Μαρία ΚουσαντάκηΚείμενο: Μαρία Κουσαντάκη
Ψυχολόγος, Συνθετική Ψυχοθεραπεύτρια
Επιμέλεια: Παναγιώτα Καραγιάννη
Φιλόλογος, Υπεύθυνη Επικοινωνίας
Λάθος…!
Από εκείνα τα μεγάλα, που τόσα χρόνια κάνεις ό,τι μπορείς για να μην κάνεις ποτέ σου!
Κόντρα στην ηθική και στις αρχές σου, με ένα αξιακό σύστημα χτισμένο από σεβασμό, αγάπη, ειλικρίνεια, ρομαντισμό, πυγμή, κατανόηση, ενσυναίσθηση, δικαιοσύνη, που τώρα κινδυνεύει να γκρεμιστεί ολοσχερώς.
Με μία μόνο σκέψη, που σαν ατσάλινο μαχαίρι θα μπήξει μέσα σου ματώνοντας κάθε τι ισχυρό που πίστευες πως σε ορίζει.
Μία σκέψη μόνο, ικανή στην πράξη της να ακυρώσει ολόκληρο το κάστρο σου.
Θέλω τόσο πολύ να τη φορέσω πάνω μου.
Κι ας είναι κλεμμένη. Μισά, διάσκορπα, αχανή κομμάτια που έχουν θρυμματιστεί μέσα στο δικό τους ευάλωτο κάστρο.
Κλεμμένες σκιές, αφοσιωμένα αλλού σώματα, ψυχές φυλακισμένες.
Κι όμως μέσα μου κάτι ακτινοβολεί ορθότητα. Μέσα στα τόσα λάθη, κάτι σωστό μπορεί να γεννηθεί. Άλλωστε δύο αρνητικά, θετικό πρόσημο δεν έχουν…;
Πώς είναι λάθος κάτι τόσο αληθινό;
Πώς είναι κλεμμένο κάτι τόσο βαθύ;
Πώς δεν είναι δικό μου κάτι που με αγγίζει ριζικά;
Η στιγμή είναι πέρα για πέρα δική μας, μοναδικά αληθινή, ξεχωριστά αυθύπαρκτη, χωρίς ενοχή, χωρίς εξωτερικούς παράγοντες.
Μία στιγμή στον παράνομο χρόνο. Μία αγκαλιά παγωμένη σε σημείο συνάντησης που μόνο εμείς κατανοούμε, ένα σημείο μακρυά από πρέπει, μακρυά από υποχρεώσεις, μακρυά από ηθική…
Ένα φιλί…Ένα ανείπωτο φιλί. Ένα φιλί που τρεμοπαίζει σαν τη φλόγα ενός κεριού που λυσσάει να γίνει πυρκαγιά.
Ένα φιλί που έχουμε ήδη δώσει με το βλέμμα μας, ένα φιλί που ζητάει με κάποιο τρόπο την επιβολή του στον κόσμο, με κάποιο τρόπο, όποιος κι αν είναι αυτός, σωστός ή λάθος, ηθικός ή ανήθικος, με νόημα ή χωρίς, με συνέχεια ή όχι, με γιατί ή χωρίς.
Πώς ορίζεται το ανήθικο όταν προσφέρει αγάπη και ζεστασιά;
Πώς κρίνεται το λάθος όταν είναι τόσο σωστή αγκαλιά στο σώμα και τις πληγές σου;
Πώς να διώξεις το άγγιγμα που ζωγραφίζει τόσα βαθιά χαμόγελα πάνω σου σαν δερματοστιξία που χρόνια αναζητάς στο κορμί σου;
Είσαι το λάθος μου και το σωστό μου. Το καλό και το κακό μου. Βλέπω τα άσχημα, μα και τα όμορφά μου. Αντανακλάσεις των φόβων μου, μα και των βαθύτερων επιθυμιών μου. Έχεις όσα απεχθάνομαι και όσα λατρεύω. Ασφάλεια και ανασφάλεια που γίνονται ένα κράμα αλήθειας. Μέσα από σένα αντικρύζω τα χειρότερα σκοτάδια μου, και συνυπάρχω μαζί τους. Είσαι ήλιος στο σκοτάδι μου και σκοτάδι στον ήλιο μου. Αγγίζεις και φωτίζεις απαλά το σκότος. Ζεις αρμονικά και παράλογα στο σκοτάδι που τόσο φοβάμαι. Το σκοτάδι που αρχίζω να μη φοβάμαι. Ισορροπία, συμφιλίωση, απελευθέρωση, αποδοχή.
Στιγμές. Εσύ και εγώ. Σε ένα Ανείπωτο, Ανύπαρκτο, Ανήθικο, Αληθινό…. Εμείς!