Κωνσταντίνα ΚορδώνηΆρθρο: Κωνσταντίνα Κορδώνη
Φοιτήτρια Τουρκικών και Ασιατικών Σπουδών
Επιμέλεια: Πηνελόπη Ζαχαρία
Φιλόλογος
Όταν με ρώτησες γιατί τα πόδια μου είχαν κολλήσει στη γη σαν να βυθιζόντουσαν στο νωπό έδαφος, βρήκα τη δύναμη μονάχα για να τρέξω μακριά σου. Κι αν δεν με είχες τραβήξει από το χέρι, ίσως και να μη σου είχα πει την ιστορία μου. Ένα βράδυ είχα πέσει για ύπνο, γιατί το κεφάλι μου ήταν βαρύ στους ώμους μου και το σώμα μου δεν μπορούσε να κρατήσει ούτε το ίδιο του το βάρος. Τα όνειρά μου δεν τα θυμάμαι, παρά μονάχα τα πρώτα λεπτά που ανοίγω τα μάτια μου το πρωί. Εκείνο, όμως, το όνειρο το θυμάμαι εδώ και δύο χρόνια από τότε που το είδα, και σήμερα σου το λέω σαν να έκλεισα τα μάτια μόλις πριν από λίγες ώρες.
Τα μάτια μου άνοιξαν, αλλά το βλέμμα μου ήταν θολό και η εικόνα μπροστά μου ήταν σαν να πλαισιωνόταν από μια σκιά, που με εμπόδιζε να δω καθαρά. Μπροστά μου βρισκόταν μια φιγούρα όμοια με εμένα, που ανοιγόκλεινε τα μάτια της για να με αντικρίσει. Το χέρι μου πλησίασε τη φιγούρα να την αγγίξει, να βεβαιωθεί πως είναι εκεί. Η φιγούρα με τον ίδιο τρόπο μιμήθηκε την κίνησή μου. Τραβήχτηκα. Τραβήχτηκε κι αυτή. Τα φρύδια μας συνοφρυώθηκαν και το κεφάλι μας έγειρε δεξιά. Όταν η φιγούρα άρχισε να μιλά, με ανησυχία προσπάθησα να βεβαιωθώ πως η φωνή δεν έβγαινε και από το δικό μου στόμα.
Μου είπε πως όλα θα πάνε καλά. Πως όλα θα αλλάζουν μέρα με τη μέρα και πως τίποτα δεν θα μείνει ίδιο. Όλα όσα φοβάμαι θα πραγματοποιηθούν και πως θα βρω έναν ξεχωριστό τρόπο να τα αντιμετωπίσω. Αυτός ο φόβος, όμως, για τα συναισθήματά μου θα είναι το μεγαλύτερό μου λάθος. Μου είπε να νιώσω ό,τι έρχεται και φεύγει από το σώμα τώρα, που με τόση ένταση και πάθος μπορώ και τα βιώνω όλα. Τώρα, που το αίμα στις φλέβες μου τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορεί, για να προλάβει να δίνει ενέργεια στο ταυτόχρονα τρεχούμενο μυαλό μου. Τώρα, που τα πόδια μου πατούν τόσο γερά πάνω στη γη και τα χέρια μου κρατούν τόσο σφιχτά όσο για να φυλακίσουν κάποιον μέσα τους. Μου είπε να κρατήσω τη χαρά που μου δίνει ο καλοκαιρινός ήλιος πάνω στη λαμπερή μου επιδερμίδα, και ο απογευματινός ήχος των περιστεριών. Να κρατώ, όμως, και τη θλίψη που κάνει το στήθος μου να φωνάζει για αέρα και τις γροθιές μου που πληγιάζουν τις παλάμες μου.
Κράτα όλα όσα σε κάνουν να νιώθεις ζωντανό τώρα. Κράτα το πάντα αντί για το τίποτα. Ακόμα κι όταν το πάντα είναι δύσκολο να το αφήσεις μέσα σου.