Κωνσταντίνα ΣερμπήΚείμενο: Κωνσταντίνα Σερμπή
Φοιτήτρια Φ.Π.Ψ.
Επιμέλεια: Στέλλα Πυρένη
Φιλόλογος
Και μεις κρυφτήκαμε στον κάτω κόσμο, δίχως πρόσκληση, δίχως βαρκάρη να μας παραλάβει. Μοναχοί πήραμε το δρόμο χωρίς επιστροφή.
Δεν μας ερωτεύτηκε κανένας θεός, αλλά εμείς αγαπήσαμε εκείνη τη σκιά που αφήνει πίσω η νοητή μορφή του.
Ελεύθεροι να σέρνουμε ένα βαρίδι, το βάρος της ύπαρξης που δίνεται χωρίς να το επιλέξεις. Άλλοτε το κουβαλάμε, άλλοτε το σπρώχνουμε. Και προχωράμε και τρέχουμε και αναζητάμε τον δημιουργό μας.
Οι περισσότεροι κουράζονται και μπερδεύουν τις σκιές, τους θορύβους, ενστερνίζονται ακόμα και τα βιώματα άλλων… θαύμα. Ας σταματήσουμε εδώ, πίστεψα.
Όμως, θα υπάρξει και εκείνος που δεν είδε τις σκιές, δεν άκουσε τους θορύβους και δεν πίστεψε κανέναν. Το βαρίδι φάνηκε ελαφρύ και συνέχισε.
Εκείνος είναι ο δημιουργός και εκείνος θα καθορίσει την ύπαρξή του. Και η Περσεφόνη ξύπνησε.