Αναστασία-Μαρία ΖαβιτσάνουΚείμενο: Αναστασία – Μαρία Ζαβιτσάνου,
Βιοχημικός – Διδάκτωρ Μοριακής Ογκολογίας &
Ανοσιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Ν. Υόρκης
Επιμέλεια: Μαρία Σουρτζή,
Φιλόλογος
Σκεφτόμουν καιρό να στα γράψω όλα αυτά αλλά δε βρήκα την ευκαιρία. Θέλω να σου δώσω μια εικόνα για το τι σου επιφυλάσσουν τα δύο χρόνια που ακολουθούν.
Σε έναν χρόνο από τώρα θα είσαι στην τελική ευθεία για να δώσεις τις εξετάσεις της ζωής σου, όπως τις αποκαλούν μερικοί. Τις εξετάσεις που θα σε βάλουν στο Πανεπιστήμιο και θα σου ανοίξουν τις πόρτες για το μέλλον. Όλοι γύρω σου θα είναι ανήσυχοι. Οι φίλοι σου για το αν θα πιάσουν τα μόρια της σχολής που επιθυμούν, οι γονείς σου που θα αγωνιούν κάθε μέρα, όλη μέρα για το αν είσαι καλά, αν νιώθεις καλά, αν τελικά πάνε όλα καλά, οι παππούδες σου που θα σκέφτονται ότι δε διαβάζεις αρκετά και βγαίνεις με κορίτσια… Όλοι θα είναι ανήσυχοι και δυστυχώς θα είσαι κι εσύ.
Θυμάμαι όταν έδινα εγώ εξετάσεις πως με έπαιρνες αγκαλιά και μου έλεγες ότι όλα θα πάνε καλά. Θυμάμαι πως ξαπλώναμε στο κρεβάτι της μαμάς και του μπαμπά προσποιούμενοι ότι διαβάζαμε ενώ στην πραγματικότητα χασκογελάγαμε και λέγαμε βλακείες. Με στεναχωρεί που εγώ θα είμαι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού όταν εσύ θα δίνεις τις δικές σου εξετάσεις (είναι ίσως η μεγαλύτερη θυσία που θα έχω κάνει για να ακολουθήσω τα όνειρά μου).
Αυτή τη στιγμή, όπως και για τον επόμενο ενάμισι χρόνο, ο στόχος σου, οι εξετάσεις αυτές θα είναι το κυρίαρχο κομμάτι της καθημερινότητάς σου, θα νιώθεις ότι αυτές θα καθορίσουν τη ζωή σου. Αυτό θα νιώθεις εσύ, αυτό θα νιώθουν όλοι σου οι φίλοι, αυτό ένιωθα κι εγώ. Και θα είμαστε όλοι λάθος.
Τα χρόνια αυτά που πέρασαν από τις τότε εξετάσεις μου, είχα την ευκαιρία να δω έστω και λίγο τον κόσμο. Γνώρισα αρκετούς και διαφορετικούς ανθρώπους. Γνώρισα ανθρώπους που σπούδασαν στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου και μετά έφαγαν τα μούτρα τους. Ανθρώπους που ξεκίνησαν με το τίποτα και άλλαξαν τον κόσμο. Ανθρώπους επιτυχημένους, με ζωές γεμάτες νόημα αλλά πολύ πολύ δυστυχισμένους. Ήταν ένας 47 χρονών που δούλευε 16 ώρες την ημέρα. Χωρίς οικογένεια. Είχε ταξιδέψει -μπορεί- σε όλες τις χώρες του κόσμου χωρίς όμως να δει πραγματικά καμία. Τον ρώτησα αν αυτό που κάνει αξίζει τις θυσίες του… «Μη τα ρωτάς αυτά! Όταν το σκέφτομαι με πιάνει τρέλα…» μου απάντησε.
Στα λέω αυτά γιατί οι εξετάσεις που σου φαίνονται τώρα τόσο σημαντικές είναι μόνο ένα μικρό μικρό κομμάτι της ζωής που έχεις μπροστά σου. Το άγχος σου δεν πρέπει να είναι αυτές οι εξετάσεις. Η έγνοιά σου θα πρέπει να είναι, όταν θα φτάνεις στο τέλος της ζωής σου, αν εντέλει νιώθεις σαν άνθρωπος πλήρης και ευχαριστημένος με εκείνα που έχεις καταφέρει να έχεις και ακόμα περισσότερο με εκείνα που έχεις καταφέρει να ζήσεις.
Το πανεπιστήμιο που θα μπεις λίγο θα επηρεάσει την επαγγελματική σου πορεία (εκτός βέβαια και αν θέλεις να γίνεις ένας φτωχός τρελοεπιστήμονας σαν την αδερφή σου). Σε όποια σχολή όμως και να σπουδάσεις να το κάνεις με πάθος. Να διαβάσεις πολύ και να εργαστείς σκληρά. Ο αγώνας αυτός θα είναι το πτυχίο σου, κι όχι το χαρτί που θα πάρεις. Να δουλέψεις πολύ αλλά και να τα ζήσεις τα χρόνια αυτά. Όχι πίνοντας φραπέδες αλλά βλέποντας τον κόσμο. Ταξίδεψε. Με τους φίλους σου, με την κοπέλα σου και με την ξενέρωτη την αδερφή σου άμα θες. Δες τον κόσμο. Βγες από το comfort zone σου. Ψάξε δουλειά σε μέρη που η καινούρια τεχνολογία γεννιέται, σε μέρη που ελέγχουν και αλλάζουν τον κόσμο. Θα δεις ανθρώπους όλων των λογιών. Μερικοί από αυτούς θα σε διδάξουν τι σημαίνει ζωή -όχι απαραίτητα ζώντας τη δική τους όμως.
Όταν τα δεις όλα αυτά, αποφάσισε ποια πράγματα είναι σημαντικά για εσένα και φτιάξε τη ζωή σου σύμφωνα με εκείνα.
Είσαι ένα σπουδαίο παιδί και οτιδήποτε σκαρφιστείς θα το καταφέρεις αρκεί να το κάνεις με πάθος. Όποια πορεία και να επιλέξεις να μην ξεχνάς τρία πράγματα: α) από πού ξεκίνησες, β) ότι νόημα δε σημαίνει απαραίτητα και ευτυχία, γ) ότι έχεις μόνο μία ζωή.
Θα είμαι δίπλα σου ακόμα και όταν δεν είμαι κοντά σου.
Με αγάπη
η αδερφή σου