Κωνσταντίνα ΚορδώνηΆρθρο: Κωνσταντίνα Κορδώνη
Φοιτήτρια Τουρκικών και Ασιατικών Σπουδών
Επιμέλεια: Πηνελόπη Ζαχαρία
Φιλόλογος
Πολύ συχνά με επισκέπτονται αυτά τα συναισθήματα της μοναξιάς. Και δεν τα καταλαβαίνω. Γιατί νιώθω πως δεν αισθάνομαι κάτι με υπόσταση και λογική, αλλά πως γίνομαι παράλογη και πως χάνω χρόνο και εμπειρίες από τη ζωή μου. Καθώς ξέρω πολύ καλά μέσα μου πως κανείς δεν είναι μόνος του. Και τότε, πώς αυτό το συναίσθημα υπάρχει; Είναι αληθινό, είναι σεβαστό;
Ναι.
Η μοναξιά δεν είναι η σωστή αντιπροσώπευση της ζωής μας. Δεν είναι η πραγματικότητα, είναι αυτό που νιώθουμε εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή. Το κακό είναι πως σαν συναίσθημα φαίνεται να είναι αρκετά δυνατό και εισχωρεί στα έγκατα της ψυχής μας και τη σκοτεινιάζει. Σε κάνει να νιώθεις μόνος και ανώφελος. Πως δίπλα σου δεν υπάρχουν ουσιαστικές σχέσεις, παρά μονάχα επιφανειακοί αποπροσανατολισμοί. Που μπορεί να σου γεμίζουν τη μέρα και το χρόνο σου, μα δεν σου γεμίζουν την ψυχή σου. Αυτό το κομμάτι σου που θέλει να πάρει ικανοποίηση από μια μοναδική σχέση με έναν άνθρωπο.
Δεν θα σου πω να μην ακούσεις αυτή τη φωνή που σου λέει πως είσαι μόνος. Δεν θα σου πω πως είσαι ανόητος που νιώθεις έτσι. Θα σου πω μονάχα να την αμφισβητήσεις και, αντί να την αφήνεις αλόγιστα να σου μιλά, να τη βομβαρδίσεις με ερωτήσεις. Ρώτα την αν πραγματικά είσαι μόνος, αν όντως δεν υπάρχει κανένας δίπλα σου στη ζωή σου. Νομίζω πως ήδη από το πρώτο ερώτημα έχει χάσει λίγη από τη δύναμή της. Ρώτα την αν είναι σωστό να νιώθεις αυτά τα συναισθήματα. Σε αυτή την ερώτηση, η απάντηση είναι μοναδική. Φυσικά! Όχι μόνο είναι εντάξει να νιώθεις έτσι, αλλά και δεν είσαι ο μόνος που το αισθάνεται – ίσως καθημερινά. Κι έτσι, χάνει λίγη ακόμη από τη δύναμή της, γιατί ποτέ δεν μπορούμε να αλλάξουμε κάτι στον εαυτό μας εάν πρώτα δεν συμφιλιωθούμε μαζί του.
Όταν νιώθω μόνη, δεν θυμώνω με τον εαυτό μου που έχει αυτά τα συναισθήματα, δεν τον τιμωρώ, δεν τον ρίχνω ακόμη πιο κάτω. Τον φροντίζω. Του συμπεριφέρομαι σαν ένα φίλο που πονά και χρειάζεται καλοσύνη και συμπόνια. Κανείς δεν είναι μόνος του, και ποτέ δεν θα είναι. Ο αγώνας του είναι να διώξει αυτά τα συναισθήματα που τον κάνουν να το πιστεύει. Ότι, δηλαδή, κανείς δεν νοιάζεται ουσιαστικά για εκείνον. Οι φίλοι, οι γνωστοί, οι σύντροφοι είναι μέρος της ζωής του ανθρώπου και αν σκεφτούμε πως, είτε με την επιλογή μας είτε χωρίς αυτήν, όλοι μας έχουμε την ευκαιρία να τους αποκτήσουμε όλους αυτούς κάποια στιγμή… ίσως βγάλει αυτό το άγχος και την αγωνία από πάνω μας.
Σ’ εσένα που τυχαίνει να διαβάζεις αυτό το κείμενο, θέλω να σου θυμίσω πως είσαι ένας ξεχωριστός άνθρωπος που έχει τόσα πολλά να προσφέρει και πως αυτά τα σκοτεινά και άσχημα συναισθήματα έρχονται και φεύγουν. Φρόντισε να κάνεις όλα όσα αγαπάς, ώστε αυτά τα συναισθήματα να μένουν μακριά. Με τον ίδιο τρόπο που το λέω σ’ εσένα, το λέω και στον εαυτό μου όταν χάνει το δρόμο του πού και πού. Κι όταν γίνεται αυτό, του θυμίζω όλα εκείνα τα πρόσωπα που με βοηθούσαν, ώστε να μη νιώθω έτσι. Ελπίζω να τα θυμάσαι κι εσύ τώρα.