Κωνσταντίνα ΚορδώνηΆρθρο: Κωνσταντίνα Κορδώνη
Φοιτήτρια Τουρκικών και Ασιατικών Σπουδών
Επιμέλεια: Πηνελόπη Ζαχαρία
Φιλόλογος
Αν σκεφτούμε τη διαδρομή της ζωής μας, άλλοι θα την περιγράψουν σαν μια σκάλα με μονοπάτια που δύσκολα ή και εύκολα τα ανεβαίνεις για να φτάσεις στους στόχους και τα όνειρά σου… άλλοι πιστεύουν πως είναι ένα «καρδιογράφημα» με τα πάνω, τα κάτω και τις ευθείες του… και άλλοι γνωρίζουν το πραγματικό σχήμα της ζωής μας και πώς αυτή, με τον τρόπο με τον οποίο μας οδηγεί, καταφέρνει να μας εξελίσσει μέρα με τη μέρα.
Στο μυαλό μου, η ζωή μας είναι μια έλικα, η οποία έχει κατεύθυνση προς τα πάνω. Κάθε φορά που σχηματίζεται μια καμπύλη σε αυτή την έλικα, είναι και μια σημαντική περίοδος της ζωής μας. Πριν αυτή η καμπύλη πάρει το δρόμο της για να σχηματίσει την επόμενη, σταματά σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Αυτό το σημείο είναι εκεί που θα μας συμβεί κάτι στο οποίο θα επιλέξουμε είτε να πάμε πίσω στην προηγούμενη καμπύλη με ασφάλεια και σιγουριά είτε να κάνουμε με επίγνωση και θάρρος το επόμενο βήμα στην επόμενη και υψηλότερη καμπύλη. Φυσικά, αν επιλέξουμε να ανεβούμε σε αυτή την καμπύλη, θα δούμε πως κάποια δεδομένη στιγμή θα συναντήσουμε ξανά αυτό το συγκεκριμένο σημείο. Σε αυτόν το διττό δρόμο, επιλέγουμε να μείνουμε στάσιμοι ή να εξελιχθούμε; Ποια είναι η ουσία σε αυτό το επαναλαμβανόμενο σχήμα;
Ας μεταφέρουμε αυτή την «κατασκευή» στη ζωή μας. Όταν μας συμβαίνει κάτι σημαντικό, το οποίο ταρακουνά την καθημερινότητά μας και ίσως πολλές φορές μας φοβίζει, ερχόμαστε αντιμέτωποι με πολλά ερωτήματα. Τι μπορώ να κάνω για να το ξεπεράσω; Πώς μπορώ να αποφύγω τα συναισθήματα που μου δημιουργεί αυτή η δυσάρεστη κατάσταση; Πώς θα μπορέσω να βγω δυνατός από όλο αυτό;
Ο πρώτος δρόμος είναι η οπισθοχώρηση. Να μείνεις για λίγο καιρό σε ένα μέρος που ευδοκιμεί η ασφάλεια. Γιατί αυτό το μέρος το γνωρίζεις καλά, αυτό που δεν γνωρίζεις ακόμα είναι τι βρίσκεται… στην επόμενη καμπύλη. Ο φόβος είναι συναίσθημα που συνηθίζουμε να το κατακρίνουμε αρκετά και, ενώ είναι καλό να το αμφισβητούμε για να μη μας αναγκάζει να μένουμε πίσω, η στασιμότητα ως απάντηση σε ένα πρόβλημα δεν είναι πάντα λάθος. Δεν είναι κακό να παίρνουμε μία ανάσα και να παραδινόμαστε για λίγο σε μια κατάσταση που μας πληγώνει. «Ποτέ δεν θα είναι εύκολο να προχωρήσεις μπροστά, αν δεν γίνεις φίλος με τον πληγωμένο σου εαυτό».
Όσο για το δεύτερο δρόμο… είναι αναπόφευκτος. Όταν κάποια στιγμή θα μαζέψεις τα κομμάτια σου και θα τα συγκεντρώσεις πάλι για να γίνεις ο εαυτός σου, τότε θα είναι η στιγμή που θα έχεις ανέβει στην επόμενη καμπύλη της ζωής σου. Γιατί η εξέλιξη της προσωπικότητάς σου γίνεται μέσα από τα ίδια λάθη, από τις ίδιες εμπειρίες, από τα ίδια στραβοπατήματα και τα ίδια συναισθήματα. Όμως, κάθε φορά που έχεις ανέβει ένα επίπεδο, είναι σαν να αλλάζει και η «γεύση» αυτών των προβλημάτων. Είναι σαν να τα γνωρίζεις λίγο καλύτερα, και με τον εξελιγμένο σου εαυτό να μπορείς να τα χειριστείς διαφορετικά από την προηγούμενη φορά.
Άρα, λοιπόν, λανθασμένα πιστεύουμε πως κάνουμε συνεχώς τα ίδια λάθη, γιατί, ενώ η κατάσταση μπορεί να είναι κοινή και στις δύο περιπτώσεις, εσύ είσαι τελείως διαφορετικός. Είσαι ικανός να το αντιμετωπίσεις και κάθε φορά να αποκτάς νέες, δυνατές ικανότητες. Ίσως, τελικά, ναι… η ζωή είναι ένα τεράστιο παιχνίδι.