Μαίρη Α. ΣακελλαρίουΚείμενο: Μαίρη A. Σακελλαρίου
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Επιμέλεια: Μαρία Σουρτζή
Φιλόλογος
Αγαπάμε ελαφρά, αγαπάμε βαριά.
Οι ανάγκες μας ένα πηγάδι που δε γεμίζει ποτέ. Αναζητάμε συνεχώς την ένταση μιας σχέσης… Την αντέχουμε όμως; Μπορούμε να την κρατήσουμε; Ο ενθουσιασμός που έχουμε στην αρχή τον διαδέχεται ο τρόμος της δέσμευσης, ο φόβος της σύνδεσης.
Έχουμε την εμμονή να μας αγαπάνε ακριβώς όπως θέλουμε εμείς. Ο έρωτας σημαντικός όσο κι η αναπνοή. Αδειάζουμε τους ανθρώπους που μας θέλουν και τρέχουμε πίσω από άλλους που δε μας δίνουν σημασία.
Μπλεγμένοι ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα. Και αναρωτιέμαι… εδώ στη Γη που ζούμε εμείς οι θνητοί, πόσο εύκολο είναι να ψάχνουμε για πρίγκιπες; Στα παραμύθια οι προσδοκίες χάνονται όταν ανοίξεις τα μάτια… στον αληθινό κόσμο όμως όχι.
Τείνουμε να παραδίδουμε τις καρδιές μας εκεί που θα μας προδώσουν με μόνο αντίποδα τη μοναδικότητα που θα μας κάνει ο άλλος να νιώσουμε. Λάμπουμε σαν γιορτινά φωτάκια στο σκοτάδι επιλέγοντας την προσμονή μιας άλλης μεταμόρφωσης.
Το κακομαθημένο παιδί μέσα μας που δυσκολεύεται να μετακινηθεί… αγωνιά. Το προσαρμοσμένο γεμάτο ενοχές φοβάται. Ω, ναι! Σε σένα μιλάω που είσαι κρυμμένο στην ντουλάπα σου με τα τακτοποιημένα ρούχα ανά χρώμα και σειρά.
Κι εκεί που ερωτεύεσαι και βγαίνεις από τα συρτάρια, όλα μοιάζουν να γίνονται πιο προσωπικά. Μαθαίνεις με απρόθυμο τρόπο την έννοια της εξάρτησης που σε οδηγεί στην απογοήτευση. Ψάχνεις τη μαμά σου, τον μπαμπά σου στις σχέσεις με αποτέλεσμα να μπερδεύεσαι, να τα χάνεις, να τιμωρείς και να τιμωρείσαι.
Μα δεν είναι μόνο αυτά εκεί έξω. Τα ρούχα δε χρειάζεται να τα τακτοποιείς εκατό φορές για μια ψευδαίσθηση ελέγχου και ασφάλειας. Μπορείς κι εσύ κάλλιστα να ρισκάρεις να κάνεις τους σημαντικούς της ζωής σου να χαμογελάσουν και να ελπίσουν. Μην πνίγεσαι μέσα στο πηγάδι που σου έμαθαν και συντηρείς.
Το μαύρο δεν γίνεται απαραίτητα μόνο λευκό. Αυτό να το θυμάσαι.
Άφησε τον χώρο και τον χρόνο, αποδεσμεύσου από το παιχνίδι της κυριαρχίας. Γίνε εραστής της αγάπης και απαλλάξου από τη μιζέρια. Χρωμάτισε την προσωπική σου ζωή με το τι θέλει ουσιαστικά η ψυχή σου και διεκδίκησέ το.
Ωραία τα ρομάντζα και η σαγηνευτική συνεσταλμένη σου συμπεριφορά που σίγουρα πιάνει στα δίχτυα και το πιο σκληρόπετσο θύμα σου. Καιρός να παραδεχτείς ότι ενηλικιώθηκες. Η σωτηρία δεν έρχεται από τις εμμονές, ούτε σου χαρίστηκε η ζωή επειδή έτυχε να γεννήθηκες μια μέρα με ολόγιομο φεγγάρι.
Είναι σημαντικό να καταλάβεις πως δεν είσαι το τέρας που μέχρι τώρα πίστευες, μα ο πρίγκιπας που δε χρειάζεται την πανοπλία του. Να πιστέψεις στον ήρωα που πάντα είχες μέσα σου. Αυτός ο αξιαγάπητος και γενναιόδωρος, γλυκός και ταξιδεμένος.
Σταμάτα να ερμηνεύεις τον κόσμο με τα γυαλιά που σου έδωσαν και μάθε να δέχεσαι τη διαφορετικότητα του κάθε ανθρώπου. Το ανικανοποίητο δε θα γεμίσει ποτέ. Αντίθετα θα σου στερήσει τη στιγμή, τον άνθρωπο που θα περάσει δίπλα σου και δε θα προσέξεις, τον φίλο που θα σου πει αντίο και δε θα καταλάβεις τον λόγο. Και τη σύγχρονη μητέρα που τελικά δεν αποφάσισε να ακολουθήσει τις νόρμες και δεν επέλεξε να γίνει άλλη μία Μήδεια για τα παιδιά της.
Σε αυτόν τον κόσμο που κυριαρχεί η κατάκτηση, ο ναρκισσισμός και το επαναλαμβανόμενο… βαριέμαι. Σε αυτό ζεις.
Σε αυτόν τον κόσμο καλούμαστε να διαχειριστούμε την αγάπη και τον έρωτα, να αναμετρηθούμε λες και γεννηθήκαμε αντίπαλοι. Γιατί χρειάζεται θράσος για να καλύψουμε τις ατέλειες και θάρρος για να τις εκθέσουμε.
Είμαστε έτοιμοι λες, να αγαπήσουμε βαθιά, να εκθέσουμε τη γύμνια μας;
Η πανοπλία είναι βαριά και το στέμμα έχει ένα κόστος, διαφορετικό κάθε φορά για τον καθένα μας. Γιατί τελικά όλα παίζονται στο τι έχεις επενδύσει και στο τι είσαι πρόθυμος να αφήσεις στο ταξίδι αυτό.
Αγαπημένε μου πρίγκιπα, μικρέ και μεγάλε, καλό είναι να αναρωτηθείς πόση αγάπη και εμπιστοσύνη διαθέτεις στους γύρω σου ώστε να έχεις και την ίδια απαίτηση από αυτούς.
Βλέπεις είναι πολλά τα σκαλοπάτια μέχρι να φτάσεις τη ψυχή σου και η αρένα γεμάτη λιοντάρια, έτοιμα να σου χυμήξουν…