Παναγιώτα ΝταλκίτσηΆρθρο: Παναγιώτα Νταλκίτση
Φοιτήτρια Ψυχολογίας ΑΠΘ
Επιμέλεια: Γιάννα Τζιρίτα
Φιλόλογος
Μετάληψη. Όχι «θεία» μετάληψη, όχι «θεία κοινωνία», όχι τροφή γαλήνης για τον πονεμένο και διχασμένο σου εαυτό, όχι κατευνασμός εντάσεων, όχι αποδοχή ιδιαιτεροτήτων. ΟΧΙ. Τουναντίον, μετάληψη κι αφομοίωση των ισχυρότερων κοινωνικών αντιλήψεων για μια -κατ’ ευφημισμό μονάχα- αρμονία και συμμετρία. Μια μετάληψη που επιτάσσει καύση στο βωμό της κυρίαρχης πολιτισμικής κουλτούρας, κάθε διαφορετικού που αγωνίζεται να υπάρξει και να ακουστεί μέσα σε μια φονταμενταλιστική κοινωνία.
Κάθε διαφορετικό στοχοποιείται. Κάθε αποκλίνον της νόρμας καταδικάζεται. Κάθε ιδιαίτερο και μοναδικό που δεν ενστερνίζεται τις κυρίαρχες πολιτισμικές αφηγήσεις αποσιωπά. Σύμφωνα με τον M. White (1992), εκπρόσωπο της αφηγηματικής θεραπείας, μια κυρίαρχη κουλτούρα έχει ως στόχο της τη διαιώνιση των απόψεων που υπηρετούν εκείνους που ωφελούνται απ’ αυτήν, αλλά είναι πιθανό να αντιτίθενται στην ελευθερία και τη λειτουργικότητα του ατόμου. Κάθε άνθρωπος λοιπόν, κοινωνός ιδεών κι αντιλήψεων για μια αρμόζουσα πολιτική, κοινωνική κι εν γένει «καθωσπρέπει» στάση, που οφείλει να κατέχει κάθε μέλος της μεγαλύτερης των οικογενειών, της κοινωνίας, ενδέχεται να θάβει μέσα του επιθυμίες, ιδέες, δικαιώματα, ανάγκες. Θυσιάζει ανάγκες του και γίνεται το «κλωνοποιημένο» ον που ζει όπως έχουν σχεδιάσει οι άλλοι να ζήσει. Φοβάται να αντιτεθεί. Φοβάται να φωνάξει πως διαφέρει. Ματώνει αλλά υπακούει. Υπακούει ακόμη κι όταν ματώνει.
Μια ζωή προδιαγεγραμμένη και κανονιστική μοιάζει θυσία προς όφελος των άλλων. Φαντάζει αυτοχειρία κάθε μετάληψη δύσπεπτων και καταστροφικών για το συγκεκριμένο άτομο κοινωνικών αντιλήψεων. Αξίζει να ζει κανείς μια ζωή που δεν επαφίεται στα θέλω και τις ανάγκες του, παρά στους ετσιθελικά καθιερωμένους κανονισμούς άλλων;
Η απάντηση δόθηκε προ δεκαετιών από τον Michel Foucault (1979). Εκείνες οι απόψεις που γίνονται κυρίαρχες πολιτισμικές αφηγήσεις, πρέπει να αμφισβητούνται σε κάθε επίπεδο και σε κάθε ευκαιρία επειδή η λειτουργία τους, εν μέρει, είναι να εξαλείφουν τις εναλλακτικές γνώσεις κι αφηγήσεις.
Ζήσε λοιπόν τη ζωή σου όπως εσύ επιθυμείς, Διαμαρτυρήσου και υπερασπίσου τις ιδιαιτερότητες και τις ανάγκες σου. Τέλος, παραφράζοντας φράση του αγαπημένου μου ποιητή Θάνου Ανεστόπουλου. ΖΗΣΕ ΟΠΟΙΑ ΖΩΗ ΘΕΛΗΣΕΙΣ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ.
Προτεινόμενη Βιβλιογραφία
Foucault, M. (1979). Discipline and punishment: The birth of the prison. Στο G. Corey, Θεωρία και Πρακτική της Συμβουλευτικής και της Ψυχοθεραπείας. Αθήνα: Εκδόσεις «ΕΛΛΗΝ».
White, M. (1992). Deconstruction and therapy. Στο G. Corey, Θεωρία και Πρακτική της Συμβουλευτικής και της Ψυχοθεραπείας. Αθήνα: Εκδόσεις «ΕΛΛΗΝ».