Κείμενο: Χαράλαμπος Δεπάστας
Κοινωνικός Λειτουργός

Επιμέλεια: Στέλλα Πυρένη
Φιλόλογος


– Ένα κράτος που δεν τηρεί τους νόμους του, πώς έχει την απαίτηση να είναι νομοταγείς οι πολίτες του;

– Αν εγώ εισέβαλα σε ένα γήπεδο με επιθετικές διαθέσεις προς τον διαιτητή του αγώνα και περασμένη μια κουμπούρα στο ζωνάρι μου, ποιο θα ήταν το μέλλον μου; Εκείνου ξέρω. Γιατί να ξέρω ρε γαμώτο;

– Η διασκέδασή μας, το ποδόσφαιρο κι όμως το κακοποιούν. Δεν ξαναβλέπω τίποτα #not.

– Όπου υπάρχει το χρήμα, το κέρδος και η δόξα, τα ίδια γίνονται.

– Τι διασκέδαση ρε συ, στη γειτονιά μας πέφτουν βόμβες, σκοτώνονται παιδιά και συνάνθρωποι και δεν ακούγεται κιχ! Τι ποδόσφαιρα και αηδίες, δε πάνε να πνιγούν όλοι!

– Πώς μπορεί ο κόσμος να σιωπά εμπρός σε τέτοιο φονικό;

– 2 Έλληνες συνάνθρωποι, στρατιωτικοί σε χέρια Τούρκων. Ακόμα μια μέρα μακριά από τους δικούς τους. Τι φρίκη!

– Γιατί δε διαδηλώνουμε για αυτούς, κάτι που σίγουρα αξίζει περισσότερο; Να δεις που θα μαζευόμασταν ελάχιστοι.

– Άλλη μια δύσκολη εβδομάδα ξεκινά. Πώς πέρασε έτσι κι αυτό το Σαββατοκύριακο;

– Δε με παίρνει ο ύπνος.-