ΑnimartistsΠοίημα: Άννα Καρτσάκη
Φοιτήτρια Βιoχημείας-Βιοτεχνολογίας
Επιμέλεια: Σπυριδούλα Μπισμπικοπούλου
Φιλόλογος
Ας πούμε ότι μερικές φορές αδιαφορώ.
Δε σε παρατηρώ καν.
Για την ακρίβεια έχω ξεχάσει τη μορφή σου.
Ανακατεύω τον καφέ μου και σε αυτό το ανοιχτό καφέ,
που σχηματίζεται, δε βλέπω πια τα μάτια σου.
Όχι.. βλέπω άμμο.
Εκείνη την άμμο από την πιο όμορφη παραλία·
τότε το καλοκαίρι στα Κουφονήσια.
Πόσο ανέμελο καλοκαίρι…
Κάθε βράδυ κάτω από τ’ αστέρια να ακούμε τη θάλασσα!
Ήχοι που θύμιζαν όνειρα!
Όχι, η θάλασσα δεν είναι αλμυρή.
Είναι γλυκιά σαν το μέλι,
μέλι που βάζουμε στο ψωμί
και μέλι που βάζουμε στη ρακή.
Θάλασσα με κύματα που έσκαγαν στα βράχια.
Ένα κύμα ήσουν κι εσύ…
Κι εγώ ο βράχος.
Αλλά το κύμα ημέρεψε
και ο βράχος παρέμεινε εκεί
λιγάκι διαβρωμένος…