Κωνσταντίνα ΚορδώνηΕίναι κάποια απογεύματα που νοσταλγείς με τις ώρες και αναπολείς στιγμές που έζησες, πριν από λίγες ημέρες, πριν από λίγες ώρες… 15, 16, 17, 18 Γενάρη, μέσα του μήνα, και δεν σταματώ να είμαι αισιόδοξη. Ο ενθουσιασμός της Πρωτοχρονιάς έχει φυλαχτεί ή έχει ξεχαστεί μέσα μου, όπως κάποιο χριστουγεννιάτικο στολίδι που ξέχασες να κρύψεις. Τώρα, σαν να ανοίγω τα μάτια μου και το βλέμμα μου να μεγαλώνει λίγο πιο πολύ. Γιατί κάποτε φοβόμουν τα φώτα της Αθήνας, μα τώρα τα χαζεύω. Κοντοστέκομαι έξω από μικρά, γραφικά μαγαζάκια και ακούω τον ήχο της κιθάρας και του μπουζουκιού. Περπατώ στους μεγάλους δρόμους και γελώ, μιλώ, ερωτεύομαι την ομορφιά τους.
Ο φόβος έχει δραπετεύσει από το σώμα μου, γιατί τώρα τα μονοπάτια είναι λίγο πιο γνώριμα. Οι άνθρωποι φαντάζουν περισσότερο φιλικοί και όταν η μουσική ηχεί στους δρόμους, σε ταξιδεύει στα μέρη όπου γράφτηκε και εκφράστηκε. Να μπορούσα να δώσω τα μάτια μου σε εκείνους που βλέπουν μόνο την κίνηση, το κρύο και τη βρομιά. Να τους έκανα να ξεχάσουν τι είναι γύρω τους, να νιώσουν μονάχα τη ζεστασιά που χαρίζουν μόνο οι όμορφες στιγμές και την ευωδία της ανεμελιάς. Ο φόβος έφυγε απόψε από το σώμα μου, τον άφησα εκεί όπου ακόμα δεν ήμουν έτοιμη να νιώσω ελεύθερη. Εκεί, όπου οι άνθρωποι γύρω μου ένιωθαν κι εκείνοι φυλακισμένοι.
Απόψε δεν σταμάτησα να χαμογελώ. Δεν υπήρξα πάντα τόσο αισιόδοξη, μα τέτοιες στιγμές ξέρω να τις εκτιμώ.