Γιώργος ΚιτσαράςΆρθρο: Γιώργος Κιτσαράς,
Ψυχολόγος, Υπ. Διδάκτωρ στο πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ
Επιμέλεια: Θεοδώρα Βαγιώτη,
Φιλόλογος
Η ανιψιά και αναδεκτή μου γεννήθηκε αργά το απόγευμα τις 6ης Φεβρουαρίου 2018. Η γέννα της έγινε σε ένα μαιευτήριο της Αθήνας, αρκετά μακριά από εμένα. Ευτυχώς ή δυστυχώς τα τελευταία 3,5 χρόνια βρίσκομαι μακριά από πολλά άτομα. Άτομα τα οποία αγαπώ και τα οποία νοιάζομαι. Άτομα τα οποία θέλω να μπορώ να βλέπω, να αγκαλιάζω και να περνώ στιγμές πιο συχνά. Η αλήθεια είναι ότι έχω χάσει, συνεχίζω να χάνω και θα χάσω αμέτρητες στιγμές μαζί τους. Στο εγγύς ή και μακρινό μέλλον θα χάσω γάμους, πάρτι, γιορτές, χαλαρούς καφέδες, ακόμα και βαρετά μεσημέρια στα οποία θα ευχόμουν να βρίσκομαι κάπου αλλού, κάπου μακριά. Αλλά το πιο σημαντικό όλων, θα χάσω στιγμές ζωής και θανάτου. Δεν θα είμαι εκεί όταν ένα νέο λιλιπούτιο πλασματάκι έρθει στον κόσμο. Δεν θα είμαι εκεί όταν κάποιος για τον οποίο νοιάζομαι πάψει να υπάρχει. Μπορεί να ακούγεται μακάβριο αλλά είναι γεγονός. Η ζωή, μέσα από μία γέννα, και ο θάνατος αντιπροσωπεύουν μία μαγευτικά αναπόφευκτή στιγμή στις κατά τα άλλα αμφίρροπες, ασταθείς και ολοένα πιο περίπλοκες ζωές μας.
Η απόφαση μου να φύγω και να ζήσω εκτός Ελλάδας ήταν συνειδητή και καλά σχεδιασμένη. Ο στόχος μου: να μετακομίσω σε μία ξένη και ουσιαστικά άγνωστη χώρα προς αναζήτηση κάτι καλύτερου. Προς αναζήτηση ευκαιριών, προκλήσεων και γνώσης που θα διευρύνει τους ορίζοντές μου. Την απόφασή μου αυτή δεν τη μετανιώνω! Το διάστημα που βρίσκομαι μακριά έχει καταφέρει να εμπλουτίσει την προσωπική και επαγγελματική ζωή μου με τρόπο ανέλπιστο. Είδα πράγματα, γνώρισα ανθρώπους και έζησα στιγμές που ούτε μπορούσα να φανταστώ. Τα τελευταία 3,5 χρόνια της ζωής μου είναι σαν ένα ταξίδι με τρένο πάνω σε μία άγνωστη διαδρομή. Μία διαδρομή με συνεχείς διακυμάνσεις, με τα πάνω και τα κάτω της. Μία διαδρομή με βίαιες και απρόσμενες στροφές, μοναχικές και ατέλειωτες ευθείες. Αυτό το ταξίδι θα με οδηγήσει κάπου χωρίς ακόμα να ξέρω ούτε το πού ούτε το ποιός θα είναι μαζί μου στο τέλος. Παρά τις όποιες απώλειες στιγμών με άτομα τα οποία αγαπώ και νοιάζομαι, δεν θα άλλαζα με τίποτα την απόφασή μου να ξεκινήσω αυτό το τρελό και αβέβαιο ταξίδι. Αυτό το ταξίδι μού έχει δώσει τόσα πολλά και ευελπιστώ ότι θα συνεχίσει να μου δίνει ακόμα περισσότερα. Δεν θα ξέρω, και ίσως δεν θέλω καν να μάθω, πως θα ήταν η ζωή μου αν είχα μείνει στάσιμος. Το μόνο το οποίο ξέρω και το μόνο το οποίο θα πω στην υπέροχη ανιψιά και αναδεκτή μου είναι να κρατάει πάντοτε τα μάτια της ανοιχτά για όλα εκείνα τα τρένα που μπορούν να την πάρουν σε τόπους διαφορετικούς, ακόμα και αν αυτοί είναι τόποι μακρινοί, ακόμα και αν το ταξίδι μοιάζει τρομαχτικό.