Ο χρόνος…αλλιώς

Άρθρο: Μαρία Μαθιουδάκη,
Φοιτήτρια Ψυχολογίας

Επιμέλεια: Θεοδώρα Βαγιώτη,
Φιλόλογος

Ένα από εκείνα τα βράδια της Παρασκευής, και ενώ ως συνήθως ήμουν απορροφημένη στην αγαπημένη μου μουσική, έπεσα πάνω σε αυτό το βιντεάκι:

Το τέλος του με βρήκε να σκέφτομαι για πολλοστή φορά ότι ίσως δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά οι στιγμές που έχουμε ζήσει. Ένα μεγάλο ψηφιδωτό των ανθρώπων που πέρασαν και μπήκαν και μπαίνουν στη ζωή μας.

Ένας άνθρωπος μπορεί να αποτελείται από το παρελθόν του, γλυκόπικρες σκόρπιες αναμνήσεις που στροβιλίζονται στο μυαλό του, το παρόν του, στιγμές που ζει καθημερινά, μοναδικές, ανεπανάληπτες, και το μέλλον του που μοιάζει με ένα όνειρο, άπιαστο αλλά και τόσο κοντινό ταυτόχρονα….Και ενώ οι παραπάνω σκέψεις χοροπηδούσαν μέσα μου, θυμήθηκα τον τρόπο με τον οποίο μου αρέσει να αντιλαμβάνομαι τις χρονικές βαθμίδες.

Παρελθόν: Το παρελθόν ανήκει κατά κάποιο τρόπο στους γονείς μας. Πρωινό ξύπνημα, μυρωδιά σπιτικού φαγητού, γέλια -αχ πόσα γέλια- και ακόμα περισσότερα δάκρυα. Χριστούγεννα παρέα με τη μαμά και τον μπαμπά, πρωτοχρονιάτικα τραπέζια με φίλους, παππούδες, γιαγιάδες, συγγενείς. Δώρα, γενέθλια, γιορτές. Το πρώτο φιλί, η πρώτη ημέρα στο σχολείο, ο πρώτος τσακωμός με την παρέα, πρώτη φορά σε άλλη πόλη… Απογοήτευση, χαρά, φόβος, θυμός, επιτυχία. Σε όλες αυτές τις στιγμές κυριαρχούν εκείνοι. Στιγμές από όπου δε μπορείς να αφαιρέσεις την παρουσία τους  και να λησμονήσεις.

Παρόν: Διαφορετικό για τον καθένα. Αναπάντεχο,απρόσμενο, ανεξήγητο. Εδώ κυριαρχείς εσύ. Ή μάλλον… εσύ και ο εαυτός σου. Γι’  αυτό και οφείλεις κατά κάποιο τρόπο να μη σταθείς ανειλικρινής απέναντι στον εαυτό σου. Είναι η ευκαιρία σου να ανακαλύψεις τη δική σου αλήθεια και μέσα από αυτή να προχωρήσεις. Ανεξάρτητος και ανεπιτήδευτος. Με πυξίδα σου κάποιες από τις συμβουλές του παρελθόντος προσπαθείς να χαράξεις το δικό σου δρόμο, λίγο διαφορετικό, λίγο ουτοπικό. Πασχίζεις να δημιουργήσεις το δικό σου κόσμο, μακριά από τις μνήμες του παρελθόντος, πάντα όμως με ψήγματα από μέσα του. Ακούς, νιώθεις, προχωράς, χτίζεις και γκρεμίζεις την ίδια στιγμή. Φοβάσαι, αλλά τολμάς. Μπορεί να πονέσεις, αλλά συνεχίζεις. Τέλος, κοιτάς το δημιούργημά σου. Μπορεί να μην είναι ιδανικό, να μη φτάνει την τελειότητα του παρελθόντος, αλλά δεν παύει να είναι κάτι δικό σου. Το παρόν σου, το οποίο αποκτά ακόμα περισσότερο νόημα, όταν το μοιράζεσαι.

Μέλλον: Είναι το όνειρο. Όλα όσα θέλεις να γίνεις. Όλα αυτά τα οποία πασχίζεις να κατακτήσεις στο παρόν. Ένα χρονικό επίπεδο υπό διαμόρφωση. Χιλιάδες άνθρωποι συμβάλλουν στη δόμηση του, στην ενσάρκωση του φανταστικού. Φίλοι, γονείς, άνθρωποι σημαντικοί για εσένα. Με τη βοήθεια τους – γιατί καθένας έχει και από κάτι να σου προσφέρει-  και συνεχίζοντας να προσπαθείς να ζωντανέψεις όσα ονειρεύτηκες ξεκινάς να δημιουργείς, ένα μέλλον σταθερό, ικανό να σηκώσει τις επιθυμίες σου και τις βαλίτσες που κουβαλάς τόσα χρόνια, αντάξιο ή όχι  του παρελθόντος και ίσως πιο ολοκληρωμένο του παρόντος. ‘Ενα μέλλον που θα σου δώσει τη δυνατότητα να αποτελέσεις το παρελθόν άλλων ανθρώπων, δίνοντας σου τη χαρά να γίνεις κομμάτι του παρόντος κάποιων άλλων.