ΑnimartistsΚείμενο: Ελπίδα Βεριτά
Ψυχολόγος
Επιμέλεια: Στέλλα Πυρένη
Φιλόλογος
Έρχεται ξαφνικά και στέκεται απέναντί μου, έτοιμη να με παρασύρει στους δικούς της ρυθμούς. Προσπαθώ να ξεφύγω, αλλά με πιάνει σφιχτά και με αναγκάζει να την ακολουθήσω. Έπειτα με ρίχνει στα πατώματα και πριν προλάβω να πάρω ανάσα με πετάει πάλι ψηλά – σε μια κατάσταση που πολύ λίγο μπορώ να ελέγξω.
Οι υποχρεώσεις είναι πολλές κι ωστόσο είμαι τόσο εξαντλημένη που αδυνατώ να σηκωθώ από το κρεβάτι και να είμαι συνεπής. Πρέπει να παίρνω τα φάρμακά μου και να τηρώ τη θεραπεία, ενώ η διαδικασία καθόλου δε μου αρέσει. Βλέπω τον κόσμο να απομακρύνεται, αλλά δυσκολεύομαι τόσο πολύ να τους κρατήσω κοντά μου, γιατί ήδη η μάχη εναντίον της είναι αρκετά δυνατή. «Nα αντέχεις», ψιθυρίζω στον εαυτό μου για να τον παρηγορήσω, αλλά έρχονται στιγμές που δε μοιάζει να καθησυχάζεται από τα λόγια μου. Μέσα μου, όμως, γνωρίζω πως όταν τα φώτα σβήνουν, αυτός είναι πάντα εδώ, ενώ εκείνη χάνεται και όποτε το θελήσει επιστρέφει πάλι.
Βλέπεις, της τα έχω μαζεμένα. Είναι ήρεμη και ατάραχη, αλλά ξεχνάει πως εμένα με αλλάζει τόσο πολύ. Είναι στιγμές πάλι που την ευγνωμονώ για όλα όσα μου έχει μάθει.
Ορισμένοι βρίσκουν μέσα της μια μικρή ελπίδα. Για κάποιους άλλους είναι πιο δύσκολο. Όταν βρίσκεσαι στα πολύ πάνω σου ή στα πολύ κάτω σου τότε η δυσκολία αυξάνεται. Εκείνο που κάνεις τελικά είναι να συνεχίζεις. Συνεχίζεις να παλεύεις, παρόλο που γνωρίζεις ότι η κατάσταση αυτή θα εμφανίζεται ξανά και ξανά. Αισθάνεσαι τον πόνο, αλλά συνεχίζεις να ελπίζεις ότι η θύελλα θα κοπάσει… γιατί πάντα κοπάζει.
Είναι απλώς μια διπολική ζωή!
(Πηγή)