Κωνσταντίνα ΣερμπήΚείμενο: Κωνσταντίνα Σερμπή
Φοιτήτρια Φ.Π.Ψ.
Επιμέλεια: Στέλλα Πυρένη
Φιλόλογος
Κάτι λίγο γιορτινό… Κάτι που λίγο λαμπυρίζει… Κάτι που κρύβει πολλή αγάπη… Κάτι λίγο διαχρονικό… Μια κουταλιά καταναλωτισμού και η συνταγή απέτυχε. Το μενού και για φέτος περιλαμβάνει την ψευδεπίγραφη πραγματικότητα του αμέριστου δούναι. Η κρυφή επιθυμία -πείθεις τον εαυτό σου ότι δεν ισχύει- το λαβείν. Εν τέλει πού πήγε βόλτα η αγάπη;
Ίσως χάθηκε ανάμεσα στις αφηρημένες έννοιες. Πώς, όμως, χάνεται κάτι τόσο συγκεκριμένο; Μήπως φοβόμαστε; Μήπως χάσαμε και μεις τον δρόμο; Μήπως δεν ξέρουμε τι σημαίνει αγάπη; Ποια ταμπέλα ακολουθώ σ’ αυτή την περίπτωση;
Έστω ότι έχασες τις οδηγίες και βρίσκεσαι στην ερημιά και η ταμπέλα έχει ξηλωθεί… Φέρε στο νου σου οτιδήποτε σου φέρνει ευτυχία. Μπορεί να είναι εκείνο το τραγούδι, μπορεί να είναι εκείνη η στιγμή, μπορεί να είναι εκείνη η οικογένεια, μπορεί να είναι εκείνος που ερωτεύτηκες, μπορεί να είναι εκείνο το πρόσωπο που δεν θα ξαναδείς. Ακόμα κι αν δεν ξαναδείς αυτό το πρόσωπο, μπορείς να θυμηθείς την κάθε στιγμή που ήταν εκεί και δε θα ξαναφύγει.
Ξαφνικά βρίσκεις την όαση στην ερημιά. Μακριά από τα χιλιάδες λαμπάκια, τις φθηνές κόκκινες στολές και τις τιμές ευκαιρίας. Την αθανασία την κερδίζουμε μέσα από τις μνήμες των ανθρώπων. Και όσο παραμένουμε άνθρωποι είμαστε αθάνατοι. Σαφώς -ακόμα κι αν βρήκες την όαση- δε σημαίνει πως βρήκες και την διαδρομή.
Ο εύκολος δρόμος είναι να ζεις στην πλασματική πραγματικότητα της ατέρμονης αγάπης, της υπερβολής, της αγάπης που είναι πακεταρισμένη και έτοιμη για παράδοση, έτοιμη να προβληθεί, να χιλιοπαιχτεί, να συγκινήσει και να ξεχαστεί τη στιγμή που πατήσεις το κουμπί.
Ο δύσκολος δρόμος είναι ν’ αγαπάς. Να παραδεχτείς ότι αγαπάς. Εκείνους που βρίσκονται μαζί σου, εκείνους που βρίσκονταν και μόνο η μνήμη σου τους φέρνει κοντά σου. Αγάπη είναι εκείνο το χαμόγελο που αντικρύζεις και εκείνο που θυμάσαι και εκείνο που θα χαρίσεις. Προσπάθησε ν’ αγαπάς πολύ, όχι πολλούς.
Στη φετινή σου λίστα πρόσθεσε και την αγάπη.