Κείμενο: Χαράλαμπος Δεπάστας
Κοινωνικός Λειτουργός
Επιμέλεια: Στέλλα Πυρένη
Φιλόλογος
– Ένα κράτος που δεν τηρεί τους νόμους του, πώς έχει την απαίτηση να είναι νομοταγείς οι πολίτες του;
– Αν εγώ εισέβαλα σε ένα γήπεδο με επιθετικές διαθέσεις προς τον διαιτητή του αγώνα και περασμένη μια κουμπούρα στο ζωνάρι μου, ποιο θα ήταν το μέλλον μου; Εκείνου ξέρω. Γιατί να ξέρω ρε γαμώτο;
– Η διασκέδασή μας, το ποδόσφαιρο κι όμως το κακοποιούν. Δεν ξαναβλέπω τίποτα #not.
– Όπου υπάρχει το χρήμα, το κέρδος και η δόξα, τα ίδια γίνονται.
– Τι διασκέδαση ρε συ, στη γειτονιά μας πέφτουν βόμβες, σκοτώνονται παιδιά και συνάνθρωποι και δεν ακούγεται κιχ! Τι ποδόσφαιρα και αηδίες, δε πάνε να πνιγούν όλοι!
– Πώς μπορεί ο κόσμος να σιωπά εμπρός σε τέτοιο φονικό;
– 2 Έλληνες συνάνθρωποι, στρατιωτικοί σε χέρια Τούρκων. Ακόμα μια μέρα μακριά από τους δικούς τους. Τι φρίκη!
– Γιατί δε διαδηλώνουμε για αυτούς, κάτι που σίγουρα αξίζει περισσότερο; Να δεις που θα μαζευόμασταν ελάχιστοι.
– Άλλη μια δύσκολη εβδομάδα ξεκινά. Πώς πέρασε έτσι κι αυτό το Σαββατοκύριακο;
– Δε με παίρνει ο ύπνος.-