Αθηνά ΚάππουΚείμενο: Αθηνά Κάππου
Φοιτήτρια Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών
Επιμέλεια: Σοφία Ποιμενίδου
Φιλόλογος
Μερικές φορές είναι πολύ ενδιαφέρον να ακούς πως σε βλέπει ο άλλος, τι γνώμη έχει για σένα, πως είσαι στα μάτια του. Μερικές φορές μάλιστα είναι πολύ συγκινητικό. Άλλες πάλι είναι τόσο αστείο που δεν ξέρεις αν θες να γελάσεις ή να κλάψεις, γιατί συνειδητοποιείς πως το άτομο που έχεις απέναντί σου, το άτομο που έχετε μοιραστεί κάποια πράγματα λίγο πιο προσωπικά, το άτομο που σε έχει γνωρίσει -υποτίθεται- λίγο καλύτερα από τον μέσο γνωστό σου και έχει περάσει στην κατηγορία “φίλος”, τελικά δεν έχει ιδέα ποιος είσαι. Μέχρι πρόσφατα δεν μπορούσα να καταλάβω, δεν δεχόμουν μάλλον, το γιατί οι άνθρωποι να χτίζουν τείχη. Τείχη νοητά απέναντι στους άλλους, στους έξω, μόνο και μόνο για να μείνουν κλεισμένοι στο δικό τους “μέσα”,το “μέσα” που μόνο οι ίδιοι ξέρουν τόσο καλά και που είναι τόσο ιερό που δεν το χαραμίζουν στον πρώτο τυχόντα. Αφού πέρασε η φάση της άρνησης και μη αποδοχής αυτής της ανθρώπινης συμπεριφοράς, όχι μόνο την κατάλαβα και την δικαιολόγησα αλλά επιπλέον την επικρότησα. Είναι περίεργο το πως μετά από μια κουβέντα με κάποιον μπορεί ξαφνικά να έρθουν τα πάνω κάτω στον ψυχισμό σου. Να γελάσεις τελικά ή να κλάψεις που ο άλλος δεν έχει ιδέα τι λέει για σένα; Να γελάσεις φυσικά. Να γελάσεις με την παρωδία που ζεις και να γελάσεις με τις αναμνήσεις που έχεις με κάποιον που νόμιζες πως σε ήξερε και που νομίζει πως σε ξέρει. Ξαφνικά εγώ, η πιο φανατική υποστηρίκτρια του αυθορμητισμού σκέφτηκα πως ο αυθορμητισμός μας δεν αξίζει στον οποιοδήποτε. Το αληθινό μας “μέσα”, η πιο όμορφη και καθαρή εκδοχή του εαυτού μας, το μυαλό μας, η αισθητική μας, οι πράξεις μας, το ιερό “είναι” μας, δεν αξίζει στους πολλούς. Το τείχος αρχίζεις να το χτίζεις πολλές φορές ασυναίσθητα, τη μάσκα αρχίζεις να τη φοράς μηχανικά…Και για αυτούς τους πολλούς, τους “έξω” δεν υπάρχει διαφορά. Το ίδιο είναι αλλά σε άλλη μορφή. Στην αρχή τους φανερώθηκες στην ολότητά σου, τους αποκάλυψες την αλήθεια σου και δεν σε είδαν. Τώρα φόρεσες την άσπρη μάσκα και ύψωσες το τείχος και πάλι δεν σε είδαν. Κρύψου να μην σε βρουν και σε τσακίσουν. Αρκέσου σε μια ευγενική κουβέντα και σε ένα εγκάρδιο χαμόγελο αλλά μέχρι εκεί. Το λίγο πιο μέσα είναι προορισμένο για εκείνους που σε αντίθεση με τους άλλους, σε είδαν,σε είδαν πραγματικά. Σε είδαν στα μάτια όταν γελούσαν, σε είδαν στα μάτια όταν ήταν υγρά, σε είδαν στη ψυχή. Σε είδαν και σε βοήθησαν να χτίσεις σκάλες ουράνιες και μαζί, χέρι χέρι να ανεβείτε σε υψηλότερα σκαλοπάτια…