Κωνσταντίνα ΚορδώνηΆρθρο: Κωνσταντίνα Κορδώνη
Φοιτήτρια Τουρκικών και Ασιατικών Σπουδών
Επιμέλεια: Πηνελόπη Ζαχαρία
Φιλόλογος
Υπάρχει μια συγκεκριμένη ηλικία στη ζωή του ανθρώπου, στην οποία συνειδητοποιεί πόσο δύσκολο είναι να είσαι συνεχώς χαρούμενος. Εκείνη την περίοδο είναι που αυτό το συναίσθημα της απόλυτης ευτυχίας και ξεγνοιασιάς, του έρωτα για τη ζωή και τα πάντα γύρω του, αρχίζει και εξασθενεί. Συνειδητοποιεί σιγά-σιγά πόσα προβλήματα μπορεί να συναντήσει, που όχι μόνο θα τον στεναχωρήσουν, αλλά για ένα μεγάλο διάστημα θα τον χαρακτηρίσουν απαισιόδοξο και δυστυχισμένο. Αυτή η μεταβολή προς την ενήλικη ζωή είναι μια τεράστια αλλαγή… μια αλλαγή που σε αναβαθμίζει, αλλά δεν σε βελτιώνει αναγκαστικά.
Είναι, όμως, πολύ σημαντικό να ξέρουμε το εξής: αυτό που περνάμε τώρα, αυτό που μας τσακίζει και μας αποκαλύπτει το χαμηλότερο σημείο του εαυτού μας… δεν είμαστε εμείς. Ό,τι κι αν είναι αυτό που νιώθουμε, αλλά ακόμα και ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε την κατάσταση αυτή, δεν είναι «εμείς». Ο χαρακτήρας και η προσωπικότητά μας είναι ανώτερα και πιο ουσιαστικά, και μερικές φορές δεν αντικατοπτρίζονται στις πράξεις ή τα συναισθήματά μας.
Αν θέλετε την άποψή μου, υπάρχουν πολλά άλλα πράγματα που μπορούν να φανερώσουν την προσωπικότητά μας, και αυτά δεν είναι ο πόνος και η θλίψη μας. Μπορεί για κάποιους να είναι μονάχα δύο πράγματα, όμως η σημασία και η αξία τους ισοδυναμούν με όλο το νόημα της ζωής αυτού του ανθρώπου. Ίσως να είναι μία φίλη, μία νέα γνωριμία, μία καινούρια γνώση, η οικογένειά σου, ασχολίες που σε παθιάζουν. Και εκείνη τη στιγμή, η ζωή αποκτά ένα διαφορετικό χρώμα, καθώς όλα αυτά -το καθένα για το δικό του λόγο- ολοκληρώνουν… εσένα.