Αθηνά ΚάππουΚείμενο: Αθηνά Κάππου
Φοιτήτρια Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών
Επιμέλεια: Ποιμενίδου Σοφία
Φιλόλογος
Έχει περάσει η ώρα αρκετά, η αίθουσα γεμίζει και το μάθημα γίνεται όλο και πιο βαρετό. Κάπου ανάμεσα στις λέξεις ακούω μια ενδιαφέρουσα ερώτηση από τον καθηγητή: ‘’μπορεί ένας έφηβος να είναι ώριμος στα 16;’’ Οι γνώμες πολλές και διαφορετικές. Ώσπου δίνει ο ίδιος την τελική απάντηση: ‘’Το χαρακτηριστικό της εφηβείας’’, λέει, ‘’είναι ότι ο άνθρωπος δίνει χωρίς να θέλει ή να τον νοιάζει καν να πάρει, κάπου στη μέση αρχίζει να δίνει και να παίρνει και όσο μεγαλώνει μόνο παίρνει’’.
Νομίζω πως ανεξαρτήτως ηλικίας, κάποιοι άνθρωποι γεννήθηκαν μόνο για να δίνουν, κάποιοι για να δίνουν και να παίρνουν και κάποιοι μόνο για να παίρνουν. Το ‘’δούναι και λαβείν’’ στο μυαλό μου είναι ότι πιο όμορφο και ‘’ιδανικό’’. Παρ’ όλα αυτά δεν ήξερα πως επιτυγχάνεται, δεν ήξερα τι σημαίνει, ούτε και πως είναι πρακτικά. Μάλλον ήμουν θύμα της πρώτης κατηγορίας, απ’ ότι μου λένε. Γιατί σιγά σιγά κατάλαβα πως το να δίνεις μόνο είναι το ίδιο νοσηρό με το να παίρνεις μόνο. Πάνω που αυτές οι σκέψεις στριφογύριζαν στο μυαλό μου, διάβασα ένα κείμενο και στάθηκα σε ένα σημείο, το νόημα του οποίου ήταν ότι αν σεβόμαστε τον εαυτό μας δεν πρέπει να προσπαθούμε να ικανοποιούμε τους πάντες και όλα όσα θέλουν. Κάπου εκεί υπάρχει μια λεπτή ισορροπία μεταξύ της ανιδιοτελούς προσφοράς και της εκμετάλλευσης. Πάνε στο καλό τα δανεικά λεφτά που έδωσα κάποτε σε μια ψυχή και δεν τα πήρα ποτέ πίσω, αυτά είναι δανεικά και αγύριστα που λένε, δεν λογαριάζονται. Πάνε στο καλό όμως και η αγάπη μας, η υπομονή μας, η επιμονή μας, η ελπίδα μας, οι προσπάθειές μας; Όχι αυτά έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία απ’όλα τα λεφτά του κόσμου.
Δίνεις, δίνεις και δίνεις και ο άλλος απλά παίρνει, παίρνει και παίρνει…Όπως είπα και παραπάνω, νοσηρό και το πολύ δόσιμο…αυτός είναι ο πιο απλός ορισμός της εκμετάλλευσης. Το παράδοξο είναι πως στην αρχή αυτός που δίνει, νιώθει τόσο γεμάτος ακριβώς επειδή έχει δώσει τόσα πολλά…οξύμωρο ε; Σαν να λέμε είναι γεμάτος ενώ έχει αδειάσει για κάποιον άλλο. Μαγικά πλάσματα οι άνθρωποι. Και πως τυχαίνει πάντα βρε παιδί μου ο άλλος που απλά παίρνει, να νομίζει ότι του το χρωστάς, να το απαιτεί και τελικά να σε βγάζει και άκυρο όταν μια φορά είπες και εσύ να κάνεις ένα διάλειμμα από τα καθήκοντα του δότη.
Αχ,κουράστηκα, λέω να πάρω ένα διάλειμμα διαρκείας από το βλακώδες δόσιμο σε ανθρώπους που ποτέ δεν το εκτίμησαν, αλλά νόμιζαν ότι τους το οφείλω κιόλας. Έχει και η υπομονή και η ευγένεια και η καλοσύνη και η επιμονή τα όρια της και όταν αυτά ξεπεραστούν καλώς παθαίνεις ότι είναι, γιατί στην τελική εσύ το επέτρεψες.
Για μένα, για το δικό μου μυαλό και την δική μου οπτική, το να δίνεις εξακολουθεί να είναι το ομορφότερο, πιο ιερό πράγμα στον κόσμο τούτο. Και θα δώσω μια και δυο και τρις και χίλιες δεκατρείς σε εκείνους που το εκτιμούν, το αναγνωρίζουν και το χρειάζονται. Γιατί αυτό που εγώ παίρνω από αυτούς είναι η εκτίμησή τους και το ‘’ευχαριστώ’’ τους και αυτό μου είναι υπεραρκετό.
Νομίζω πως όλα αυτά συνοψίζονται σε αυτή τη φράση που λέει ‘’να δίνεις αλλά να μην δίνεσαι’’ ή μάλλον ναι να δίνεσαι σε εκείνους που θα σου δοθούν το ίδιο ολοκληρωτικά και ανιδιοτελώς. Σαν δυο χέρια που το ένα και το άλλο τείνουν ταυτόχρονα προς το απέναντί τους, για να το αγγίξουν, να μοιραστούν μαζί του την ομορφιά και την ασχήμια, το άσπρο και το μαύρο. Σαν τους ομοιοπολικούς δεσμούς στη χημεία, σαν δυο κερασάκια ‘’κρεμασμένα’’ στο ίδιο κοτσάνι, σαν το αλάτι και το πιπέρι…