Βάσια ΜακρυδάκηΆρθρο: Μακρυδάκη Βάσια
Ψυχολόγος
Επιμέλεια Άρθρου: Τζιρίτα Γιάννα
Φιλόλογος
Πέρυσι ήταν τα πρώτα Χριστούγεννα που δεν μου ευχήθηκες. Δεν ήταν εξαιρετικά πρωτότυπη η ευχή σου. Μάλλον ήταν κιόλας συνηθισμένη «Χρόνια πολλά να χαίρεσαι το όνομά σου». Τόσοι άνθρωποι μπορούσαν να μου ευχηθούν κάτι αντίστοιχο. Όμως η δική σου ευχή δεν μπορεί να αντικατασταθεί. Ήταν τόσο ξεχωριστή για μένα, που η απουσία της μου προκαλεί πόνο.
Η απώλεια, ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου αποτελεί οδυνηρό γεγονός στη ζωή των ανθρώπων. Σε ένα επίπεδο, ο θάνατος σημαίνει το τέλος της σωματικής παρουσίας ενός προσώπου (Root & Exline, 2014). Ωστόσο, ο οριστικός θάνατος έρχεται με τη λησμονιά (Παπαδάτου, Μαμαντάκη, Παπάζογλου, Ράλλη & Νίλσεν, 2008). Και οι άνθρωποι θέλουν να ξεχάσουν και να προχωρήσουν με τη ζωή τους (Joseph & Linley, 2005).
Όμως, κάθε χρόνο σκέφτομαι πως λείπεις. Κάθε χρόνο θα σκέφτομαι πως θα μου λείπεις. Σε γενέθλια, διακοπές, γιορτές ή στην επέτειο του θανάτου, δημιουργείται συνήθως μεγάλη συναισθηματική φόρτιση, καθώς η αίσθηση της απουσίας γίνεται εντονότερη (Παπαδάτου, etal. 2008).
Όμως, συγκρίνοντας το παρόν με κάθε πέρυσι, η οδύνη θα μειώνεται. Η μείωση της οδύνης δε σημαίνει κι απουσία δακρύων, λύπης ή/και ευσυγκίνητης διάθεσης. Σημαίνει όμως ανακούφιση από τον ψυχικό πόνο. Όχι γιατί είναι θέμα χρόνου και θα περάσει, όχι γιατί ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, διότι πια η ζωή δομείται πάνω στην απουσία και στη μνήμη.
Θα θυμάμαι, λοιπόν, κάθε ευχή σου. Θα διατηρώ πάντα στη μνήμη μου την πρώτη ανάμνηση που έχω από εσένα, δηλαδή τότε που ήμουν τριών χρονών και με σήκωνες στους ώμους για να βάλω το αστέρι στην κορυφή του δέντρου. Θα νιώθω κάθε φορά την απουσία σου, όταν στολίζω χωρίς εσένα το δέντρο. Όλα αυτά όμως δεν θα με συντρίβουν, ούτε θα με αποτρέπουν από το να χαμογελάω στην ανάμνησή σου.
Προτεινόμενη βιβλιογραφία
Joseph, S., & Linley, P. A. (2005). Positive Adjustment to Threatening
Events. Review of General Psychology, 9(3), 262-280.
Παπαδάτου, Δ., Μαμαντάκη, Ε., Παπάζογλου, Ε., Ράλλη Ε., & Νίλσεν, Μ. (2008).
Στηρίζοντας το παιδί που πενθεί. Retrieved Ιανουάριος 1, 2018, from http://merimna.org.gr/wp-content/uploads/2017/07/stirizontastopaidipouthrinei.pdf
Root, B. L., & Exline, J. J. (2014). The role of continuing bonds in coping with grief:
Overview and future directions. Death studies, 38(1), 1-8.