#2 Οι άνθρωποι της ζωής μου

Κείμενο: Ελπίδα Βεριτά
Ψυχολόγος

Επιμέλεια: Στέλλα Πυρένη
Φιλόλογος

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να δίνει τη μικρή του μάχη, οι άνθρωποι της ζωής μου έδιναν το δικό τους αγώνα για να με βοηθήσουν. Δεν τους ήταν εύκολο, τις περισσότερες φορές, μάλιστα, αποτύγχαναν σε όλη αυτή την προσπάθεια. Είναι δύσκολο να απαντήσεις στην ερώτηση: «Γιατί δεν είσαι καλά;» τη στιγμή που όλα φαίνονται να είναι εντάξει. Υποθέτω πως πράγματι δεν πηγαίνουν όλα στραβά, απλώς είναι στιγμές που έτσι το νιώθω.

Όσο και να θέλω να τους μιλήσω και να ελαφρύνω την καρδιά μου από όλα εκείνα που με βαραίνουν… τόσο τους διώχνω μακριά. Είμαι βέβαιη για αυτούς τους ανθρώπους –πως θα ήθελαν με όλο τους το είναι να βρίσκονται δίπλα μου και να με στηρίζουν… αλλά δεν το επιλέγω. Όμως γιατί;

…επειδή πάντα σκέφτομαι:

Πώς να καταλάβουν ότι έρχονται στιγμές που ελπίζω να με πάρει ο ύπνος πριν προλάβω να λυγίσω πραγματικά… στιγμές που δεν έχω τη δύναμη να σηκωθώ από το κρεβάτι ή να βγω από το σπίτι και να νιώσω το ρίγος από ένα ξαφνικό αεράκι… να νιώσω ζωντανή. Όταν βρίσκομαι σε κατάθλιψη, νιώθω τόσο άρρωστη, ώστε γίνομαι ακόμη χειρότερα. Ίσως δεν είμαι άρρωστη… ίσως είμαι απλώς εξαντλημένη από το να είμαι δυνατή για αρκετό καιρό. Είναι τότε οι στιγμές που δε θέλω κανέναν από την οικογένειά ή τους φίλους μου να είναι εκεί. Είναι τότε που θέλω να βυθιστώ στις σκοτεινές σκέψεις και να νιώσω τη θλίψη που ακουμπά το κεφάλι της στο διπλανό μαξιλάρι από το δικό μου. Με ρωτάνε γιατί νιώθω τόσο δυσάρεστα, αφού όλα βαίνουν καλώς στη ζωή μου και γιατί δε σκέφτομαι τουλάχιστον θετικά αντί να αφήνομαι και να γίνομαι κομμάτια. Η αλήθεια είναι ότι σε τέτοιες στιγμές δεν έχω τη δύναμη ούτε τη θέληση για κάτι τέτοιο, εξάλλου αν είχα αυτά τα δύο δε θα βρισκόμουν σε τόσο δύσκολη κατάσταση. Μετά φτάνει η στιγμή που σταματούν τις ερωτήσεις, αφού δεν έχω καταφέρει να περιγράψω και να εξηγήσω τι συμβαίνει. Και τότε θυμώνω νομίζοντας ότι δεν παρατηρούν ή δε νοιάζονται ενώ στην πραγματικότητα εγώ είμαι εκείνη που γίνεται ψυχρή και τελικά απομακρύνεται.

Είναι και εκείνη η μεγάλη μου ανάγκη που εμφανίζεται… και οι τόσο έντονες συναισθηματικές εξαρτήσεις. Σαν ένα τραγούδι που βγαίνει σε διάφορες διασκευές, ωστόσο πέρα από μικρές αλλαγές, εκείνο είναι πάντα το ίδιο σε λόγια και στίχους. Η ψυχρή αντικειμενικότητα είναι πως όσες τέτοιες σχέσεις έχω δημιουργήσει είχαν το ίδιο ανεπιθύμητο τέλος. Και πάλι, όμως, κρατάω μεγάλη απόσταση από τους ανθρώπους της ζωής μου όσο κι αν υποφέρω από τα λάθη μου… όσο και αν υποφέρω από την ανάγκη που μεγαλώνει με τον καιρό. Με ρωτούν γιατί λειτουργώ έτσι και γιατί δημιουργώ σχέσεις που δεν είναι φυσιολογικές. Πώς να εξηγήσω την ασφάλεια που -για πολύ λίγο- νιώθω μέσα από αυτές, τη στιγμή που το βλέπουν ως κάτι μη φυσιολογικό.

Αναρωτιούνται πώς γίνεται ένας τόσο χαρούμενος άνθρωπος να αισθάνεται τόσο πόνο. Όμως, δεν είμαστε πάντα σε θέση να διώξουμε τον πόνο οριστικά από τη ζωή μας. Καθένας πονάει για τον δικό του σημαντικό λόγο –εγώ πονάω συνήθως λόγω της διαταραχής μου ή μάλλον λόγω του τρόπου με τον οποίο την αντιμετωπίζω. Και θα ήθελα τόσο πολύ να μπορούσα να την εξαφανίσω, ενώ το μόνο που έχω τη δυνατότητα να κάνω είναι να μάθω να ζω με αυτήν και να τη φροντίζω… και να με φροντίζω.

Oι στιγμές κατά τις οποίες βρίσκομαι σε ευφορία -με απίστευτη ενέργεια- δεν είναι πολλές. Βέβαια τότε νιώθω τόσο όμορφα που δεν έχω την παραμικρή διάθεση να συζητήσω για όλα εκείνα που συμβαίνουν όσο είμαι αδύναμη και καταθλιπτική. Με ρωτούν πώς γίνεται να είμαι τόσο καλά, ενώ πριν βρισκόμουν πεσμένη στα πατώματα, και σκέπτονται ότι αφού είμαι μια χαρά μάλλον αναζητώ την προσοχή φέρνοντας τον εαυτό μου σε δύσκολη κατάσταση. Η αλήθεια είναι πως κάποιες φορές αναζητώ την προσοχή και αυτό με θλίβει στη συνέχεια. Ωστόσο δεν διαλέγω εγώ το πότε θα βρίσκομαι στη μία ή στην άλλη κατάσταση –αυτό είναι ένα κομμάτι της διαταραχής μου, το «επιλέγει» εκείνη. Όταν η μελαγχολία μου είναι έντονη και συνοδεύεται από τρομερή εξάντληση, αυτό δεν είναι κάτι που προσποιούμαι… είναι αντιθέτως κάτι που υπάρχει και με βασανίζει.

Πόσες αναπάντητες ερωτήσεις μπορεί να τριγυρίζουν στο κεφάλι τους, ενώ εγώ πηδώ από τη μία φάση στην άλλη… Κι όμως είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουν –και συνήθως η επιμονή τους δεν είναι η καλύτερη επιλογή. Όλο αυτό είναι μία μάχη που συχνά με λυγίζει με τη δύναμή της, άλλοτε δύσκολη και άλλοτε τρομακτική. Είναι στιγμές που κολλάω στο παρελθόν μου, σε πληγές που μοιάζουν να παίρνουν μορφή –έτοιμες να με σπάσουν σε χίλια κομμάτια. Τις κοιτάζω και τρέμω στην ιδέα ότι θα αρχίσουν πάλι να αιμορραγούν. Ενώ το μόνο που χρειάζεται είναι να καθίσω δίπλα τους, ώσπου να υποχωρήσουν και να χαθούν… ίσως όχι για πάντα, αλλά τουλάχιστον για λίγο. Να πάρω μια βαθιά ανάσα και να πιστέψω ότι και αυτό θα περάσει… όπως θυμάμαι ότι περνούσε κάθε φορά που συνέβαινε.

Ξέρω πως είμαι δύσκολος άνθρωπος για να είναι κανείς μαζί. Η δυσκολία μεγαλώνει, μάλιστα, όταν βρίσκομαι στις έσχατες καταστάσεις των φάσεών μου. Τότε το μόνο που χρειάζομαι είναι να δώσω στον εαυτό μου μια προτεραιότητα φροντίδας, ξαπλώνοντας στο κρεβάτι για μία ολόκληρη μέρα ή ηρεμώντας τους δαίμονές μου βλέποντας μία σειρά στην τηλεόραση… χωρίς πολλές πολλές κουβέντες.

Εύχομαι οι άνθρωποι της ζωής μου να μην βλέπουν τη δυσκολία μου ως το κύριο χαρακτηριστικό μου… είναι απλώς ένα κομμάτι του εαυτού μου με το οποίο μαθαίνω να ζω. Εύχομαι να μην απελπίζονται όταν δεν ανταποκρίνομαι στις προσπάθειές τους να με βοηθήσουν… απλώς είναι στιγμές που έχω ανάγκη να είμαι μόνη –και τότε μου είναι πολύ δύσκολο να το συζητήσω μαζί τους.

Εύχομαι να μην θεωρούν όλες τις αντιδράσεις μου ως κομμάτι της διαταραχής μου: όταν γελάω δυνατά, όταν ενθουσιάζομαι, όταν στενοχωριέμαι και κλαίω δεν σημαίνει ότι βρίσκομαι σε μανία ή σε κατάθλιψη αντίστοιχα… Βρίσκομαι σε αυτές τις φάσεις όταν όλα γίνονται πολύ πιο έντονα και με αισθητά μεγαλύτερη διάρκεια. Εύχομαι να μην αισθάνονται ότι όλα όσα μου συμβαίνουν τα βιώνω σαν ένα παιχνίδι με κακό σκοπό… γιατί κάθε φορά που συμβαίνουν εγώ υποφέρω και χάνω ένα κομμάτι από τον εαυτό μου.

Εύχομαι να αντιλαμβάνονται πως συχνά θέλω να με καλούν για λίγη παρέα και πως η απωθητική συμπεριφορά μου στις δύσκολες στιγμές δε σημαίνει ότι δε τους χρειάζομαι στη ζωή μου… απλώς είναι κάποιες μάχες που πρέπει να τις δίνω μόνη, γιατί κανένας δε μπορεί να κερδίσει για μένα και κανένας δε μπορεί να με κάνει καλά όταν εγώ παραιτούμαι από τον αγώνα.

(Πηγή)