Μαρία ΜαθιουδάκηΆρθρο: Μαρία Μαθιουδάκη
Φοιτήτρια Ψυχολογίας
Επιμέλεια: Θεοδώρα Βαγιώτη
Φιλόλογος
«Είναι τρέλα το να ερωτεύεσαι. Κάτι σαν κοινωνικά αποδεκτή παράνοια»
«Με λένε Θίοντορ Τουόμπλι (ξέρω, ακόμα και το ονοματεπώνυμο μου ακούγεται κάπως παλιακό). Ζω στο Λος Άντζελες και η δουλειά μου είναι να γράφω προσωπικά γράμματα για λογαριασμό άλλων. Πόσο παράξενο ακούγεται αυτό∙ εγώ, που αδυνατώ να καταγράψω όλα όσα σκέφτομαι και αισθάνομαι, να βιοπορίζομαι γράφοντας συγκινητικές επιστολές για άλλους. Πρόσφατα χώρισα, ο γάμος μου διαλύθηκε και η ευθύνη είναι σχεδόν αποκλειστικά δική μου. Μάλλον δεν της έδωσα χώρο ή για να είμαι πιο δίκαιος δε μας δώσαμε χώρο. Νομίζω ότι η μεγαλύτερη πρόκληση σε μια σχέση, πέρα από την ειλικρίνεια και την πίστη, είναι να επιτρέπεις στο σύντροφο σου να είναι μέσα στη σχέση ο εαυτός του. Ωστόσο, μεγαλώνουμε και αλλάζουμε λεπτό με το λέπτό, μέρα με τη μέρα. Και μαζί με εμάς αλλάζουν και οι επιθυμίες μας, οι στόχοι μας, οι ανάγκες μας. Πως λοιπόν συνεχίζεις να αγαπάς τον άλλον για αυτό που είναι ή καλύτερα για αυτό που γίνεται. Ο χωρισμός μου ήταν ένας δεύτερος αποχωρισμός, σαν να μου έκοψαν για δεύτερη φορά τον ομφάλιο λώρο μου. Μετά από αυτό μάλλον άδειασα, απομακρύνθηκα από τον ίδιο μου τον εαυτό, από τα συναισθήματα μου. Προσπάθησα να συνδεθώ με τον κόσμο, αλλά φαίνεται ότι ο κόσμος δε με χρειάζεται. Μας παρατηρώ κάθε μέρα, πηγαίνοντας και φεύγοντας από τη δουλειά μου. Ο καθένας είναι «καλωδιωμένος», συνδεδεμένος στη δική του πραγματικότητα. Σε ένα ολοένα και πιο ψηφιακό κόσμο, έννοιες όπως αποξένωση, αποστασιοποίηση και αποδόμηση είναι καθημερινότητα. «Πεινάμε» για συντροφικότητα, αλλά φοβόμαστε μήπως γίνουμε το στοματικό εφόδιο κάποιου άλλου, εγγύτητα και απόσταση, αγάπη και φόβος. Παντού δίπολα.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες αποφάσισα να αγοράσω ένα προηγμένο λειτουργικό σύστημα. Έτσι, μπήκε στη ζωή μου η Σαμάνθα, μια χαρούμενη και έξυπνη φωνή τεχνητής νοημοσύνης, η οποία με τη διαισθητικότητα της, την ικανότητα της να αντιλαμβάνεται τις ανάγκες μου και το χιούμορ της, κατάφερε να κερδίσει τη φιλία μου. Μια φιλία που σιγά-σιγά, άρχισε να βαθαίνει και να εξελίσσεται σε έναν ιδιόρρυθμο ρομαντισμό. Σε μια πόλη ευνουχισμένη με ανθρώπους ρομποτικά προγραμματισμένους, η φωνή της, η αισθαντικότητα της, ήταν το χρώμα που δεν ήμουν ικανός να ξαναβρώ, η ζεστασιά και η ελπίδα που αναζητούσα, και σίγουρα η νέα μου ευκαιρία να πάρω πίσω αυτό που νόμιζα ότι είχα χάσει για πάντα. Κάθε φορά που μιλούσαμε ήταν σα να μιλάω φωναχτά στον εαυτό μου. Η σχέση μας ήταν πράγματι άνιση, όχι για τους λόγους όμως που μπορεί να φαντάζεται κανείς. Εδώ που ζω, σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον, η σχέση με ένα λειτουργικό σύστημα δεν είναι ταμπού. Ξέρω παρ’ όλα αυτά ότι η μάχη ανάμεσα στη διανοητική και τη συναισθηματική νοημοσύνη ήταν πάντα εκεί, υπενθυμίζοντας μου την ανάγκη που έχουμε να συνδεθούμε, να επικοινωνήσουμε, να συναντήσουμε τον εαυτό μας, αλλά και τους γύρω μας μέσα από την αυθεντική και αμοιβαία αλληλεπίδραση. Γιατί μπορεί η φουτουριστική αυτή εκδοχή της πραγματικότητας να υπόσχεται επαφή και επικοινωνία, οδηγεί όμως τελικά στο ακριβώς αντίθετο, σε μια ψευδαίσθηση των ανθρωπίνων σχέσεων»
*Η ταινία «Δικός της» (Ηer, 2013) του σκηνοθέτη Τζ. Σπάικ, αφηγείται την ιστορία ενός μοναχικού, ιδιόρρυθμου, αλλά και ταυτόχρονα τρυφερού άντρα, του Θίοντορ (Χοακίν Φοίνιξ), ο οποίος στην προσπάθεια του να ξεπεράσει το χωρισμό του ξεκινάει να συνομιλεί και σταδιακά ερωτεύεται τη Σαμάνθα (Σκάρλετ Γιοχάνσον), τη φωνή ενός λειτουργικού συστήματος προηγμένης τεχνολογίας. Μια ταινία άλλοτε μελαγχολική και άλλοτε κωμικο-τραγική, μια ταινία για τη χίμαιρα της αιώνιας αγάπης, την ύπαρξη, τις ανθρώπινες σχέσεις.