Αλεξάνδρα Δεδικούση‘Αρθρο: Αλεξάνδρα Δεδικούση
Ψυχολόγος
Επιμέλεια: Γιάννα Τζιρίτα
Φιλόλογος
Έπεσες και χτύπησες.
Πονάει και πανικοβάλλεσαι και τρέχει αίμα.
Πάμε να το γιατρέψουμε.
Το τραύμα, δηλαδή μια έντονη αρνητική εμπειρία, αντιμετωπίζεται σχεδόν με τον ίδιο τρόπο, είτε είναι σωματικό, είτε ψυχικό. Τραύμα δε σημαίνει κουσούρι εφ’ όρου ζωής. Να το ξεκαθαρίζουμε και αυτό. Είναι μια απόλυτα κατάλληλη ευκαιρία για ψυχική εξέλιξη.
Έπεσες, λοιπόν, και χτύπησες. Βασικά πάμε λίγο πιο πριν. Έπεσες. Σοκαρίστηκες. Δεν ένιωσες πόνο αρχικά. Κοίταξες γύρω σου και μέσα σου να δεις τι έχασες, τι έσπασε, τι υπάρχει ακόμα. Πρώτο βήμα —Σοκαρίστηκες. Λογικό. Δεύτερο βήμα —παρατήρησες.
Αφού κατάλαβες τι συμβαίνει ξεκίνησες να πονάς. Τρίτο βήμα —πόνεσες. Ωφέλιμο. Ξεκίνησες να πενθείς τη χαμένη σου ικανότητα, τη χαμένη πρότερη κατάσταση, ήρθες σε επαφή με την πληγή και η πληγή σε πόνεσε. Συγχαρητήρια, έχεις έναν απόλυτα υγιή ψυχισμό! Μείνε εκεί όσο χρειάζεσαι, γιατί ο χρόνος είναι σχετικός και υποκειμενικός. Και όταν είσαι έτοιμος προχώρα.
Τέταρτο βήμα —έψαξες τρόπους να το επουλώσεις. Ωραία. Πρώτο συστατικό, οξυγόνο. Αναπνοή. Όχι κουκούλωμα. Το πένθος, το τραύμα, ο πόνος, η πληγή θέλουν οξυγόνο, αλλιώς σαπίζουν και μαζί τους το μέσα μας. Μην προσπαθήσεις να το κουκουλώσεις, μη βάλεις τσιρότο, άστο να αναπνεύσει.
Πέμπτο βήμα —οξυγόνο, αναγνώριση. Άσε να φύγουν οι πρώτες εκχυμώσεις, παρατήρησε την αλλαγή στο δέρμα, δες τους χρωματισμούς και τις εκδορές του και το κυριότερο άσε τους γύρω να τις δουν. Μην τις ντρέπεσαι, μη νιώθεις άσχημα, όλοι πέφτουν και χτυπάνε, έτυχε αυτή τη φορά να είσαι εσύ αυτός.
Έκτο βήμα —πήρες φάρμακα. Προσοχή εδώ. Πριν βάλεις αλοιφή διάβασε την ετικέτα, δες για τι κάνει και για τι όχι, δες αν έχει λήξει και θυμήσου να ψάξεις αν είσαι αλλεργικός σε κάτι. Πριν προσπαθήσεις να κουράρεις, επέλεξε με προσοχή και χωρίς πίεση χρόνου το τι θα χρησιμοποιήσεις. Ποια τακτική, ποιο δρόμο, ποιόν άνθρωπο. Ένα λάθος φάρμακο θα αποβεί επικίνδυνο και, ίσως μοιραίο. Βήμα έκτο, λοιπόν, βρες το φάρμακό σου με την άνεσή σου.
Βήμα έβδομο —το κάλυψες με γάζα. Ξεκίνησες να το προστατεύεις, να μην ακουμπά σε γύρω μολύνσεις, να γιατρευτεί ανενόχλητο και αποστειρωμένο. Βήμα έβδομο, λοιπόν, έβαλες προστασία και απόσταση. Από νέες και παλιές μολύνσεις.
Βήμα όγδοο —το άνοιξες να δεις πως πάει, το παρατήρησες, δεν το ξέχασες, αλλά και δεν το υπερενόχλησες. Ναι, είσαι πληγωμένος και θέλεις προσοχή, αλλά δε χρειάζεσαι μόνιμα να μοιρολογείς επάνω από το τραύμα. Η υγρασία δεν κάνει καλό στην επούλωση. Μην υπερεστιάζεις, μην υπερβάλεις, μην ξεχνάς. Βήμα όγδοο, λοιπόν, έμαθες το μέτρο στην φροντίδα.
Βήμα ένατο —το άνοιξες και προσπάθησες να το συνηθίσεις. Ένα νέο σημάδι προστέθηκε και, συχνά, πέφτει το μάτι σου πάνω και λίγο στεναχωριέσαι, λίγο χαίρεσαι που επιβίωσες, λίγο έχεις άγχος για το πώς φαίνεται. Το γνωρίζεις και σιγά σιγά το ενσωματώνεις. Βήμα ένατο, επομένως, το αποδέχεσαι ή τουλάχιστον προσπαθείς.
Βήμα δέκατο και τελευταίο —συνυπάρχετε και γίνεται κομμάτι του εαυτού σου. Η πληγή γίνεται σημάδι και το σημάδι ουλή και η ουλή ταυτότητα και ίσως και λίγο παράσημο. Και πια είσαι αυτός που έχει ένα σημάδι στο δεξί του γόνατο και είναι λίγο γοητευτικό γιατί από πίσω κρύβει μια ιστορία επιβίωσης και αλλαγής. Βήμα δέκατο, αποδέχεσαι και προχωράς.
Γιατρός δεν είμαι, μα ξέρω ότι έτσι γιατρεύεται, ενσωματώνεται, ξεπερνιέται ένα τραύμα. Δεν γιατρεύεται όταν μπαίνει κάτω από το χαλί, όταν βυθίζεται στην άρνηση, όταν εξοστρακίζεται. Και, ναι, έχει πόνο και είναι ζόρικο, μα αφού το κατάφερα εγώ μπορείς και εσύ, μπορούμε και όλοι.
Μπορείς να γίνεις ο ψυχικός σου ιάτωρ. Άλλωστε, κανείς δε θα σε γιατροπορεύσει καλύτερα από τον ίδιο σου τον εαυτό, γιατί κάνεις δεν σε ξέρει καλύτερα από σένα.