Κωνσταντίνα ΚορδώνηΆρθρο: Κωνσταντίνα Κορδώνη
Φοιτήτρια Τουρκικών και Ασιατικών Σπουδών
Επιμέλεια: Πηνελόπη Ζαχαρία
Φιλόλογος
Θυμάσαι όλες αυτές τις σκοτεινές σκέψεις και τα περίπλοκα συναισθήματα που ένιωθες πριν από λίγα χρόνια; Θυμάσαι τη μουσική που άκουγες για να κυλούν πιο εύκολα τα δάκρυά σου; Θυμάσαι να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να διαλέγεις όλα αυτά τα σημεία του σώματός σου που μισούσες; Θυμάσαι όλα αυτά τα ζευγάρια ματιών που πίστευες ότι σε κοιτούσαν και σε σχολίαζαν για κάθε άβολη και άτσαλη κίνησή σου;
Πότε ένιωσες το μυαλό σου να κάνει αυτή την απότομη στροφή; Όταν κάποια μέρα όλα σταμάτησαν να φαίνονται τόσο απλά και το μυαλό σου μπορούσε να δημιουργεί εκατοντάδες χιλιάδες λέξεις, συναισθήματα, σκέψεις, και σκέψεις πάνω στα συναισθήματα που σε ανησυχούσαν και σε τρέλαιναν! Πότε ένιωσες την καρδιά σου να χτυπά πιο δυνατά και να γίνεται τώρα αυτό το όργανο, με το οποίο βλέπεις και νιώθεις και σκέφτεσαι;
Εγώ ήμουν μόλις δεκατριών. Και για τα επόμενα τέσσερα χρόνια αυτή θα ήταν η ζωή μου. Τέσσερα όμορφα, αλλά δύσκολα εφηβικά χρόνια. Τα οποία όλοι μας αναπολούμε πολλές φορές γιατί έμοιαζαν να είναι εύκολα, αλλά δεν νομίζω πως ήταν και τόσο. Το μυαλό μας έκανε άπειρες στροφές και δεν σταματούσε να μας κάνει να ντρεπόμαστε και να αμφισβητούμε κάθε κίνηση και λέξη μας. Πόσοι από εμάς έχουμε τουλάχιστον μία ντροπιαστική ανάμνηση από την εφηβεία μας; Πόσο θα θέλαμε να τη διαγράψουμε από το ιστορικό της ζωής μας;
Παρ’ όλα αυτά, είναι μια περίοδος που κάθε άνθρωπος θα πρέπει να περάσει για να γίνει η προσωπικότητα που έχει γίνει τώρα. Είναι η διαδικασία αυτή κατά την οποία ξεκινάει να αντιλαμβάνεται ένα βαθύτερο νόημα, που κρύβεται πίσω από όλα γύρω του. Τον κόσμο, τους ανθρώπους, τις σχέσεις του μαζί του. Όταν περάσει αυτή η διαδικασία, έρχεται το αποτέλεσμα, το οποίο είναι ο άνθρωπος που είναι σήμερα.
Αυτό που κρατάω, όμως, όταν σκέφτομαι αυτή την περίοδο της ζωής μου, είναι η εκτίμησή μου για το τώρα. Γιατί σαν άνθρωποι, γενικότερα, έχουμε την τάση να θυμόμαστε με μεγαλύτερη χαρά και νοσταλγία μια παρελθοντική εκδοχή του εαυτού μας, που πιστεύουμε πως δρούσε και σκεφτόταν πολύ καλύτερα από εμάς τώρα. Παραμελούμε να κοιτάξουμε αληθινά τους εαυτούς μας, πώς έχουμε διαμορφωθεί αυτή τη στιγμή. Διότι, κάθε εμπειρία που είχαμε στο παρελθόν, είτε θετική είτε αρνητική, συνέβη για να επηρεάσει αυτό που είμαστε σήμερα. Άρα, λοιπόν, δεν θα έπρεπε να επικεντρωνόμαστε σε κάτι που έγινε στο παρελθόν, αλλά να εκτιμάμε βαθιά αυτό που ζούμε στο παρόν. Σε αυτό κρύβεται κάθε αγώνας μας και κάθε επιτυχία μας, αυτό πρέπει να κοιτάμε με θαυμασμό και ευτυχία. Γιατί, στο παρόν μας, βρίσκονται όλα όσα έχουμε ζήσει, αλλά και οι ικανότητές μας να αντιμετωπίσουμε όλα όσα θα ζήσουμε αργότερα. Είναι αυτή η μαγεία που κρύβεται πίσω από το… τώρα.