ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ

Κείμενο: Αθηνά Κάππου
Φοιτήτρια Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών

Επιμέλεια: Σοφία Ποιμενίδου
Φιλόλογος

Κάθισα μόνη για ακόμη μια φορά. Άνοιξα τα σκεπάσματα του κρεβατιού και προσπάθησα να κοιμηθώ, παρ ‘όλο που δεν νύσταζα. Έκλεισα τα βλέφαρά μου και πίεσα τον εαυτό μου να κοιμηθεί, αλλά δεν μπόρεσα. Μέσα στο μαύρο, βλέπω εικόνες που έχω ζήσει ή που νομίζω ότι τις έχω ζήσει, θυμάμαι οικείες και γνώριμες φωνές ανθρώπων που αγαπώ, μυρίζω θάλασσα, κανέλα και γιασεμί. Και ακούω τον εαυτό μου να ρωτά “Aυτό είναι ευτυχία; Kαι αν δεν είναι αυτό, τότε τι είναι; Πώς είναι; Τι χρώμα έχει; Πότε ξεκινά και πότε τελειώνει;”

Όμορφη λέξη η “ευτυχία”. Όμορφη σαν τη λέξη “ευδαιμονία” αλλά διαφορετική. Ευτυχία είναι η καλή τύχη. Η ευδαιμονία από την άλλη έχει κάτι πιο βαθύ για μένα. Δαίμων στα αρχαία σήμαινε και ήταν ένας μικρός, κατώτερος θεός, κάτι που όλοι έχουμε μέσα μας. Μια παρόρμηση, η συνείδησή μας ίσως; ‘Η απλά εκείνη η ουσία που μοιράζεται μαζί μας το θείο, δίνοντάς μας την ευκαιρία να το φτάσουμε ή να το νοιώσουμε. Ο χαρακτήρας του ανθρώπου, το δαιμόνιό του δεν είπε ο Ηράκλητος; Χαρακτήρας σημαίνει επιλογές. Σημαίνει αντιδράσεις. Σημαίνει ψυχή. Σημαίνει μοίρα. Σημαίνει ευτυχία. Μόνο εγώ ορίζω την ευτυχία μου, ή, για να το θέσω καλύτερα, μόνο εγώ ξέρω τι θέλω για να είμαι ευτυχισμένος.

Και  εγω δεν θέλω πολλά πλέον. Αν σκεφτώ τον εαυτό μου δύο-τρία χρόνια πριν, πίστευα πως η ευτυχία είναι συνώνυμο της δόξας και της καταξίωσης, του απόλυτου θαυμασμού και της αποδοχής όλων, το να έχω όσο το δυνατόν περισσότερα άτομα δίπλα μου που θα μου δώσουν αγάπη, λες και της αγάπης της πρέπει να τη ζητιανέψεις… Ναι, έλεγα ευτυχία είναι να πάρω το δικό μου σπίτι και να ζω όπως θέλω, να έχω καταφέρει το όνειρό μου και να έχω αγάπη. Όταν τα έχω αυτά τότε θα με σέβονται όλοι, θα με αγαπούν όλοι και τότε κάποια μέρα θα έχω γίνει ευτυχισμένη.

Τι ψυχόδραμα να ζεις φυλακισμένος σε αυτές τις σκέψεις… Δύο-τρία χρόνια μετά, ακούω στο ραδιόφωνο “η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να ‘ρθει”. Θύμωσα πολύ με αυτόν τον στίχο. Σκέφτηκα πως δεν θέλω να αφήσω τη ζωή μου να περνά σκεπτόμενη πως κάποια μέρα ίσως γίνω ευτυχισμένη όταν έχω όλα αυτά που –νομίζω-πως θέλω. “Επαναπροσδιορισμός” φωνάζω στο μυαλό μου. Τι είναι ευτυχία; Ευτυχία είναι τα δυνατά γέλια των αγαπημένων σου ανθρώπων, ένα αληθινό βαθύ και εγκάρδιο βλέμμα, μια συζήτηση σε ένα μπαλκόνι στο Αιγάλεω στις 3 η ώρα το πρωί, 5 ποτήρια κόκκινο κρασί, το να τραγουδάς μαζί με την φίλη σου χοροπηδώντας στην συναυλία, το ζεστό άγγιγμα ενός χεριού, δυο μεγάλα καστανά μάτια να σε κοιτάνε, η χαρά και η ευτυχία των κολλητών σου, η μυρωδιά του γιασεμιού το βράδυ, η άδεια Αθήνα, άνθρωποι που σε κάνουν να τους αισθάνεσαι οικογένειά σου χωρίς να είναι, ένα μισοτελειωμένο τσιγάρο, η ευκαιρία να παλεύεις για το όνειρό σου έχοντας έναν άνθρωπο να σε στηρίζει, η τόσο απλή αλλά μαγική ερώτηση “τι κάνεις;”, ένα καράβι για τα Κουφονήσια, η Κρήτη, 2 ποτήρια τσικουδιά παρέα με τον αγαπημένο σου δάσκαλο, ένα βιβλίο μόλις το τελειώνεις και ήδη σου λείπει, το να μιλάς και να γελάς δυνατά ενώ οι άλλοι κοιμούνται, αυτά τα σουτζουκάκια που τόσο καιρό έχεις να φας, ένα πάσχα στην Κάρυστο, ένα γλέντι και ένας ικαριώτικος, εκείνη η χυλόπιτα που έφαγες και όταν τη θυμάσαι γελάς, η επίσκεψη σε ένα μουσείο, το πακετάρισμα της βαλίτσας, ένα μαγικό ηλιοβασίλεμα, τα μεγάλα γλυκά μάτια της μητέρας σου να σου λένε “σ’αγαπώ”, μια ευχή όταν περνά ένα αεροπλάνο, το ότι ανασαίνεις, το ότι βλέπεις, το ότι φιλάς, το ότι ακουμπάς τα αγαπημένα σου πρόσωπα, το ότι ΖΕΙΣ ΤΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ.

Τώρα ξέρω καλά τι είναι ευτυχία, ευτυχώς… είμαι ευτυχισμένη.