Αθηνά ΚάππουΚείμενο: Αθηνά Κάππου
Φοιτήτρια Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών
Επιμέλεια: Σοφία Ποιμενίδου
Φιλόλογος
Απ’ όταν ήμουν μικρή θυμάμαι να ακούω αυτή την ιστορία. Ήταν κάποτε δύο γείτονες, δύο τελείως διαφορετικοί γείτονες. Κάποια μέρα ήρθαν τα γενέθλια του ενός, έτσι ο άλλος σκέφτηκε να του κάνει ένα δώρο -και τι δώρο. Πήρε ένα καλάθι, το στόλισε και έβαλε μέσα σκουπίδια και κέρατα. Έπειτα, πήγε στο σπίτι του γείτονά του και του το πρόσφερε. Όταν εκείνος το είδε, του χαμογέλασε και τον ευχαρίστησε. Μέτα από κάποιο καιρό, ήρθαν και τα γενέθλια εκείνου του ωραίου τύπου με τα κέρατα και έτσι ο άλλος αποφάσισε να του κάνει ένα δώρο, αφού και εκείνος είχε θυμηθεί τα δικά του γενέθλια. Έτσι πήρε ένα καλάθι, το στόλισε, έκοψε όλα τα ωραία λουλούδια που είχε στον κήπο του και, αφού τα έβαλε στο καλάθι, του το πρόσφερε. Ο φίλος μας όταν το είδε εξοργίστηκε και τον ρώτησε πώς είναι δυνατόν να του κάνει ένα τέτοιο δώρο όταν εκείνος του έφερε σκουπίδια και κέρατα. Ο γείτονας χαμογέλασε και του απάντησε “εσύ κέρατα είχες και κέρατα μου έδωσες, εγώ λουλούδια είχα και λουλούδια σου έδωσα”.
Θυμάσαι έναν στίχο της Μποφίλιου που λέει “ό,τι τρώμε κερνάμε”; Κάπως έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Δίνουμε ό,τι έχουμε μέσα μας, ό,τι “φάγαμε” στην πορεία της ζωής μας. Κάποιοι πήρανε πολύ αγάπη, άλλοι ελάχιστη και άλλοι καθόλου. Κάποιοι άλλοι κακία, μίσος, μικρότητα, κριτική και εκφοβισμό. Οι περισσότεροι, όμως, πήραμε λίγο απ’ όλα, έτσι για να έχουμε να λέμε πως ξέρουμε τους ανθρώπους. Κάπου στον δρόμο μας καταλάβαμε πως δεν υπάρχει μόνο μαύρο ή μόνο άσπρο, αλλά γκρι, λίγο απ’ όλα δηλαδή και τα βάλαμε κάτω και κάναμε συνειδητά ή ασυνείδητα την επιλογή μας. Και επειδή σε αυτόν τον δρόμο υπάρχουν τόσα διαφορετικά μονοπάτια όσα και οι άνθρωποι αυτού του κόσμου, ο καθένας διάλεξε το δικό του παγωτό. Άλλος δύο μπάλες σοκολάτα κι άλλος σοκολάτα και βανίλια, ο τρίτος έβαλε και λίγη φράουλα και ο τέταρτος δοκίμασε και καραμέλα. Όταν αυτοί οι τέσσερις έφτιαχναν το παγωτό τους δεν κοίταξαν τι διάλεξαν οι άλλοι, γιατί πολύ απλά δεν έχει σημασία. Και οι τέσσερις ήταν περήφανοι και ευτυχισμένοι με το δικό τους παγωτό, παρ’ όλο που κάποια μέρα μπήκαν στον πειρασμό να δοκιμάσουν μια μπουκιά από το παγωτό του άλλου.
Πόσους ζηλόφθονες, πικρόχολους, μοχθηρούς, μίζερους, γκρινιάρηδες και κομπλεξικούς δεν συναντήσαμε και επειδή δεν έφαγαν καλό παγωτό ή καθόλου παγωτό έβγαλαν την μικροψυχία τους πάνω μας; Κομμάτια να γίνει μωρέ, χαμογέλα κέρασε τους και ένα τσιγάρο και διακριτικά στρίβε. Από την άλλη μεριά θα μου πεις οι άνθρωποι μας φέρονται όπως εμείς τους επιτρέπουμε. Και εν μέρει είναι αλήθεια, αλλά δεν είσαι εσύ υπεύθυνος για τις ακεφιές και τις προσβολές του άλλου – ευτυχώς έχεις τα δικά σου προβλήματα. Όχι όχι δεν είσαι, να το πω διακριτικά, αγαθός αν δεν ασχοληθείς με τέτοια ανθρωπάκια. Είσαι απλώς εντάξει με τον εαυτό σου και προτιμάς να μην ρίξεις λάδι στη φωτιά. Τι είπες; Εκδίκηση; Αν σκέφτεσαι ακόμη αυτή τη λύση, σου έχω κάτι καλύτερο. Θυμάσαι το τσιγαράκι που λέγαμε παραπάνω; Κάπνισέ το στην υγειά σου και πες στον φίλο “χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;” (από το βιβλίο του Χ. Μίσσιου). Η ζωή είναι μικρή για τους μικρούς στη ψυχή. Εσύ απλά γέλα.