Δήμητρα ΠαράσχουΠοίημα: Δήμητρα Παράσχου
Ψυχολόγος – Συνθετική Ψυχοθεραπεύτρια
Επιμέλεια: Γεωργιάνα Ψυχάλη
Φιλόλογος
Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;
Αυτός που δομεί και καταστρέφει,
εκείνος που μιλά όταν δεν πρέπει,
και σιωπά όταν μπορεί.
Είμαι κρυμμένος από σένα
σε βάθη ανήλιαγα πολλές φορές,
μέσα σε κόσμους που δεν άγγιξες,
και καθρέφτες που δεν είδες,
όσο και αν μέσα τους κοίταξες.
Βρίσκομαι πίσω από το δάκρυ
που δεν κύλησε ποτέ,
στην άκρη του αβίαστου χαμόγελου κρεμιέμαι,
σε ένα βλέμμα γεμάτο νόημα υπάρχω.
Είμαι το κέντρο του Σύμπαντός σου,
όπου όλοι οι πλανήτες της ύπαρξής σου
γυρίζουν γύρω από τον δικό σου Ήλιο.
Νομίζεις πως με ξέρεις,
μα σε κάθε ευκαιρία καταφέρνω να ξεγλυστρώ από τα χέρια σου.
Είμαι ταυτόχρονα παιδί, ήρωας, σοφός, γελωτοποιός, μητέρα και πατέρας.
Όλα όσα μου έδωσες και μου αρνήθηκες
τα έχω κρατημένα,
και πάντα σου ζητώ να με ακούς,
να με καταλαβαίνεις.
Ό,τι βιώνω να το εξηγείς
χωρίς να το παραβλέπεις.
Επειδή, ό,τι αφήνεις πίσω σου, εγώ το κουβαλάω
και ας μην το νιώθεις.
Το ξέρω εγώ.
Αν θες να το μάθεις κι εσύ,
κάτσε να τα πούμε.
Ανοιχτά, σταράτα, με ειλικρίνεια και θάρρος.
Μπορώ -και θέλω- ο φίλος σου
ο καλύτερος να είμαι.
Για να μπορέσεις κάποια στιγμή να νιώσεις και να πεις
«ο Εαυτός μου και εγώ είμαστε ένα».