Μαρία ΠολυκρέτηΔιεξαγωγή και Επιμέλεια Συνέντευξης: Πολυκρέτη Μαρία, Ψυχολόγος, Αφηγηματική Ψυχοθεραπεύτρια, Υπεύθυνη Πολιτισμού
Επιμέλεια Φωτογραφιών και Βίντεο: Κωστής Καναράκης, Μαρία Ζέρβα – Θεοδώρου,
Αντώνης Σαρμάς, Φωτογράφος & Φοιτητής Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής Διακόσμησης και Σχεδιασμού Αντικειμένων
Φιλολογική Επιμέλεια: Στέλλα Πυρένη, Φιλόλογος
H ομάδα κοινωνικού θεάτρου PLAYBACK ΔΕΚΑ, δημιουργήθηκε τον Οκτώβριο του 2016. Αποτελείται από επαγγελματίες ηθοποιούς και επαγγελματίες ψυχικής υγείας. Τους πρώτους 9 μήνες της ζωής της η ομάδα τους αφιέρωσε στην εκπαίδευσή της. Στην συνέχεια άρχισε να δίνει παραστάσεις.
Ανάμεσα στους βασικούς στόχους των ΔΕΚΑ είναι να προσφέρουν δωρεάν παραστάσεις PLAYBACK σε χώρους και δομές που χρειάζονται κοινωνική υποστήριξη (γηροκομεία, φυλακές, κέντρα απεξάρτησης κ.ά.).
Μέχρι τώρα έχουν επισκεφθεί τέτοιους χώρους, όπως είναι το ΚΕΘΕΑ, 18 Άνω, την Κιβωτό του Κόσμου, το Χαμόγελο του Παιδιού, τις φυλακές Ελαιώνα, Γηροκομεία και μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων κ.α.
Η κοινωνική προέκταση του θεάτρου PLAYBACK δεν έγκειται, ωστόσο, αποκλειστικά στο γεγονός ότι απευθύνεται με μεγάλη ανταπόκριση σε κοινωνικά ευπαθείς ομάδες. Μιας και η εποχή που διανύουμε, εποχή παρατεταμένης κρίσης που έχει παρεισφρήσει σε όλους τους τομείς της ζωής μας, συνεχούς πάλης κι εσωτερικών διεργασιών, αγωνίας για αβέβαιο μέλλον της ανθρωπότητας ή έστω της προσωπικότητας, καλεί όλους μας ανεξαιρέτως να σκεφτούμε με φροντίδα και προσοχή τι είναι αυτό που θέλουμε να μοιραστούμε. Κατά τη διάρκεια μιας παράστασης, η εικαστικός της ομάδας μας, αποτυπώνει με έναν δικό της τρόπο τις ιστορίες του κοινού.
Το θέατρο PLAYBACK δεν έχει μόνο ψυχαγωγικό χαρακτήρα. Εκπαιδεύει τους θεατές στο προσωπικό τους «άνοιγμα» και στην διαχείριση ζητημάτων που θα ακουστούν μέσα από τις ιστορίες που θα πουν (είτε προσωπικά θέματα είτε κοινωνικά). Έχει επίσης θεραπευτικό χαρακτήρα, αφού το μοίρασμα μιας ιστορίας και η θεατρική της απόδοση βοηθάει στην αυτογνωσία του αφηγητή, αλλά και των υπολοίπων θεατών που θα τύχει να ταυτιστούν.
– (Μαρία): Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για την ιστορία της ομάδας;
Λίλα: Εμένα με λένε Λίλα Μητσοπούλου, είμαι ηθοποιός και δασκάλα και κάπως έτσι ξεκίνησε η γνωριμία μας με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας. Δίδαξα πριν από δύο χρόνια PLAYBACK στη Δραματική Σχολή της Βεάκη και είχα την τύχη να έχω αυτούς τους μαθητές. Οπότε τελειώνοντας τη σχολή, κανένας μας δεν ήθελε να το αφήσει, να το κάνει στο πλάι και να προχωρήσει με κάτι άλλο και αυτό κάναμε. Καλύτερα να ρωτήσεις και τα παιδιά για αυτό, θα έχουν να σου πουν περισσότερα για αυτά.
– (Μαρία): Τι θα λέγατε ότι είναι ακριβώς το θέατρο PLAYBACK;
Κωνσταντίνα: Το σημείο αναφοράς του θεάτρου PLAYBACK είναι ότι… δεν υπάρχει κείμενο. Η παράσταση κάθε φορά είναι διαφορετική γιατί βασίζεται στη διάδραση με το κοινό. Αυτό σημαίνει, δηλαδή, ότι χωρίς να υπάρχει κανένας εκβιασμός, ξεκινώντας εμείς οι ηθοποιοί με τις δικές μας συστάσεις, προτρέπουμε το κοινό να ανασύρει από τη μνήμη του αναμνήσεις, κάποιο όνειρο που τον έχει συνταράξει ας πούμε. Αυτή, λοιπόν, η ιστορία στη συνέχεια θα αναπαρασταθεί επάνω στη σκηνή. Το PLAYBACK δημιουργήθηκε τη δεκαετία του 1970 στην Αμερική, μετά από μία δεκαετία έφτασε στην Αγγλία και έπειτα διαχύθηκε στην Ευρώπη. Έχει δάνεια από το ψυχόδραμα και την δραματοθεραπεία. Είναι ένα είδος θεάτρου, το οποίο θα λέγαμε ότι έχει μία μεγάλη κοινωνική διάσταση.
– (Μαρία): Τι το ιδιαίτερο πιστεύετε ότι δίνει αυτή η κοινωνική διάσταση στο θέατρο χωρίς κείμενο;
Νίκος: Πρώτα από όλα, γιατί το κάνω εγώ για τον εαυτό μου. Προσφέρει σε εμάς που το κάνουμε. Πρώτα με ενδιέφερε αυτό, να βοηθήσει εμένα, κι ύστερα βλέπω τις υπόλοιπες ομάδες. Πρώτα, με έχει βοηθήσει σαν άνθρωπο κι ύστερα και σαν ηθοποιό. Με βοηθάει και με έχει βοηθήσει μέχρι τώρα να ακούω περισσότερο, να είμαι συγκεντρωμένος στο άκουσμα μιας ιστορίας, που και στη ζωή μου αυτό με κάνει να επικοινωνώ καλύτερα. Δηλαδή, αν κάθεσαι και ακούς τον άλλο που μιλάει, μπορείς να επικοινωνήσεις καλύτερα. Γιατί συνήθως έβλεπα ότι δεν ακούω, έχεις εσύ μία άποψη, την οποία περιμένεις να τελειώσει ο άλλος, και την πετάς. Απλώς γίνεται μία συζήτηση ηχητική, δεν υπάρχει επικοινωνία. Απλά ανταλλάζουμε το τι σκέφτομαι εγώ, τι σκέφτεσαι εσύ και κάνουμε ότι συζητήσαμε. Αλλά αν ακούσεις ουσιαστικά και απαντήσεις σε αυτό που σου είπε και όχι σκεπτόμενος τι θέλεις να πεις εσύ, υπάρχει μία επικοινωνία που λείπει γενικότερα τη σήμερον ημέρα. Πέρα από αυτό, έχοντας κάνει τις παραστάσεις σε ευπαθείς ομάδες, η ανταπόκριση που έχουμε πάρει και τα λόγια, όπως όταν έρχεται κάποιος και σου λέει “σε ευχαριστώ πάρα πολύ”, “είχα καιρό να νιώσω έτσι”, ”είχα καιρό να συγκινηθώ”, καταλαβαίνεις ότι πραγματικά δίνεις κάτι, προσφέρεις… Νιώθεις χρήσιμος. Αυτό έχει γίνει ένα “inside joke”.
Κωνσταντίνα: Πέρα από τις κοινωνικά ευπαθείς ομάδες, έχουμε κάνει και κάποιες παραστάσεις ανοιχτές, σε κοινό που ας πούμε θα είχε τη δυνατότητα να δει και μία άλλη παράσταση, όπως την παράσταση που ήρθατε. Η εποχή που ζούμε, που είναι από μόνη της παθογόνος, νομίζω ότι «μας έχει φέρει προς τα μέσα». Με αυτό τον τρόπο, λοιπόν, δίνουμε τη δυνατότητα σε όποιον θέλει να βγάλει κάτι από μέσα του. Γιατί δεν είναι και απαραίτητο ότι κάποιος θα μιλήσει και θα το απολαύσει, αλλά όποιος θέλει να βγάλει κάτι από μέσα του, που έχουμε πάρα πολλά τα τελευταία δέκα χρόνια, νομίζω ότι προεκτείνεται και εδώ. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να πουν πράγματα τα οποία δεν έχουν να κάνουν με την αλκοολική εξάρτηση ή ό,τι άλλο, μιλάμε για ανθρώπους «καθημερινούς» και όλοι αντιμετωπίζουμε προβλήματα τα τελευταία χρόνια.
Λίλα: Να προσθέσω και κάτι σε αυτό που λέει η Κωνσταντίνα, αυτό που έχουμε παρατηρήσει σε ομάδες που χρειάζονται κοινωνική υποστήριξη είναι ότι πολλές φορές, για να μην πω τις περισσότερες, διαπιστώνουμε ότι υπάρχει μεγαλύτερη αυτογνωσία, επειδή είναι άνθρωποι και δουλεμένοι μέσα σε ομάδες και ταλαιπωρημένοι και έχουν περάσει από δύσκολες καταστάσεις. Έτσι έχουν μεγαλύτερη αυτογνωσία από το απλό κοινό, το οποίο είναι αρκετά εντυπωσιακό. Γιατί θεωρείται ότι κάποιος που πάει να δει μία παράσταση PLAYBACK θέλει να δει κάποια κομμάτια του εαυτού του. Συνήθως τα κομμάτια που θέλει να δει ένας άνθρωπος που είναι σε μία τέτοια ομάδα είναι πολύ πιο βαθιά. Λίγο τα πιάνουμε εξ απαλών αυτά που θέλουμε να δούμε οι «κανονικοί» άνθρωποι.
– (Μαρία): Είδαμε να λειτουργείτε μέσω του αυτοσχεδιασμού. Τι συμβαίνει εκεί, πώς το βιώνετε όλο αυτό στην αλληλεπίδραση;
Τόνια: Πιστεύω ότι είναι πολύ «ιντριγκαδόρικο» να μπεις στη διαδικασία να αναγνωρίσεις τι κρύβεται πίσω από αυτό που σου λέει ο άλλος και τι πραγματικά θα ήθελε να δει να συμβαίνει, εφόσον παίρνει την απόφαση να μοιραστεί αυτό το πράγμα. Δηλαδή προς ποια πλευρά να το πας; Λίγο πιο δραματικό, λίγο πιο κωμικό; Τι δεν θα τον προσβάλει; Τι δεν είναι έτοιμος να ακούσει; Και από εκεί και πέρα, ανάλογα με την φόρμα που θα οριστεί από τον συντονιστή σε συνεργασία με τον ψυχολόγο, βλέπεις και από την πλευρά του τι έχει σκεφτεί. Δηλαδή εμείς οι ηθοποιοί τι μπορούμε να κάνουμε και γιατί μας έχει δώσει αυτή τη φόρμα. Φόρμα είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε την κάθε ιστορία, ο τρόπος που στεκόμαστε και μιλάμε, η κάθε θέση που πρέπει να πάρουμε κτλ. [Καλά] Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ να μιλάω. Γιατί σε κάθε ιστορία εκφράζεις κάτι άλλο, δεν πας μόνο με τις ιστορίες σου. Ας πούμε εμένα, που μου αρέσει να μιλάω, είναι πολύ πιο μεγάλη πρόκληση να μιλήσω με την κίνηση.
Νίκος: Όσον αφορά για τη φόρμα που είπε, η φόρμα ουσιαστικά είναι σαν να σου θέτει κάποια συγκεκριμένα όρια για τον τρόπο που θα παίξεις την ιστορία και βάζοντάς σου αυτά τα συγκεκριμένα όρια άμεσα σε κάνει να είσαι πολύ πιο ελεύθερος, ώστε να μπορέσεις να αυτοσχεδιάσεις. Δηλαδή άμα ήταν τελείως αυθαίρετο, το ότι «ακούστε την ιστορία και απλά αυτοσχεδιάστε την» θα ήταν κάτι χαοτικό, όμως βάζοντας κάποια συγκεκριμένα όρια, όπως αυτό που είπε η Τόνια, σε αυτή τη θέση μιλάς, σε αυτή τη θέση χορεύεις, μέσα σε αυτά τα όρια αφήνεσαι ελεύθερος να κάνεις τον αυτοσχεδιασμό σου.
Λίλα: Πέρα από το ότι θα ήταν χαοτικό αν δεν υπήρχαν οι φόρμες, νομίζω είναι και ο ορισμός της τέχνης μέσα από το PLAYBACK. Όπως όλοι ξέρουμε, ο αυτοσχεδιασμός χωρίς όρια είναι μία μπουρδολογία που υπάρχει στην εποχή μας και πρέπει να υπάρχουν κάποιοι κανόνες πάνω στους οποίους θα αυτοσχεδιάσεις. Οι φόρμες, λοιπόν, αποτελούν τον κώδικα επικοινωνίας μεταξύ τους επί της σκηνής.
– (Γιώτα): Αυτό που διέκρινα μέσα από την παράσταση είναι ότι η επικοινωνία σας είναι ακέραιη, είναι πολύ εναρμονισμένη και αυτό είναι κάτι που μου φαίνεται δύσκολο, το πώς επικοινωνείτε και το πώς κατευθύνει ο ένας τον άλλο μέσα από τον αυτοσχεδιασμό.
Θάλεια: Δεν είναι δύσκολο ακριβώς, αλλά σίγουρα χρειάστηκε μία δουλειά για να συμβεί. Είναι όπως όταν γνωρίζεις έναν καινούργιο άνθρωπο και πρέπει να μάθεις να επικοινωνείς μαζί του, [να τον γνωρίσεις και τα λοιπά], άρα υπάρχει ένα νήμα που μας ενώνει, το οποίο δυναμώνει όλο και περισσότερο και αυτό μας επιτρέπει να είμαστε εναρμονισμένοι και να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλο σε όλη τη διάρκεια της παράστασης. Από τη στιγμή που μπαίνουμε μέχρι τη στιγμή που θα τελειώσουμε.
Τόνια: Και το γεγονός είναι ότι είμαστε φίλοι, ότι ξέρει ο καθένας τα κουμπιά του άλλου.
Κωνσταντίνα: Και αυτό θέλει όντως δουλειά…
Λίλα: Αυτό είναι ένα είδος θεάτρου, το οποίο δεν νοείται, δεν υφίσταται αν δεν υπάρχει ομάδα. Γιατί το να είναι ισχυρή η ομάδα σε αυτό το είδος θεάτρου σημαίνει ότι έχει δουλέψει το εγώ της. Εμείς στην ουσία, δηλαδή, στις πρόβες που κάνουμε, ανταλλάσσουμε προσωπικές μας ιστορίες, γιατί δεν έχουμε κάποιον στις πρόβες. Αυτό αφενός μας έχει δέσει, μας έχει ανοίξει, έχουμε μάθει ο καθένας μας πώς λειτουργεί ο άλλος.
Κωνσταντίνα: Έχουμε πλαντάξει στο κλάμα.
Λίλα: Έχουμε γελάσει πολύ. (Γέλια). Και είναι και ένα είδος θεάτρου που, αν δεν γνωρίσεις τον εαυτό σου, πώς θα τολμήσεις να ανασύρεις κομμάτια δικά σου για να παίξεις αυτό που θέλει να δει ο αφηγητής σου.
Ελισάβετ: Που αυτό ισχύει γενικότερα για το θέατρο, δεν ισχύει μόνο για το PLAYBACK.
Λίλα: Ίσως ένας λόγος παραπάνω για το PLAYBACK, γιατί εδώ αναγκάζεσαι να ανασύρεις ένα κομμάτι σου όταν σου πει ο άλλος μία ιστορία και πρέπει να ανασύρεις το δικό σου βίωμα, άρα πρέπει να ψάξεις το δικό σου βίωμα. Σίγουρα ισχύει στο θέατρο γενικά, αλλά εδώ είναι και ένας λόγος παραπάνω.
– (Μαρία): Όλο αυτό το έργο που γίνεται πάνω στη σκηνή, ο αυτοσχεδιασμός, η προϋπάρχουσα δυναμική της ομάδας και το δέσιμο, πώς αισθάνεστε να επιδρά στον άνθρωπο που σας ακούει;
Νίκος: Από παράσταση σε παράσταση, κάθε φορά έχουμε διαφορετικές επιρροές και εμείς και οι θεατές. Εγώ έχω μείνει σε τρία – τέσσερα συγκεκριμένα παραδείγματα που θυμάμαι. Ένα που είναι πολύ πρόσφατο, θυμάμαι στις φυλακές που είχαμε πάει στη Θήβα, μας ευχαρίστησαν κάποιοι άνθρωποι από τους οποίους δεν το περίμενα, λόγω του ότι φαίνονταν εξ όψεως σκληροί. Σε παραστάσεις που έχουμε κάνει, όπως στην “Αθηναϊκή Σκηνή”, ένας φίλος μου ο οποίος δεν είπε ιστορία γιατί είναι ντροπαλός, ήρθε και μου είπε ότι είδε την παράσταση και πάλι ακούσαμε ότι ηρέμησε. Είναι αναλόγως θεωρώ σε κάθε παράσταση και ο κάθε άνθρωπος παίρνει διαφορετική επιρροή, ανάλογα με το αν έχει πει ιστορία ή δεν έχει πει ή ανάλογα με το συγκεκριμένο περιβάλλον όπου βρισκόμαστε.
Ελισάβετ: Άλλοι ταράζονται ας πούμε, σε άλλους δεν αρέσει… Είναι ανάλογα ποιον έχεις απέναντί σου.
Κωνσταντίνα: Είναι το κλασικό μότο «ό,τι δώσεις θα πάρεις». Δηλαδή είναι τόσο πολύ, τόσο εμφανής, τόσο γυμνή η ενέργεια εκείνη τη στιγμή, είναι σαν μία τελετουργία η στιγμή που ενώνονται εκείνη την ώρα των ανθρώπων οι ενέργειες. Εάν αυτό που θα πεις είναι ειλικρινές, βγαίνει από την ψυχή σου, μετά λειτουργεί και το ένστικτο λιγάκι, οπότε ό,τι δώσεις θα πάρεις. Σε κάθε ιστορία αναλογεί το δόσιμο που της έχει δώσει αυτός που την αφηγείται.
Ελισάβετ: Βέβαια μπορεί κι εσύ να θες να δώσεις κάτι πάρα πολύ, αλλά ο άλλος να είναι τόσο κλειστός που δεν θα αφήσει χώρο να δει. Αυτός μπορεί να μην θέλει να δώσει, άρα δεν θα πάρει.
Κωνσταντίνα: Ναι, εμείς καλούμαστε σίγουρα να δώσουμε, είτε αν η ιστορία είναι ντροπαλή είτε αν είναι μαζεμένος ο άνθρωπος. Παρόλα αυτά, αυτό δεν αναιρεί ότι σε σχέση με κάποιον άλλο που έχει ανοιχτεί, θα πάρει λιγότερα.
– (Mαρία): Άρα αναδύεται μία διαλεκτική διεργασία…
Λίλα: Καταρχάς και μόνο που θα πει κάποιος την ιστορία του αυτό είναι «θεραπευτικό», που θα αποφασίσει να εκθέσει το προσωπικό του βίωμα δημόσια και χωρίς να παιχτεί. Πολύ περισσότερο όταν θα παιχτεί, γιατί εμάς δεν μας ενδιαφέρει να παίξουμε ρεαλιστικά την ιστορία, εμάς μας ενδιαφέρει να παίξουμε αυτό που έχουμε αναγνώσει πίσω από την ιστορία, γιατί την είπε, τι συναίσθημα υπάρχει, τι είναι αυτό που θα ήθελε να πει και δεν είπε, τι είναι αυτό που θα είχε ανάγκη να κάνει και δεν έκανε στην συγκεκριμένη ιστορία. Γιατί εμάς μας ενδιαφέρει να παίξουμε αυτό που δεν έκανε, γιατί είναι λυτρωτικό για τον αφηγητή. Άμα σου πει ας πούμε ο θεατής, ότι ήθελα πολύ να κλάψω και το κρατούσα, όταν ο ηθοποιός κλάψει, τότε ο θεατής λυτρώνεται μέσα από αυτό, βλέποντας τον εαυτό του, γιατί [ο ηθοποιός] έχει κάνει αυτό που θα ήθελε [ο ίδιος] να κάνει. Και εδώ μπαίνει το κομμάτι του δάνειου από το Ψυχόδραμα και τη Δραματοθεραπεία. Απλώς εμάς μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα και το αισθητικό αποτέλεσμα που το κάνει θέατρο.
– (Mαρία): Εδώ μου έρχεται μία από τις σκέψεις που έκανα ως θεατής: Το θέατρο και ο ηθοποιός γνωρίζουμε ότι είναι από τις τέχνες που συνδυάζει πολλές τέχνες μαζί. Όμως στη δική σας περίπτωση διαπίστωσα πως όχι μόνο πολλές καλλιτεχνικές ιδιότητες μαζί συνδέονται, όπως η κίνηση, το σώμα, η φωνή, το νόημα του λόγου, αλλά είδα ότι αξιοποιείτε και διάφορα καλλιτεχνικά μέσα, όπως είναι οι ήχοι – μουσική και η εικόνα (πίνακας ζωγραφικής που δημιουργείται την ώρα της παράστασης), κάτι το οποίο μου θύμισε το παιχνίδι στα μικρά παιδιά. Ακούγοντας σας, λοιπόν, να λέτε ότι τα όρια είναι η πρόσβαση στην ελευθερία, βλέπω ότι κάπως έτσι λειτουργεί και το παιχνίδι, καθώς μέσα από τα όρια των υλικών αντικειμένων, εισέρχονται στην φαντασία. Σας άκουσα να λέτε πως κάνετε μία ανάγνωση και έπειτα μία πρόταση… Κάνετε κάποια ερμηνεία; Ή κάποια υπόθεση την ώρα της δημιουργίας;
Λίλα: Όχι δεν υποθέτουμε τίποτα. Ερμηνεία θα γίνει όταν ο ηθοποιός είναι απολύτως σίγουρος για αυτό που θέλει να προτείνει. Εάν δεν είναι σίγουρος, δεν θα κάνει καμία ερμηνεία, γιατί αυτό είναι ρίσκο. Εμείς σεβόμαστε απόλυτα αυτό που ακούμε. Πολλές φορές, για να μην πω τις περισσότερες, είναι πολύ σαφές αυτό που κρύβεται από κάτω. Εκεί θα πάρει την πρωτοβουλία ο ηθοποιός να προτείνει, να κάνει τις προτάσεις του. Αν δεν είναι σίγουρος ο ηθοποιός, θα μείνει σε αυτό που άκουσε.
Κωνσταντίνα: Σε μια φόρμα αυτοσχεδιαστική, λοιπόν, το μεγάλο PLAYBACK, η Λίλα ρωτάει τον αφηγητή ποιος θέλει να παίξει τον εαυτό του και όταν αυτός δυσκολεύεται, τον ρωτάει (η Λίλα): «Ποιος νομίζεις ότι σου ταιριάζει καλύτερα, ποιος νομίζεις ότι είναι πιο κοντά σε εσένα;» Οπότε αυτό συμβαίνει και με την κάθε ιστορία. Ο καθένας από εμάς έρχεται με τα δικά του βιώματα, δεν μπορούμε να κοροϊδέψουμε, δεν μπορούμε να γίνουμε ο άλλος. Είμαστε εμείς, κάνουμε τις δικές μας προβολές, είναι φάσεις που ταυτιζόμαστε, αλλά φροντίζουμε να μείνουμε απ’ έξω για να «μην πέσουμε στα πατώματα» και ούτε ο άνθρωπος που είπε την ιστορία. Αλλά η κάθε δική μας δράση προέρχεται από εμάς. Οπότε αυτό δεν νομίζω ότι λέγεται ερμηνεία. Νομίζω ότι είναι μία ειλικρινής αντιμετώπιση, ότι πρώτα υπάρχουμε εμείς και ονομάζεται δική μας εμπειρία με σεβασμό σε αυτό που ακούμε και προσπαθούμε να το αποτυπώσουμε όσο πιο ειρηνικά γίνεται.
Λίλα: Και χωρίς να ξεχνάμε ότι είναι θέατρο αυτό, ότι δεν είναι δική μας ψυχοθεραπεία. Γιατί ο διαχωρισμός είναι λίγο λεπτός. (Μαρία: Όσον αφορά τον θεατή.) Όσον αφορά τον θεατή και όσον αφορά εμάς. Εμείς είμαστε ηθοποιοί, κάνουμε θέατρο. Δεν είναι η δική μας ψυχοθεραπεία. Γιατί το να προβάλλομε το δικό μας εγώ μέσα από την ιστορία που θα ακούσουμε είναι ψυχοθεραπεία. Όχι δεν κάνουμε αυτό.
Τόνια: Σε συνδυασμό και μ’ αυτό που ειπώθηκε πριν για το παιχνίδι, είναι και το γεγονός ότι ένα παιχνίδι συνδυάζει σε ένα βαθμό συγκεκριμένα πράγματα και κανόνες μεταξύ τους αλλά και σε έναν άλλο βαθμό πιο ελεύθερα πράγματα. Σε μία παράσταση «κανονική» που είναι σε ένα θέατρο που μπορεί κάποιος να έρθει να το δει, μας επιτρέπεται και εμάς όλο αυτό το φάσμα που έχουμε σε άλλες περιπτώσεις μαζεμένο να είναι λίγο πιο λυτρωτικό και πιο ολοκληρωμένο ως προς το αισθητικό. Ότι αυτό το παιχνίδι, αν θέλεις, μπορούμε να το επικοινωνήσουμε και κάτω από τους δικούς μας όρους, με τους ανθρώπους που έρχονται εκεί και θέλουν να μοιραστούν κάποια πράγματα μαζί μας. Ότι μπορούμε να τους δώσουμε και εμείς το 100% από τον εαυτό μας κάτω από αυτές τις θεατρικές συνθήκες. Που πολλές φορές μπορεί να μην συμβαίνει στις κοινωνικές δομές όπου μπορεί να παίζουμε.
– (Mαρία): Δεδομένου ότι δεν έχει υπάρξει πρόβα του κειμένου -έχει υπάρξει πρόβα, υποθέτω, στην υπόλοιπη δυναμική της ομάδας, όσο και της κάθε φόρμας, αλλά όχι του κειμένου, η επανάληψη μας βοηθά, συνήθως, να αυτοματοποιήσουμε κάτι. Πώς καταφέρνετε να διατηρήσετε αυτήν την απόσταση, παρότι δεν έχετε να προβάρετε κάποιο κείμενο;
Κωνσταντίνα: Δεν τα καταφέρνουμε πάντα.
Νίκος: Γίνεται ουσιαστικά σύγκριση με τον ρόλο που θα παίρναμε σε ένα άλλο θέατρο. Σε μια «κανονική» παράσταση.
Λίλα: Αυτή είναι και η διαφορά της ομάδας μας από άλλες ομάδες PLAYBACK, καθώς η δική μας αποτελείται από επαγγελματίες ηθοποιούς αποκλειστικά και επαγγελματίες ψυχικής υγείας, όσον αφορά τη βοήθεια στις πρόβες. H εικαστικός που έχουμε στις πρόβες και στην παράσταση είναι και εικαστική θεραπεύτρια. Είναι επαγγελματίες ηθοποιοί που είναι εκπαιδευμένοι να το κάνουν αυτό. Είναι η δουλειά τους.
Τόνια: Σε απάντηση και στην προηγούμενη ερώτηση, στην οποία απάντησε η Λίλα, πως δεν πρόκειται για την προσωπική μας ψυχοθεραπεία, νομίζω πως έχουμε μπει από την αρχή σε αυτή τη σύμβαση πως τώρα εγώ δεν πάω να γίνω «φιλαράκι» με εκείνον που μιλάει. Μου λέει κάτι και εγώ οφείλω να του δώσω κάτι, ακόμα κι αν κάτι με πληγώνει. Σε μια άλλη περίπτωση μπορεί να πει μια ιστορία που με αφορά άμεσα κι εκεί, σε μια τέτοια περίπτωση, έχουμε το δικαίωμα να μην ανέβουμε, άμα, δηλαδή, η ιστορία μας εμπλέκει προσωπικά. Από την άλλη πλευρά, ακόμα και αν συνδεόμαστε κατά κάποιον τρόπο με μια ιστορία ή το οτιδήποτε, έχουμε εκπαιδευτεί στο βαθμό που κρατάμε την απόστασή μας, δεν μας επιτρέπεται να καταρρεύσουμε εκείνη τη στιγμή επί σκηνής. Αν εμένα κάτι με πλήγωσε ή το οτιδήποτε, μπορώ να καταρρεύσω όταν κατέβω από την σκηνή, αλλά εκείνη την ώρα είσαι σε μια συνθήκη.
Ελισάβετ: Επιπλέον, όταν έχεις κάτι τέτοιο, ο χρόνος που θα το υλοποιήσεις είναι πολύ λίγος. Δεν είναι ότι το κάνεις ακριβώς σαν άσκηση, επειδή αν ήταν άσκηση, ίσως να έκανες άλλα πράγματα. Επειδή, όμως, απευθύνεσαι σε έναν συγκεκριμένο άνθρωπο οφείλεις να αποστασιοποιηθείς, επειδή αν παίξεις αυτό που εσύ γουστάρεις μπορεί τον άλλον να τον ταράξεις και θεωρώ αδύνατο και απίθανο σε μια στιγμή να είναι η ψυχή σου 100% εκεί.
Κωνσταντίνα: Είσαι ηθοποιός στη σκηνή. Είναι μια συμβατική παράσταση.
Νίκος: Η θεατρική σύμβαση υπάρχει, δεν καταρρίπτεται. Δηλαδή αναγκαστικά όταν είμαστε πάνω στην σκηνή, ξέρουμε πως παίζουμε κάτι. Όπως το καταλαβαίνω εγώ, η θεατρική σύμβαση δεν καταργείται, απλώς δεν υπάρχει το κείμενο. Ο ρόλος είναι ζωντανός απέναντί μου και αφηγείται την ιστορία του.
– (Mαρία): Θα ήθελε κάποιος να μοιραστεί πώς είναι να σε επιλέγει κάποιος θεατής;
Νίκος: Πολύ ωραία ερώτηση!
Τόνια: Νιώθεις κάποιου είδους περηφάνια, τουλάχιστον προσωπικά έτσι το βλέπω. Αυτός ο άνθρωπος σε επιλέγει για κάποιον λόγο. Αναγνωρίζει κάτι σε εσένα που ίσως θέλει να δει. Σου αφήνει την εμπιστοσύνη του και σου λέει «παίξε με». Είναι πολύ σημαντικό.
Ελισάβετ: Εγώ πιστεύω πως είναι και ένας τρόπος για να μην νιώθεις μόνος, διότι η επιλογή γίνεται από τους θεατές με βάση κάποιο κοινό χαρακτηριστικό με αυτόν που έχουν επιλέξει. Δεν θα επιλέξει ο θεατής, ούτε εγώ θα επέλεγα, ούτε εσύ, ούτε τα παιδιά, κάποιον που δεν σου κάνει καθόλου. Άρα τη στιγμή που επιλέγει να βάλει σε ρόλο κάποιον με τον οποίο έχουν κάποιο κοινό, δεν ξέρω πώς να στο εξηγήσω, υπάρχει κάτι στην ατμόσφαιρα που προσπαθεί να επικοινωνήσει μεταξύ αυτών των δύο ανθρώπων. Εγώ έτσι το βλέπω. Πιστεύω πως όποιος με διαλέγει βλέπει κάτι κοινό σε μένα. Οπότε υπάρχει μια επικοινωνία την στιγμή εκείνη που θέλω να υπάρξει.
Λίλα: Υπάρχει και μια τεχνική εξήγηση σε αυτό, όταν φθάνουμε στο σημείο να δώσουμε ένα μεγάλο PLAYBACK -ποτέ δεν μας έχει τύχει να γίνει στην πρώτη ιστορία αυτό, γιατί το κοινό ζεσταίνεται σιγά σιγά. Άρα, υπάρχουν (θεατρικές) φόρμες που είναι για πιο “light” ιστορίες. Στο μεγάλο PLAYBACK, την ώρα που γίνεται το «καστάρισμα» από τον αφηγητή ποιος ηθοποιός θέλει να τον παίξει, που συνήθως έρχεται από τα μισά της παράστασης και μετά, ο θεατής έχει δει τους ηθοποιούς, πώς κινούνται πάνω στην σκηνή, με ποιον ταυτίζεται περισσότερο κτλ. Ο αφηγητής δεν επιλέγει ποτέ τυχαία. Πάντα αναγνωρίζει ένα κομμάτι του σε αυτόν που θα επιλέξει να παίξει τον εαυτό του, μπορεί την μαμά του, τον αδερφό του, τον φίλο του. Έχει βρει τα κοινά χαρακτηριστικά του, έχει δει πώς κινείται ο κάθε ηθοποιός στις προηγούμενες φόρμες, το πώς μιλάει κτλ, και γι’ αυτό τον επιλέγει.
Κωνσταντίνα: Ίσως μια ομοιότητα. (προσθέτει). Συμβαίνει σε εμάς και το συζητάμε μετά κάθε φορά, το ότι νιώθεις μια τιμή την ώρα που σε επιλέγει ο θεατής, αλλά και να μην σε επιλέξει δεν υπάρχει πρόβλημα, επειδή για κάποιον λόγο ξέρεις γιατί δεν σε έχει επιλέξει. Τον ρόλο του πρωταγωνιστή τον έχουμε λάβει όλοι.
Θάλεια: Προσωπικά, το 90% των φορών έχω καταλάβει τι θα παίξω, πριν καν γίνει το καστάρισμα. Δεν επιλέγομαι απαραίτητα ως πρωταγωνίστρια ή ως ζωντανό πρόσωπο αλλά και ως συναίσθημα (φόβος πχ.) Πρόκειται για μια σύνδεση. Το βλέπεις, το βλέπει και ο αφηγητής. Είναι πραγματικά κάτι αόρατο που όμως φαίνεται.
Νίκος: Στα μεγάλα, ιδίως, PLAYBACK, όπου ο αφηγητής επιλέγει τους ρόλους, κάθε φορά είναι σαν ο αφηγητής να είναι ο σκηνοθέτης που σε επιλέγει –όταν επιλέγει εσένα για τον εαυτό του είναι εκείνη η μεγαλύτερη ιστορία, η πιο σημαντική στιγμή. Αισθάνομαι και έχω αισθανθεί μια προσωπική νίκη, όχι σε σχέση με τους υπόλοιπους, αλλά σε σχέση με τον εαυτό μου, αφού κάποιος με επέλεξε στην δική του ιστορία, σε εκείνη που βαθιά τον ακουμπάει. Είσαι πρωταγωνιστής στη ζωή του εν μέρει. Αυτό είναι πολύ τιμητικό. Είναι ακόμη πιο τιμητικό από το να σου δώσει κάποιος τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε ένα έργο του Σαίξπηρ, του Τσέχωφ ή οποιουδήποτε. Ναι, το λέμε αυτό επειδή δεν θα πάρουμε πρωταγωνιστικό ρόλο σε κάποιο τέτοιο έργο. (γέλια)
– (Mαρία): Δεδομένου πως σε αυτό το μεγάλο PLAYBACK θα ταυτιστείτε με τους ήρωες των ιστοριών, θα καταρρεύσετε ή θα το ευχαριστηθείτε και θα το δείξετε ως ο εαυτός σας, μετά την παράσταση υπάρχει κάποιο ψυχικό βάρος; Το περνάτε σαν ομάδα; Το περνάτε μόνοι σας;
Θάλεια: Εξαρτάται. Τις περισσότερες φορές ξεσπάς στην σκηνή, αυτό πιστεύω για εμένα και για τα παιδιά. Έχεις βγάλει αυτό που θέλεις, οπότε έχεις ηρεμήσει ψυχικά.
Λίλα: Είναι λυτρωτική διαδικασία το θέατρο έτσι κι αλλιώς. Δηλαδή το βάρος θα έρθει αν ο ηθοποιός δεν καταφέρει να λυτρωθεί μέσα από αυτό που κάνει, αν δεν το ολοκληρώσει σκηνικά, όπως και σε έναν ρόλο. Δεν μπορείς να παίζεις Αντέλ και να μην αυτοκτονήσεις και μέσα σου. Θα το κουβαλάς και μετά την παράσταση. Με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί κι αυτό εδώ. Οι ηθοποιοί λυτρώνονται επί σκηνής. Είναι μια λυτρωτική διαδικασία και για τους ίδιους.
Τόνια: Διαφωνώ λίγο με αυτό. (γέλια). Τις περισσότερες φορές, αισθάνομαι πως ένα μεγάλο κομμάτι από την παράσταση μας μένει, επειδή έχουμε αυτήν την ανάγκη να δώσουμε περισσότερο. Προσωπικά, πολλές φορές έχω γυρίσει σπίτι και έχω πει «δεν γίνεται, πρέπει να κάνω κάτι για να ξεχαστώ από αυτήν την κατάσταση.» Οπότε, νομίζω, είναι ανάλογα με την παράσταση (Και τον χαρακτήρα, την προσωπικότητα, προσθέτει ο Νίκος) και ποιες ιστορίες θα ακουστούν, με ποιες θα ταυτιστείς, ποιες θα σε βαρύνουν εσένα προσωπικά περισσότερο. Από ‘κει και πέρα, πιστεύω ότι ο καθένας μας έχει βρει έναν τρόπο να αποφορτίζεται από όλο αυτό.
Κωνσταντίνα: Έχουμε πάρει, πάντως, μεγάλη κληρονομιά οι ίδιοι. Δεν είμαστε οι ίδιοι σίγουρα.
Ελισάβετ: Εγώ πάντως πιστεύω πως σχετίζεται και με αυτό που είπες πριν, ότι είναι ένα παιχνίδι στο οποίο παίζουμε κάτι, άρα ο μόνος λόγος για τον οποίο θα γυρίσεις σπίτι σου και δεν θα είσαι καλά, είναι επειδή δεν έχεις παίξει καλά. Και κυριολεκτικά και μεταφορικά, δηλαδή άμα είσαι γεμάτος με αυτό που έχεις κάνει και έχεις ολοκληρωθεί, έχεις κάνει ένα καλό παιχνίδι, είτε ήταν βαρύ είτε ήταν πιο ελαφρύ είτε ήταν αστείο είτε όχι, έχεις κάνει ένα παιχνίδι, είσαι γεμάτος με αυτό. Μπορεί να έχεις προβληματιστεί από μια ιστορία, αλλά αυτό έχει να κάνει με κάτι άλλο, με τον εαυτό σου και όχι τον ηθοποιό που είσαι εκείνη τη στιγμή. Εγώ όταν δεν γυρνάω σπίτι μου είναι επειδή σαν ηθοποιός δεν είμαι καλή.
Κωνσταντίνα: Έχει τύχει να έχω γυρίσει από παράσταση και να έχω τόση υπερένταση από την ένταση της σκηνής, που χρειάστηκαν πέντε ώρες για να ηρεμήσω.
Θάλεια: Εγώ πιστεύω πως υπάρχει ψυχικό βάρος και λόγω ενσυναίσθησης και ανάλογα με το περιβάλλον. Εγώ που έχω μπει στο περιβάλλον, έχω ρουφήξει σαν σφουγγάρι όλη την ενέργεια και νιώθω λες και είμαι ματιασμένη.
– (Γιώτα): Τεχνικά τι περιλαμβάνει μια πρόβα;
Λίνα: Η Ελισάβετ μας κάνει ένα ζέσταμα στην αρχή, ζεσταίνεται το σώμα, μπαίνουμε σε μια ατμόσφαιρα κοινή για να μπορέσουμε μετά να πούμε μια ιστορία και ξεκινάμε κανονικά λες και είμαστε σε παράσταση, όμως λέμε εμείς τις ιστορίες, σε εκείνη τη φάση, επειδή δεν έχουμε κοινό. Ένας – ένας λέει την δική του ιστορία, κάνουμε την παράσταση, αλλά διορθώνουμε ταυτόχρονα μερικά πράγματα σχετικά με τις φόρμες. Δεν υπάρχει ροή στην ιστορία, καθώς χρειάζεται να σταματάμε για τυχόν λάθη.
Λίλα: Μπορεί να το ξαναπαίξουμε. Μπορεί ο χειρισμός κάποιου να μην ήταν σωστός, επισημαίνουμε τα λάθη και ξανακάνουμε την φόρμα.
– (Γιώτα): Οι ιστορίες, κατά τη διάρκεια της πρόβας, είναι αληθινές ή μπορεί και καμιά φορά να είναι φανταστικές;
Ελισάβετ: Δεν ξέρω. Εγώ μπορεί να τους έχω πει μόνο ψέματα.
Τόνια: Συνήθως είναι πραγματικές ιστορίες.
Κωνσταντίνα: Μας έχουν πει και κάτι ιστορίες στη σφαίρα της φαντασίας -με τον σκύλο με το ένα μάτι, με τα πρόβατα που έτρωγαν εξωγήινους, με το στοιχειωμένο σπίτι! Έχουμε ακούσει διάφορα. (γέλια)
– (Γιώτα): Όχι στα πλαίσια ονείρου μόνο;
Νίκος: Το λάβαμε αναγκαστικά ως τέτοιο πλαίσιο. (γέλια)
Κωνσταντίνα: Επίσης, μια πρόβα περιλαμβάνει και το κομμάτι της διαβούλευσης, καθώς είμαστε πολλά άτομα και χρειαζόμαστε συντονισμό.
Τόνια: Και ανάλογα με την πρόβα και το τι θέλουμε να δουλέψουμε. Μπορεί να δούμε σε μια παράσταση πως μια συγκεκριμένη φόρμα δεν πήγε καλά, οπότε θέλουμε να την τσεκάρουμε ξανά και να την ξαναδουλέψουμε.
Λίλα: Ή μπορεί, όπως πρόσφατα, να εφεύρουμε μια νέα φόρμα.
– (Γιώτα): Ποια είναι η πιο πρόσφατη φόρμα που έχετε εφεύρει;
Λίλα: Μια είναι αυτή που έχουμε εφεύρει, καθώς υπάρχουν συγκεκριμένες φόρμες που είναι παγκόσμιες. Από ‘κει και πέρα, κάθε ομάδα PLAYBACK μπορεί να φτιάξει και την δική της φόρμα, που μπορεί να εξυπηρετήσει κάποια δεδομένα στοιχεία μιας ιστορίας. Εμείς έχουμε φτιάξει την φόρμα «Ένα σόλο με χρώμα», όπου χρησιμοποιούμε μακιγιάζ.
– (Γιώτα): Πώς προέκυψε;
Λίλα: Συλλογικά.
Ελισάβετ: Η κυρία Λίλα το βρήκε! (γέλια)
Λίλα: Κυρία Λίλα στα μούτρα σου! (γέλια). Το PLAYBACK είναι ένα είδος θεάτρου που αποδεικνύει περίτρανα πώς το ατομικό γίνεται συλλογικό. Δεν έχει σημασία κάποιος να πει την ιστορία του για να ταυτιστεί. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν φύγει από την παράσταση και δεν έχουν μιλήσει και είναι πολύ πιο συγκινημένοι από κάποιον που έχει μιλήσει. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην ακούσεις κάτι σε μια άλλη ιστορία που να μην είναι και δικό σου κομμάτι. Και αυτό ισχύει, φυσικά, και για εμάς και για τους θεατές. Δεν είναι υποχρεωτικό κάποιος να έρθει έτοιμος να πει κάτι. Θα ταυτιστεί σίγουρα με κάτι που έχει ακουστεί στην αίθουσα. Πόσο, τελικά, είμαστε κατά βάθος όλοι ίδιοι.
Κωνσταντίνα: Μοιραζόμαστε πολλά πράγματα.
Ελισάβετ: Συσχετιζόμαστε με πολλά κοινά πράγματα.
Κωνσταντίνα: Ακριβώς!
– Αν κάποιος επιθυμεί να δει μια παράσταση PLAYBACK, πού μπορεί να σας βρει;
Τη δεδομένη χρονική στιγμή η ομάδα δεν έχει συγκεκριμένη στέγη ούτε και συγκεκριμένο αριθμό παραστάσεων, ανοιχτές προς το κοινό. Ομολογουμένως η σεζόν που πέρασε μας βρήκε απασχολημένους με το πρόγραμμα κοινωνικής παρέμβασης, το οποίο υλοποιήσαμε σε συνεργασία με κάποιες κοινωνικές δομές, όπως είναι το ΚΕΘΕΑ, το 18 ΑΝΩ κ.α. Βρεθήκαμε όμως και σε θεατρικές στέγες, στην Αθηναϊκή Σκηνή, το Θέατρο Παραμυθίας και το Θέατρο 104. Αυτή την περίοδο, λίγο πριν ξεκουραστούμε για καλοκαίρι γεμίζοντας τις μπαταρίες μας για τη φθινοπωρινή σεζόν, έχουμε την μεγάλη χαρά να συμμετέχουμε στο Bob Theatre Festival, με μια παράσταση που θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 30 Μαΐου στις 21:30 στο Bios! Σας περιμένουμε εσάς και τους αναγνώστες σας!!!
Η ΟΜΑΔΑ ΔΕΚΑ
Λίνα Νταμάνη
Θάλεια Κουντουράκη
Τόνια Πουρκού
Κωνσταντίνα Κλουβάτου
Νίκος Μέλλος
Ελισάβετ Δελακά
Χρύσα Ανδρώνη
Λίλα Μουτσοπούλου
Αγγελική Κωστάλου (ψυχολόγος)
Άλκηστη Μπούρα (εικαστική θεραπεύτρια)
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
Η ομάδα ΔΕΚΑ έχει δώσει 4 παραστάσεις εφαρμογής στη Δραματική σχολή ΒΕΑΚΗ.
14/5/2017 παράσταση στον Δήμο Μοσχάτου, προσκεκλημένη στο κλείσιμο του Κοινωνικού Πανεπιστημίου του Δήμου Μοσχάτου.
25/6/2017 παράσταση στο Γηροκομείο Αθηνών
1/10/2017 παράσταση στο poems ‘n crimes (2017) στα πλαίσια του Pocket Festival
6/10/2017 στο Athstage festival (2017) απ’ όπου απέσπασε τιμητική διάκριση
12/11/2017 παράσταση για εκπαιδευτικούς στον Τεχνοχώρο ΠΡΑΞΙΣ
13/11/2017 παράσταση για εφήβους σε συνεργασία με την Kid and Family Greece, για τον αυτοτραυματισμό
22/11/2017 παράσταση για το Σύλλογο Γονέων & Κηδεμόνων του 9ου Λυκείου Αθηνών σε συνεργασία με την Kid and Family Greece
17/12/2017 παράσταση στον χώρο Γνώσης & Πολιτισμού «Πολιτεία»
27/12/ 2017 παράσταση στο πλαίσιο του φεστιβάλ παραμυθιού “Κουκί και Ρεβύθι” στον Τεχνοχώρο Πράξις
05/01/2017 παράσταση στο Κέντρο Απεξάρτησης και Κοινωνικής Επανένταξης « ΚΕΘΕΑ Νόστος»
31/1/2018 παράσταση στην «ΚΙΒΩΤΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ» για εφήβους
02,03/02/2018 παραστάσεις στο Θέατρο Παραμυθίας, στο πλαίσιο του “Φεστιβάλ Παραμυθιού για παιδιά που στερούνται πρόσβασης σε καλλιτεχνικούς χώρους”
04/2/2018 παράστασταση στη 18 Ανω- Μονάδα Απεξάρτησης Τοξικομανών
14/2/2018 παράστασταση στο Κέντρο Απεξάρτησης και Κοινωνικής Επανένταξης « ΚΕΘΕΑ Νόστος»
21/02/2018 παράσταση στη Μονάδα Φροντίδας Ηλικιωμένων «Η Μεγαλόχαρη» Γλυφάδας
23/02/2018 παράσταση στη 18 Ανω- Μονάδα Απεξάρτησης Αλκοολικών
25/02/2018 παράσταση στο Χαμόγελο του Παιδιού Καρέα
1/3/2018 παράσταση στο ΚΕΘΕΑ (Σαλαμίνα)
3/3/2018 παράσταση στη Μονάδα Φροντίδας Ηλικιωμένων “Ευαγγελίστρια- Το Σπίτι Της Αγάπης”
14/3/2018 παράσταση στο Ίδρυμα φροντίδας ηλικιωμένων “Μερόπειον”
16/03/2018 παράσταση στη Μονάδα Φροντίδας Ηλικιωμένων “OASIS “
20/03/2018 παράσταση στο Κέντρο Απεξάρτησης και Κοινωνικής Επανένταξης « ΚΕΘΕΑ Νόστος»
22/03/2018 παράσταση στη μονάδα φροντίδας ηληκιωμένων “ ST. GEORGE METROPOLITAN”, Παλαιό Φάληρο
26/03/2018 παράσταση με τη συνεργασία του Συλλόγου Συμπαράστασης Κρατουμένων “O ΟΝΗΣΙΜΟΣ” στο θέατρο «Αθηναϊκή Σκηνή»
26-27/03/2017 παραστάσεις στο θέατρο «Αθηναϊκή Σκηνή»
29/03/2018 παράσταση στη μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων «ΜΑΡΕΠΗ», ΝΙΚΑΙΑ
01/04/2018 παράσταση για το Αλληλέγγυο Σχολείο Μεταναστών, Αυτόνομη Δομή Μεταναστών στο Δεύτερο Γυμνάσιο Μοσχάτου
02/04/2018 Κέντρο Απεξάρτησης Τοξικομανών Κρατουμένων Ελεώνα Θηβών
12/04/2018 παράσταση στην «ΚΙΒΩΤΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ» για παιδιά & εφήβους
15/04/2018 παράσταση για τον “Άλλο Άνθρωπο”, την κοινωνική κουζίνα, για τους εθελοντές και τους φίλους της
30/04/2018 παράσταση στο Κέντρο Απεξάρτησης και Κοινωνικής Επανένταξης « ΚΕΘΕΑ Νόστος» -για τους γονείς των εξυπηρετούμενων-
06/05/2018 παράσταση για το περιοδικό δρόμου “σχεδία” και τους ανθρώπους της στο θέατρο 104
Η ομάδα ΔΕΚΑ βρίσκεται σε συνεχή αναζήτηση χώρων, που θα φιλοξενήσουν το «μοίρασμα ιστοριών», την εμψύχωση του κοινού, την επικοινωνία. Είτε με απλό θεατρικό κοινό, είτε με κοινό που χρειάζεται κοινωνική υποστήριξη (νοσοκομεία, φυλακές, γηροκομεία κ.λ.π.)