Μαίρη Α. ΣακελλαρίουΚείμενο: Μαίρη Α. Σακελλαρίου,
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας –
Εκπαιδευόμενη Ψυχοθεραπεύτρια
& Επόπτρια
Επιμέλεια: Μαρία Σουρτζή,
Φιλόλογος
Γιορτές και ερωτικά πηγαδάκια αυτό το διάστημα. Κοιτάω γύρω μου ανθρώπους που δεν επιλέγουν τον άλλον καθόλου τυχαία. Το βλέμμα τους καταγράφει και τα σώματά τους εκπέμπουν τη δόνηση. Είναι αλήθεια πως οι ψυχικές εμπειρίες ενσωματώνονται σε κάθε σωματική μας στάση. Αυτό έχουν δείξει οι έρευνες.
Με μία έντονη επιθυμία σαρκικής επαφής και ματαιοδοξίας περπατάνε στους στολισμένους δρόμους, κοιτώντας για τον επόμενο παίχτη της ηδονής τους. Γιατί ο ένας είναι τελικά λίγος και το κενό τεράστιο. Δεν μας έχουν μάθει να βαριόμαστε κι έτσι πλάθουμε φαντασιώσεις κάθε δευτερόλεπτο στο νοητικό μας κεφάλι. Το πηγάδι είναι βαθύτερο από όσο φαίνεται τελικά.
Κι όταν οι γιορτές τελειώσουν κι οι χαρμόσυνες καμπάνες σιωπήσουν και αρχίσουν και καταλαβαίνουν στο πετσί τους τη μοναξιά, τότε το κόστος θα είναι μεγάλο.
Συνήθως οι άνθρωποι διψάνε να καλύψουν βαθύτερες ανάγκες τους, γι’ αυτό και παρασύρονται εύκολα θέλοντας να καλύψουν αυτό το κενό. Αναπτύσσουν μάλιστα εξαρτητικές συμπεριφορές για χάρη της ασφάλειας και της ευχαρίστησης των αισθήσεων.
Ω ναι! Είμαστε οι επιλογές μας. Είμαστε οι επιθυμίες μας. Παρόλα αυτά, σε ένα άλλο επίπεδο, αναγνωρίζουμε ότι το κενό που νιώθουμε μέσα μας δε μπορεί να γεμίσει από τον εξωτερικό κόσμο.
Είμαστε σαν ένα τρύπιο τσουβάλι που το γεμίζουμε με μια τεράστια ποσότητα απολαβής συναισθηματικών αγαθών. Κι όλο πασχίζουμε με αγωνία να το γεμίσουμε δίχως τέλος. Κι όλο αυτό συνεχίζει να αδειάζει. Κι όλο η αγωνία κι η απόγνωση μεγαλώνει.
Αναζητάμε κάτι που δεν πήραμε. Το μπερδεύουμε με την αγκαλιά ενός συντρόφου, με τα φιλιά ενός φίλου, με τα καλά λόγια ενός συναδέλφου και πάει λέγοντας.
Τα ερωτικά τρίγωνα τρέφουν την ηδονή και το ανεκπλήρωτο. Τα όριά τους είναι ανύπαρκτα. Φαντασιώνονται την αιώνια δέσμευση που περιέχει μέσα του τα πάντα. Ασφάλεια, ηδονή, τιμωρία και έντονο πόνο.
Τα θύματά τους είναι άνθρωποι που αποφεύγουν τις συγκρούσεις. Άτομα που δε λένε ποτέ «όχι», που καταπίνουν τον θυμό τους, τις ενοχές τους και τον υπερβολικό φόβο τους. Φοβισμένοι άνθρωποι που δεν μπορούν να υλοποιήσουν τις επιθετικές τους φαντασιώσεις και που στην παιδική τους ηλικία καθορίστηκαν σε μεγάλο βαθμό από αυταρχικούς γονείς.
Και οι θύτες από την άλλη είναι άνθρωποι του «όχι». Η άμυνά τους απέναντι στην ντροπή, στον φόβο και την αδυναμία. Εκφράζονται συνήθως με ειρωνεία και σαρκασμό. Έχουν επιθετικές και οργισμένες συμπεριφορές που επίσης έχουν καθοριστεί από γονείς που ήταν αυταρχικοί. Απλά ταυτίζονται με τον επιτιθέμενο γονέα και όχι με το θύμα.
Με ένα καταθλιπτικό υπόβαθρο και οι δύο ρόλοι δείχνουν να ταιριάζουν γάντι στις ημέρες των Χριστουγέννων. Με καλυμμένες μάσκες ανθρώπων που χαμογελούν ενώ πονάνε μέσα τους, προσδοκούν ότι με τη θεία γέννηση, θα επέλθει και η δική τους αναγέννηση…
«Μας αγάπησαν, μας έκριναν, και με λίγη τύχη θα μας συγχωρήσουν» (Όσκαρ Ουάιλντ)