Μαρία ΜαθιουδάκηΆρθρο: Μαρία Μαθιουδάκη
Φοιτήτρια Ψυχολογίας
Επιμέλεια: Θεοδώρα Βαγιώτη
Φιλόλογος
Το αργεντίνικο τάνγκο γεννήθηκε και ωρίμασε στους δρόμους του Buenos Aires ως μια προσπάθεια εκτόνωσης του συναισθήματος και έκφρασης της νοσταλγίας ή της επιθυμίας για τη γυναικεία ύπαρξη. Όταν ξεκίνησε η δική μου ενασχόληση με αυτό το χορό, αισθάνθηκα ότι μέσα από τις χορογραφίες, οι οποίες βασίζονται κατά κύριο λόγο στον αυτοσχεδιασμό, εκφράζεται η αέναη προσπάθεια του ατόμου να κατακτήσει την ελευθερία του, να συντονίσει το συναίσθημα με το σώμα του και να ξεκινήσει ένα διαφορετικό ταξίδι.
«Εγώ», «Εσύ» και η «Αγκαλιά» είναι το σχήμα. Δύο παλλόμενα σώματα σε μια σιωπηλή πνευματική ένωση. Πυρήνας του κύκλου αυτού η αγκαλιά, ένας βουβός, αλλά και συνάμα τόσο περιεκτικός τρόπος επικοινωνίας, ένδειξη ασφάλειας, ζεστασιάς και εγγύτητας. Το ερώτημα είναι, να χαθείς μέσα στην αγκαλιά του καβαλιέρου ή της ντάμας, ή να πάρεις εσύ τον καθοδηγητικό ρόλο;
Τότε, όμως, θυμάσαι ότι πριν την αγκαλιά πρέπει να βρεις τον άξονα σου, δηλαδή να χρησιμοποιήσεις την ενέργεια του πατώματος, ώστε να ανακαλύψεις την ισορροπία του σώματός σου. Στόχος είναι να μπορείς να έχεις τον έλεγχο της κίνησης σου οποιαδήποτε στιγμή, να μάθεις δηλαδή να ακολουθείς το βήμα του παρτενέρ, χωρίς όμως να χάνεις τη δική σου αυτοκυριαρχία. Έτσι, προκύπτει ένα νέο σχήμα. Μια γυναίκα και ένας άντρας σε θέση με άμεση βλεμματική επαφή. Σκοπός, να καταφέρουν να συνδεθούν τόσο κινησιολογικά, όσο και συναισθηματικά μέσα από ένα διάλογο, ο οποίος καθοδηγείται από το στήθος –οι λέξεις δεν επιτρεπόνται- παραμένοντας όμως σταθεροί στον άξονα τους. Ακόμη και αν ο ένας από τους δύο εξαφανιστεί, ο άλλος δεν πρέπει να πέσει. Και αυτό είναι ίσως το βασικό μήνυμα του αργεντίνικου τάνγκο. Η μαγεία θα είναι το αποτέλεσμα όχι μόνο της βαθιάς διαπροσωπικής σύνδεσης, αλλά και της βαθιάς σύνδεσης με τον εαυτό, με το σώμα. Για να δημιουργηθεί μία χορογραφία και πολύ περισσότερο μία σχέση οφείλουν και οι δύο συμμετέχοντες αυτής της δυάδας να βρουν πρώτα τον άξονα τους, το δικό τους σημείο αναφοράς. Αγαπώντας τον εαυτό μας άλλωστε, μαθαίνουμε να μοιράζουμε την αγάπη μας απλόχερα και στους άλλους. Πολλές φορές όμως νιώθουμε μπερδεμένοι, αμφιβάλλουμε για το ποιος είναι ο άξονας μας. Μπορεί να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με πράγματα που αγαπάμε, αλλάζουμε για να διατηρήσουμε αυτό που ήδη έχουμε, αφήνοντας κάποιον άλλον ή κάτι άλλο να καθορίσει την αυτοαξία μας. Και τότε έρχεται η πτώση, εκεί που χάνεται και στο τάνγκο ο ρυθμός και το πάθος.
Χορεύω λοιπόν μαζί σου, με εσένα, παρακολουθώντας εσένα, συναισθανόμενος/-η εσένα, αλλά για εμένα, κυρίως για εμένα. Φαίνεται λοιπόν ότι το τάνγκο είναι κάτι παραπάνω από ένας απλός χορός. Είναι κατά κάποιο τρόπο ο καθρέφτης των συντροφικών και όχι μόνο σχέσεων. Aυτό το παιχνίδι των ανθρωπίνων σχέσεων παρουσιάζεται μέσα από την τάνγκο χορογραφία του μιούζικαλ “Moulin Rouge!”. Κάθε κίνηση, ο τρόπος που ο καβαλιέρος αγκαλιάζει τη ντάμα του, κάθε χτύπημα του ποδιού και κάθε σύσπαση των μυών του προσώπου και του σώματος, εκφράζει αυτή την προσπάθεια διεκδίκησης και κατάκτησης. Από τη μία αναδεικνύεται η προσπάθεια από την πλευρά του καβαλιέρου να αποσταθεροποιήσει την ντάμα του, να την εξαρτήσει από τις δικές του κινήσεις, χωρίς όμως ο ίδιος να χάσει το δικό του άξονα, ενώ από την άλλη φαίνεται η αγωνία της ντάμας να μην ενδώσει σε αυτό το ιδιόρρυθμο παιχνίδι πολιορκίας, να μην αφεθεί, αλλά να διατηρήσει την αυτοκυριαρχία της. Όπως και στη ζωή, έτσι και αυτός ο χορός χαρακτηρίζεται από μια διαρκή προσπάθεια εύρεσης ενός σταθερού πυρήνα, από μια ατέρμονη εναλλαγή ανάμεσα στην απώλεια της σταθερότητας και στην κατάκτηση της.
Προτεινόμενη Βιβλιογραφία
Amelia Rachel Hokule’a Borofsky.(2012). I, You, and ‘the Embrace’: Tango as Relationship Therapy. Ανακτήθηκε από: https://www.theatlantic.com/health/archive/2012/10/i-you-and-the-embrace-tango-as-relationship-therapy/263871/