#6 Το κορίτσι που δε μιλούσε στη θεραπεία

Κείμενο: Ελπίδα Βεριτά
Ψυχολόγος

Επιμέλεια: Στέλλα Πυρένη
Φιλόλογος

Όλα ξεκίνησαν με ένα κορίτσι που δε μιλούσε στη θεραπεία.

Ένα «ναι», ένα «όχι» ή ίσως και ένα δάκρυ ήταν όλα όσα μπορούσες τότε να πάρεις από μένα. Σιωπή. Αμυδρά θυμάμαι εκείνες τις συνεδρίες. Δε γνωρίζω τον λόγο, ίσως επειδή ήμουν ακόμη μικρή, ίσως επειδή συχνά ταξίδευα στον δικό μου εσωτερικό κόσμο, ίσως επειδή κουβαλούσα πολύ πόνο που έπνιγα μέσα μου. Έχω όμως κάποιες εικόνες από εσένα κατά τη διάρκεια της συνεδρίας, εικόνες από πράγματα που έλεγες όσο προσπαθούσες με τρομερή υπομονή να με πείσεις να σε βοηθήσω να με βοηθήσεις. Αυτήν την υπομονή σου πάντα τη θαύμαζα, ακόμη κι αν ήξερα ότι ήταν ένα κομμάτι της δουλειάς σου κατά κάποιον τρόπο. Κι αν επέμεινες αρκετά, δεν κατάλαβα ποτέ αν μπόρεσα να γίνω λίγο συνεργάσιμη ώστε να κάνουμε κάποια πρόοδο. Ούτε με συγχώρησα γι’ αυτό. Παρόλα αυτά, εσύ ήσουν ο άνθρωπος που έμεινε και με βοήθησε στα χειρότερα. Και υπήρχαν πολλές τέτοιες στιγμές, κάθε μια χαραγμένη στο μυαλό μου και για διαφορετικό λόγο.

Θυμάμαι, όταν με πήγες στο νοσοκομείο, αφού είχα κάνει κακό στον εαυτό μου. Στους άλλους δεν έμοιαζε σαν να έκανες κάτι σπουδαίο. Καθόσουν σε μια καρέκλα μπροστά μου και κρατούσες σφιχτά τα χέρια μου για όση ώρα περιμέναμε εκεί. Δε μιλούσαμε πολύ, εξάλλου δεν ήξερα τι να σου πω. Ήσουν δίπλα μου, κι αυτό ήταν από μόνο του αρκετό. Όμως μου έσφιξες τα χέρια περισσότερο για μια στιγμή και μου είπες: «Κοίταξέ με! Είσαι μάγκας!». Ακόμη κι αν δεν ήμουν, με έκανες να το πιστέψω. Δε σου είπα πόσο σημαντικό ήταν αυτό για μένα. Δε σου είπα πόσα σήμαινε για μένα η παρουσία σου εκεί. Ξέρω πως δεν ήταν εύκολο κι, όμως, υπήρχε κάτι εκπληκτικό στον τρόπο που καταφέρναμε να κερδίζουμε κάθε μια από τις μάχες αυτές μαζί.

Τώρα είσαι χιλιόμετρα μακριά. Η απώλεια έγινε συνήθεια με τον καιρό. Ξέχασα τι πάει να πει να σου προσφέρουν ασφάλεια μέσα από μια γερή θεραπευτική σχέση κι άρχισα να μαθαίνω να την παρέχω εγώ στον εαυτό μου. Δε μπορείς να δεις πόσο παλεύω κάθε μέρα. Ίσως δε μπορείς καν να φανταστείς ότι, αλήθεια, έρχονται μέρες που έχω ελπίδα μέσα μου. Μέρες που βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι αξίζει να σηκώνομαι το πρωί από το κρεβάτι και να πατώ γερά με τα δυο μου πόδια στο έδαφος. Δεν είσαι εδώ και δε μπορείς να δεις πόσο σκληρά αγωνίζομαι κάθε στιγμή. Οι βδομάδες μοιάζουν αιώνες, δε στο κρύβω, αφού είναι η πρώτη φορά που πραγματικά προσπαθώ να βοηθήσω τον εαυτό μου χωρίς να υπεκφεύγω. Πηγαίνω εβδομαδιαία για θεραπεία και, ξέρεις, έμαθα σιγά σιγά να είμαι συνεργάσιμη, να μοιράζομαι τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου και να τα παρατηρώ με περιέργεια. Όπως πάντα μου έλεγες να κάνω. Απλώς τότε δεν ήμουν έτοιμη ακόμη. Οι θεραπευτές μου λένε ότι τώρα ξέρω καλύτερα. Λένε ότι το μεγαλύτερο δώρο που κράτησα τελικά από αυτή τη θεραπευτική σχέση ήταν το μάθημα ότι, για να προχωρήσω, χρειάζεται να αφήσω το χέρι σου και να περπατήσω με τις δικές μου δυνάμεις. Πέρασε πολύς καιρός μέχρι να μπορέσω να το αποδεχτώ. Δεν είμαι σίγουρη, αν και τώρα έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα, αλλά το παλεύω κάθε μέρα. Στην πραγματικότητα, όλοι χρειάστηκε κάποια στιγμή να αποδεχτούμε κάτι που μας ράγισε ολόκληρη την ψυχή κι όχι μονάχα την καρδιά.

Φυσικά έμαθα και πολλά περισσότερα. Εσύ ήσουν που μου έμαθες ότι: «Για να μπορέσω να βοηθήσω άλλους ανθρώπους πρέπει να κάνω πρώτα το σκοτάδι μου φως, για μένα». Δεν το έχω καταφέρει ακόμη βέβαια και πιθανώς θα χρειαστώ αρκετά χρόνια και διαρκή προσπάθεια. Και αυτό είναι εντάξει. Υποθέτω πως είναι κι αυτό ένα κομμάτι της φροντίδας του εαυτού μου. Βλέπεις, κάπου εδώ κατάλαβα ότι η αυτοφροντίδα δεν είναι πάντοτε ευχάριστη. Κάποιες φορές είναι το να πιέζεις τον εαυτό σου να βγει από το κρεβάτι, είναι ένα γρήγορο κλάμα στη γωνία του δωματίου, κάποιες φορές είναι το να πείσεις τον εαυτό σου να κάνει όλα εκείνα για τα οποία δεν έχει απολύτως κανένα κουράγιο ή απλώς να πάρεις τα φάρμακά σου όπως χρειάζεται, να κάνεις ένα ζεστό μπάνιο και να ξεκουραστείς. Και ναι, η αυτοφροντίδα δεν είναι πάντα ευχάριστη αλλά τελικά συνήθως αξίζει τον κόπο!

Ίσως απλά καταφέρνω να εξελίσσομαι ακριβώς όταν βρίσκομαι έξω από τη ζώνη ασφαλείας μου. Άβολο θα μπορούσα να πω. Αλλά σιγά σιγά κάνω βρεφικά βήματα προς τα εμπρός και τελικά η πικρία γίνεται μια γεύση του παρελθόντος και έπειτα η πρόκληση μετατρέπεται σε επίκεντρο. Και όταν όλα γίνονται πολύ δύσκολα; Τότε θυμάμαι που έλεγες ότι «κάποιες μέρες πρέπει απλώς να δημιουργήσεις τη δική σου λιακάδα». Για να δημιουργήσω τη δική μου λιακάδα, χρειάζεται να επιτρέψω στο κομμάτι του εαυτού μου που θέλει να με προστατέψει, να βγει στην επιφάνεια. Και πλέον υπάρχει αυτό το κομμάτι που για χρόνια έλειπε. Κι αν και πάλι, το μόνο που κατορθώνω είναι να αγκαλιάσω τον εαυτό μου και να τον κρατήσω ενωμένο στη συννεφιά, είμαι χαρούμενη γι’ αυτό.

Μπορεί να μη φτάσαμε μαζί στη θεραπεία, όμως θέσαμε γερά θεμέλια, τα οποία προσπαθώ να εκμεταλλεύομαι μέρα με τη μέρα ώστε να χτίζω έναν υγιή εαυτό πάνω σε αυτά. Εκείνο που με αγγίζει συχνά είναι ότι θα θυμάμαι πάντα τις μέρες που έκανες έστω και για λίγο τους δαίμονες μέσα μου ευτυχισμένους.

Όλα ξεκίνησαν με ένα κορίτσι που δε μιλούσε στη θεραπεία…

Αφιερωμένο σε έναν «αφανή ήρωα» που πίστεψε σε μένα, δίνοντας χρώματα σε ένα εγκλωβισμένο στην ομίχλη ουράνιο τόξο, από το οποίο πλέον αντλώ τη δύναμη να συνεχίζω να μάχομαι καθημερινά: την πρώτη μου ψυχολόγο. Ξέρω ότι αυτό το κείμενο είναι λίγο διαφορετικό από αυτά που συνηθίζω να γράφω, αλλά είναι και αυτό κομμάτι της ζωής, να είμαστε ευγνώμονες για κάποια όμορφα πράγματα που έχουμε στη ζωή μας.