Εδώ που έφτασες λίγο δεν είναι

Άρθρο: Αλεξάνδρα Δεδικούση
Ψυχολόγος

Επιμέλεια: Γιάννα Τζιρίτα
Φιλόλογος

Θυμάσαι; Την πρώτη σου ανάμνηση μετά το φονικό;
Θυμάσαι; Τα χέρια σου ματωμένα και τα μάτια σου εμβρόντητα να ψάχνουν ποιον φόνεψες;
Θυμήσου. Που έσκυψες το κεφάλι και είδες τα σωθικά σου να πάλλονται και κατάλαβες ότι φόνεψες, κανέναν άλλον, μα εσένα.

Σε φόνεψες για να σε σώσεις από το θάνατο.

Κάθισε λίγο εδώ και αναπόλησε. Εκείνο το κορίτσι με τα περίεργα μάτια, το αερικό, το φάντασμα που οραματίστηκες στην άλλη άκρη του δρόμου. Εκείνο το ασπρόμαυρο όνειρο με το κύμα από σκουπίδια που πριν σε σκεπάσει ξυπνούσες τρομοκρατημένη. Εκεί είναι η αρχή σου.

Για να φτάσεις εδώ από κάπου έφυγες. Πολλά αντίο είπες. Σήκωσες μαύρα πανιά και έπλευσες για να ξέρουν όλοι το θανατικό και να μη σε πλησιάζουν.

Πρώτη φορά απεκδύθηκες το μανδύα της καλοσύνης και στάθηκες γυμνή να δουν, να δεις αυτό που είσαι. Μέτρησες κάθε μελανιά και κάθε σημάδι. Και τα ‘φτυσες, τα ‘φτυσες με οργή και αηδία μέχρι να φύγουν και αυτά που δεν έφυγαν ποτέ. Και όταν αφυδατώθηκε η ψυχή σου, δοκίμασες με το στεγνό σου στόμα να τα φιλήσεις. Τότε ανέβηκες το πρώτο σκαλί.

Πρώτη φορά κοίταξες γύρω σου, τόλμησες και σήκωσες κεφάλι και πήρες γόμα και έσβησες φωτοστέφανα και εμφανίστηκε μπροστά σου η Κόλαση του Δάντη. Και δεν μπορούσες να πολεμήσεις γιατί αγαπούσες και ήσουν μπερδεμένη. Και, στο τέλος, προσπάθησες να αποδεχθείς και να σεβαστείς.

Τότε ανέβηκες το πρώτο σκαλί.

Πρώτη φορά επέλεξες, καθαρή από στοιχειά, ανθρώπους άλλους, εξωγήινους, γιατί η δική σου η γη είχε μόνο πόνο, ανθρώπους που δουλεύουν για σένα όσο δουλεύεις και συ για αυτούς, που αγαπούν εσένα όσο τους αγαπάς και εσύ. Τότε ανέβηκες το πρώτο σκαλί.

Μα είσαι ανυπόμονη, το πρώτο σκαλί συχνά το υποτιμάς και κοπιάζεις να πας παραπέρα. Γιατί είναι μόνο το πρώτο βήμα και αυτό είναι λίγο, πολύ λίγο. Και δεν αισθάνεσαι τα πόδια σου που μούδιασαν από το περπάτημα και από τον πόνο και δεν τα σέβεσαι και δεν τα τιμάς.

Εδώ που έφτασες λίγο δεν είναι.

Τούτο το σκαλί είχε μέσα ψυχή δική σου, εφεύρεση ταπεινή σου, αγάπη ολόδική σου.
Ήταν το πρώτο και το πιο σημαντικό βήμα, σαν την πρώτη ηλιαχτίδα μετά τη βροχή, ισχνή, δειλή, καθαρή, όμορφη, γεμάτη κουράγιο. Μη βιάζεσαι για το ουράνιο τόξο, είσαι μια μικρή ηλιαχτίδα. Και έχεις τόση ομορφιά μέσα σου που, κοίτα, ανέβηκες το πρώτο σκαλί.

Εδώ που έφτασες λίγο δεν είναι. Θα έχεις χρόνο να σκαρφαλώσεις πιο πάνω, τώρα πια ξέρεις ότι μπορείς. Μπορείς με φίλο το χρόνο και όχι αντίπαλο, μπορείς με τιμή στις αντοχές σου και όχι με κατάκριση.

Μικρή, διστακτική ηλιαχτιδούλα. Έχεις μέσα σου τον ήλιο και τη γη και το φεγγάρι. Έχεις μέσα σου Θεό και δαίμονα και κατάκριση και κατάκτηση.
Ξαπόστασε εδώ σε αυτό το βράχο. Και όταν είσαι έτοιμη συνέχισε πιο πέρα.
Εδώ που έφτασες λίγο δεν είναι. Τόσο που έκαμες μεγάλη δόξα.

Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει
να ‘σαι υπερήφανος κ’ ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο
πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.