για τη μουσική! Η Κωνσταντίνα Χριστοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, είναι απόφοιτη του τμήματος Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, με πολύχρονες σπουδές στην κλασική κιθάρα, το πιάνο και την φωνητική.

– Θα ήθελες να μας πεις λίγα λόγια για σένα;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Έχω σπουδάσει Ψυχολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Βέβαια, από πολύ νωρίς κατάλαβα ότι θέλω να ασχοληθώ με τη μουσική και ξεκίνησα να κάνω μουσική περίπου στα δεκατρία μου χρόνια μέχρι και σήμερα.

– Πότε θυμάσαι τον εαυτό σου να έρχεται πρώτη φορά σε επαφή με τη μουσική;

Από ενός έτους που θυμάμαι τον εαυτό μου, στο σπίτι μου οι γονείς μου άκουγαν πάρα πολλή μουσική και ακούν ακόμα. Και κυρίως ξένη rock. Δεν ήμασταν πολύ της ελληνικής μουσικής. Οπότε γι’ αυτό επηρεάστηκα και εγώ και τα στοιχεία μου είναι pop rock. Ανέκαθεν μου άρεσε να ακούω, αλλά αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό πιο σοβαρά μετά από κάποιες συναυλίες που έβλεπα, άρχισα να πηγαίνω σε συναυλίες και να βλέπω live και θεώρησα ότι αυτό που κάνουν εκεί, πάνω στη σκηνή, είναι πολύ όμορφο. Το ότι βγαίνουν και παίζουν ένα όργανο και τραγουδάνε. Το έβλεπα τόσο απλά τότε. Και έτσι ξεκίνησα να μαθαίνω κιθάρα, γι’ αυτό το λόγο δηλαδή. Και το ένα φέρνει το άλλο. Στην πορεία συνειδητοποίησα ότι είναι ωραίο να παίζω και να τραγουδάω παράλληλα, οπότε έκανα και φωνητική. Αργότερα η φωνητική με οδήγησε στο πιάνο και ακόμα συνεχίζω, δεν έχω σταματήσει να μαθαίνω.

– Οπότε είναι κάτι σαν οικογενειακή υπόθεση, η μουσική.

Ναι, ναι, τελείως. Και ακόμα μαθαίνω από τους γονείς μου. Ακούω αυτά που έχουν να πουν. Γιατί γνωρίζουν από μουσική. Δεν είναι μουσικοί, αλλά ακούν πάρα πολύ. Οπότε…

– Γενικότερα αισθάνεσαι, ότι η έμπνευση έρχεται προς εσένα, ή εσύ προκαλείς την έμπνευση;

Η αλήθεια είναι ότι παρατηρώ κοινωνικά φαινόμενα, προσωπικές εμπειρίες ή εμπειρίες άλλων και έπειτα απλά νιώθω την ανάγκη να πω κάτι για αυτό. Και η μουσική είναι ένας τρόπος για να πω κάτι, να πω τη γνώμη μου. Και η αλήθεια είναι ότι δεν το σκέφτομαι πολύ, οπότε η έμπνευση έρχεται αυθόρμητα προς εμένα.

– Υποθέτω λοιπόν πως στο σχολείο σου άρεσε πολύ να λες ποιήματα, να συμμετέχεις σε δρώμενα…

Και όμως. Δεν το έκανα αυτό. Ήμουν από τα άτομα που δεν ήθελα να φαίνομαι πολύ. Και συνήθως έπαιζα κιθάρα πίσω, με τους υπόλοιπους μουσικούς. Είχα πολύ άγχος όταν ήμουν πιο μικρή, δεν μπορούσα καθόλου να εκτεθώ. Στην τρίτη λυκείου ίσως άρχισα να το ξεπερνάω, να προσπαθώ να το ξεπερνάω. Και από μόνη μου ζητούσα να φαίνομαι, να λέω ποιήματα ή να παρουσιάζω, γι’ αυτό το λόγο, για να ξεπερνάω την φοβία μου ουσιαστικά.

– Με ποιον τρόπο πήρες την απόφαση αυτή, να αρχίζεις να τον ξεπερνάς;

Γιατί έβλεπα ότι η μουσική μου αρέσει πολύ, αρχίζει και γίνεται μέρος του εαυτού μου. Και έλεγα ότι δεν γίνεται να είμαι μουσικός και να μην μπορώ να βγω μπροστά σε κόσμο και να πω αυτά που θέλω. Οπότε με κάποιον τρόπο πρέπει να ξεπεράσω τον φόβο που έχω για τον κόσμο. Και ένας τρόπος για να ξεπεράσεις τον φόβο σου, είναι να του πας λίγο κόντρα. Οπότε το ζητούσα από μόνη μου στους καθηγητές μου τότε, να διαβάζω τα προγράμματα, να λέω ποιήματα, και ας φοβόμουν πολύ, το έκανα τελικά. Και σιγά – σιγά, εντάξει, αυτό έγινε με τον χρόνο, δεν έγινε αμέσως. Σιγά – σιγά το ξεπέρασα.

– Τι ήταν αυτό που σου έδινε το έναυσμα για να το αντιμετωπίσεις;

Το ότι έβλεπα πολλά βίντεο από συναυλίες και live και τους έβλεπα τους τραγουδιστές και τους μουσικούς να είναι τόσο άνετοι πάνω στην σκηνή και να επικοινωνούν τόσο ωραία με τον κόσμο και σκεφτόμουν «για να το κάνουν, μάλλον δεν είναι τελικά και τόσο τρομερό. Οπότε πρέπει να το ξεπεράσω, κάποια στιγμή και εγώ. Και εφόσον μου αρέσει αυτό, πρέπει να κάνω κάτι για αυτό. Πρέπει κάπως να το λύσω». Και νομίζω πως αν δεν το λύσεις με τον εαυτό σου, δεν μπορεί να σε βοηθήσει κάποιος άλλος. Οπότε ό,τι και να μου έλεγαν οι άλλοι, έπρεπε να το λύσω μόνη μου. Και αυτός ήταν ένας λόγος που πίεσα τον εαυτό μου.

– Έχεις ακολουθήσει σπουδές στο Πάντειο, στο τμήμα Ψυχολογίας. Βρίσκεις ότι υπάρχει κάτι κοινό ανάμεσα στην ψυχολογία και τη μουσική;

Νομίζω ότι είναι άρρηκτα συνδεδεμένα και τα δύο και η μουσική και η ψυχολογία. Αρχικά γιατί απευθύνεται σε κόσμο, οπότε ο κόσμος έχει ανάγκη να νιώσει καλύτερα μέσα από τη μουσική, να ψυχαγωγηθεί, να πάρει κάποια θετικά μηνύματα για το μέλλον. Αλλά και για εμένα προσωπικά, η μουσική είναι ένα είδος ψυχανάλυσης, ψυχοθεραπείας. Δηλαδή, μέσα από τη μουσική εγώ μπορώ και εκφράζομαι, μπορώ να πω κάποια πράγματα που σε άλλες συνθήκες μπορεί και να μην τα έλεγα και τα περνάω μέσα από τη μουσική και τους στίχους μου. Οπότε για εμένα είναι πάρα πολύ βασικά και τα δύο.

– Είσαι ένας άνθρωπος που ακολουθεί τόσο την πορεία της μουσικής, αλλά ολοκλήρωσες και τις σπουδές σου στο Πάντειο. Τι είναι αυτό που σου έχει μάθει να μπορείς να συνδυάζεις και την αγάπη σου και τον κόσμο των σπουδών;

Η αλήθεια είναι ότι δεν σκέφτομαι και πολύ τί θα κάνω. Δηλαδή κάνω αυτό που νιώθω. Η μουσική ήταν πάντοτε μέσα μου και ήταν αυτό που μ’ έκανε να νιώθω καλά, αυτό που με ηρεμούσε και αυτό που με βοηθούσε να εκφραστώ. Δεν σκέφτηκα ποτέ, όπως άλλοι ας πούμε λένε από πολύ μικρά παιδιά «θα γίνω τραγουδίστρια ή θα γίνω μουσικός», δεν το σκέφτηκα ποτέ, απλά με πήγε από μόνο του. Ήταν λίγο σαν να με διάλεξε, κάπως έτσι. Όσο για την ψυχολογία, επίσης δεν το σκέφτηκα. Ανέκαθεν μου άρεσε να παρατηρώ τους ανθρώπους, να ακούω αυτά που έχουν να πουν, να αναλύω λίγο παραπάνω συμπεριφορές και καταστάσεις… Οπότε θεωρώ ότι είναι η καρδιά μου αυτό που με πηγαίνει, όχι τόσο το μυαλό και η λογική.

– Έχοντας βιώσει τον κόσμο της μουσικής σκηνής, της έκθεσης, της performance και έχοντας και την εμπειρία στο κομμάτι της ψυχολογίας, τι είναι αυτό στο οποίο πιστεύεις ότι οφείλεται το «άγχος της έκθεσης», σε πολλούς ανθρώπους που το βιώνουν αρνητικά;

Νομίζω ότι αυτό είναι το πιο δύσκολο μέρος που έχει να κάνει με την μουσική και γενικότερα ίσως με όλα τα επαγγέλματα. Απλά επειδή στη μουσική είναι πιο άμεσο, ανεβαίνεις στην σκηνή και έχεις να αντιμετωπίσεις πολλούς ανθρώπους που σε κοιτάνε και θα σε κρίνουν. Είναι αρκετά δύσκολο είναι η αλήθεια να το αντιμετωπίσεις. Θεωρώ όμως, τουλάχιστον εμένα αυτό με βοήθησε, το να σκέφτεσαι ότι κανένας δεν είναι τέλειος και ότι αυτό που κάνεις εσύ εκείνη την ώρα το αγαπάς πολύ. Ό,τι αγαπάς νομίζω θα το περάσεις και στον άλλον, θα τον κάνεις να το αγαπήσει και εκείνος. Ήταν ένας τρόπος να ξεπεράσω αυτό τον φόβο του τί θα πουν οι άλλοι ή αν είμαι αρκετά καλή. Σίγουρα θα υπάρχουν και καλύτεροι από εσένα. Το θέμα δεν είναι αυτό όμως, το θέμα είναι εσύ που κάνεις να το πιστεύεις και να το αγαπάς. Και νομίζω ότι με τον χρόνο το ξεπερνάς αυτό το άγχος. Και ακόμη το ξεπερνάω, δεν είναι ότι τελείως το έχω ξεπεράσει.

– Και πώς καταλήγεις μετά το άγχος της έκθεσης; Αφού αποδεχθείς αυτό που περνάς στον κόσμο, αυτό που είσαι, αυτή την σύγκριση… Η ηρεμία αυτή πάνω στη σκηνή τι είναι; Τι συμβαίνει εκεί;

Όταν λοιπόν τα ξεπερνάω όλα αυτά, που πια γίνεται κάπως αυτόματα. Είναι τόσο ωραίο το συναίσθημα, είναι σαν να βρίσκομαι σε άλλο κόσμο, σαν να κλείνουν τα πάντα γύρω μου, δεν υπάρχουν πια προβλήματα, ούτε προβληματισμοί και σκέψεις. Είναι μόνο… εγώ, το μικρόφωνό μου, η κιθάρα μου και ο κόσμος. Είναι σαν να μοιράζομαι την σκηνή με τον κόσμο. Σαν να μιλάμε, να γίνεται ένας διάλογος. Και μετά νιώθεις μία ανακούφιση και αυτό είναι ένα πολύ ωραίο συναίσθημα.

– Ποιες είναι οι συνεργασίες που έχεις κάνει μέχρι τώρα;

Μέχρι τώρα έχω παίξει και μόνη μου, σε πολλές σκηνές, στην Αθήνα κυρίως με δική μου μπάντα. Πιο σημαντικές συνεργασίες μου ήταν, το 2009 όταν έπαιξα με τον Μιχάλη Χατζηγιάννη και είχα αυτή την τιμή να βρίσκομαι δίπλα του. Ήμουν και πιο μικρή τότε και ήταν πολύ σημαντικό για μενα. Και πολύ πρόσφατα, όταν ήμουν σε δύο περιοδείες με τους Stavento. Που και αυτό ήταν πολύ μεγάλο σχολείο για μένα.  Από την άποψη ότι είδα πώς λειτουργεί μία περιοδεία. Πώς ήταν να λειτουργείς υπό πίεση, γιατί καθημερινά ήμασταν και αλλού. Είδα και τα όρια μου. Και τώρα είμαι στη φάση που έχω την δική μου μπάντα και ξεκινάμε live σε κάποιες σκηνές της Αθήνας. Και ελπίζω σύντομα και στην επαρχεία.

– Και τώρα λίγα λόγια για την μπάντα και το είδος της μουσικής;

Είναι φίλοι μουσικοί που παίζουμε χρόνια μαζί. Είναι σαν οικογένεια μου η μπάντα. Τώρα έχουμε ένα πολύ σημαντικό live στις 28 Νοεμβρίου, στον Σταυρό του Νότου. Και είμαστε λίγο αφοσιωμένοι σε αυτό αυτήν την περίοδο. Όσον αφορά το ύφος… έχουμε κιθάρα ηλεκτρική, έχουμε πλήκτρα, τύμπανα, κυρίως pop rock το στιλ και λίγα ηλεκτρονικά στοιχεία που εμένα μου αρέσει να τα βάζω πάντα στα τραγούδια.

– Θα ήθελες να μας πεις λίγα λόγια για τον δίσκο «Όλα ξεκινάνε τώρα» και την παρουσίαση στον Σταυρό του Νότου;

Ο δίσκος, καταρχάς είναι ο πρώτος μου δίσκος, οπότε είμαι πολύ χαρούμενη που επιτέλους συνέβη αυτό και κυκλοφόρησε. Τα κομμάτια είναι δικά μου, έχω γράψει δηλαδή τους στίχους και την μουσική εγώ, είναι και ελληνικός στίχος και αγγλικός συν ένα γαλλικό κομμάτι. Αυτά όλα τα κομμάτια θα έχουμε την ευκαιρία να τα παρουσιάσουμε στο Σταυρό του Νότου, στο Club, στις 28 Νοεμβρίου, θα είναι η πρώτη ουσιαστικά φορά που παίζουμε τα τραγούδια του album live σε κοινό, οπότε είμαστε λίγο έως πολύ ενθουσιασμένοι γι’ αυτό. Κυκλοφορεί ψηφιακά από τη Yellownote, σε όλα τα ηλεκτρονικά καταστήματα (iTunes, GooglePlay, Spotify, AppleMusic, Deezer) και για το κάθε τραγούδι υπάρχει και το αντίστοιχο videoclip στο κανάλι μου στο YouTube.

– Πιστεύεις ότι τη σήμερον ημέρα, για έναν άνθρωπο που έχει ταλέντο τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά είναι αυτό αρκετό ή χρειάζεται και κάτι άλλο για να το στηρίξει όλο αυτό;

Στον χώρο της μουσικής μιλώντας τώρα, θεωρώ εγώ ότι καλλιτέχνης, ναι, είναι αυτός, που ναι μεν οκ έχει μία σωστή φωνή ή γράφει τραγούδια. Θεωρώ ότι δεν είναι αρκετό αυτό όμως για να θεωρήσεις τον εαυτό σου καλλιτέχνη. Καλλιτέχνης πιστεύω ότι είναι αυτός που θα πάρει την ψυχή του και θα την δώσει στον κόσμο… Χωρίς να περιμένει κάποιο αντάλλαγμα, χωρίς να έχει στο μυαλό του ότι «εγώ το κάνω αυτό για να αποκτήσω φήμη, για να γίνω πλούσιος και για να είμαι ένας διάσημος». Θεωρώ ότι αν ξεκινάς έτσι, είσαι από την αρχή χαμένος. Οπότε, σίγουρα μετράει το να έχεις ταλέντο σε αυτό που κάνεις, αλλά όχι, δεν νομίζω ότι αρκεί.

– Τι σημαίνει για εσένα παίρνω την ψυχή μου και την δίνω στον κόσμο σαν καλλιτέχνης;

Σημαίνει αρχικά, ότι είμαι ο εαυτός μου. Δεν προσπαθώ να είμαι κανένας άλλος, για να αρέσω. Δηλαδή πάντα πίστευα ότι «καλύτερα να σε αγαπάει ο κόσμος γι’ αυτό που είσαι, παρά για κάτι που τελικά δεν είσαι». Αυτό σημαίνει για μένα δίνω την ψυχή μου. Ό,τι νιώθω εκείνη την στιγμή δηλαδή, κάνω τον άλλο να το νιώσει και εκείνος, χωρίς προσπάθεια. Απλά το νιώθω και ο άλλος το καταλαβαίνει. Νομίζω ότι αν κάποιος είναι ο εαυτός του, αυτό το καταφέρνει πολύ εύκολα και πιστεύει αυτό που κάνει κυρίως.

– Ποιο πιστεύεις ότι είναι το δυνατό σου σημείο πάνω στη σκηνή και γενικότερα στη μουσική;

Νομίζω ότι αυτό που μόλις είπα είναι. Το γεγονός ότι δεν προσπαθώ να γίνω κάτι άλλο από αυτό που είμαι. Ποτέ δεν πίστευα ότι είμαι η καλύτερη όλων ή ότι δεν υπάρχει άλλη. Πάντα πίστευα όμως ότι «αυτό είμαι […] είτε αυτό αρέσει είτε δεν αρέσει, δεν έχω να κρύψω κάτι». Αυτό πιστεύω ότι είναι το δυνατό μου σημείο. Και στην σκηνή αυτό δεν το προσπαθώ, δηλαδή ούτε το σκέφτομαι. Άμα το σκεφτώ, έχω χάσει.

– Ποιος σου το έμαθε αυτό πιστεύεις για την ζωή γενικότερα;

Μάλλον οι γονείς μου, φαντάζομαι, γιατί το είχα ανέκαθεν αυτό το στοιχείο μέσα μου, από πολύ μικρή. Δεν προσπαθούσα ποτέ να γίνω κάτι άλλο. Έβλεπα και γύρω μου, ας πούμε, τις μόδες και το τι πρέπει να λες ή τι πρέπει να σκέφτεσαι. Και ακόμα συμβαίνει αυτό. Υπάρχουν πράγματα που μας λένε ότι πρέπει να είμαστε, ότι πρέπει να ντυνόμαστε με αυτόν τον τρόπο. Εγώ δεν τα πιστεύω. Θεωρώ ότι ο καθένας πρέπει να είναι αυτό που είναι. Εγώ το είχα πάντα μέσα μου αυτό. Σίγουρα αποπροσανατολίζεσαι κάποιες φορές και λες «μήπως αυτό που είμαι εγώ δεν είναι τελικά τόσο καλό;», αλλά δεν θα έπρεπε θεωρώ. Ο καθένας πρέπει να είναι ο εαυτός του.

– Όσον αφορά τη μουσική και τη μουσικοθεραπεία, έχεις σκεφτεί ποτέ να τα συνδυάσεις;

Η μουσικοθεραπεία είναι κάτι που το σκέφτομαι πολύ συχνά είναι η αλήθεια. Γιατί συνδυάζει και τις δύο τέχνες. Γιατί και την ψυχολογία την θεωρώ τέχνη. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είχα τον χρόνο να εντρυφήσω πάνω σε αυτό και να μάθω πράγματα. Ελπίζω στην πορεία να το κάνω όμως, θα ήθελα ναι…

– Έχεις κάποια σχέδια για το μέλλον;

Πέρα από τα live, είμαι ήδη στη διαδικασία που γράφω κομμάτια για τον επόμενο δίσκο. Πρόσφατα κυκλοφόρησε ο πρώτος βέβαια, αλλά ποτέ δεν σταματάς να το κάνεις αυτό. Οπότε τώρα έχω αφοσιωθεί πολύ στα live γιατί έχω καιρό να βρεθώ μόνη μου σε σκηνή με full μπάντα. Και στον επόμενο δίσκο που εντάξει δεν θα κυκλοφορήσει άμεσα, αλλά πρέπει να προετοιμαστεί…

– Πες μου τρεις ευχές που θα έκανες για το μέλλον…

Αρχικά να υπάρχει υγεία, γιατί χωρίς υγεία δεν πάμε πουθενά. Δεύτερον, κάθε μέρα που περνάει να είναι και μία καλύτερη ημέρα. Και τρίτον να βγούμε σύντομα όλοι από αυτή την δυσκολία που υπάρχει τα τελευταία χρόνια και που λίγο μας έχει κάνει να ξεχάσουμε αυτό που ήμασταν πριν από αυτό, τον εαυτό μας δηλαδή. Αυτά νομίζω ότι είναι τα βασικότερα που θα ευχόμουν για το μέλλον.

– Μία ευχή για τους αναγνώστες του περιοδικού μας;

Να είστε δυνατοί, αισιόδοξοι και σε καμία περίπτωση να μην παρατάτε τα όνειρά σας.

Social Medialinks:

https://www.youtube.com/user/Konstantinach

https://www.facebook.com/konstantinachristopoulou

https://www.instagram.com/konstantina_chr