Δήμητρα ΠαράσχουΚείμενο: Δήμητρα Παράσχου
Ψυχολόγος – Συνθετική Ψυχοθεραπεύτρια
Επιμέλεια: Γεωργιάνα Ψυχάλη
Φιλόλογος
Καθένας έχει μια ιστορία, μια κληρονομιά να πάλλεται μέσα στα κόκκαλά του, το αίμα το πύρινο και τα κύτταρα τα αόμματα, που με μία χορδή ενώνονται σε μια πρωτογενή έκρηξη. Καθένας έχει το δικό του τραγούδι να ρέει στις φλέβες του και να αντηχεί μέσα στα μύχια της ψυχής του. Ένα αόρατο νήμα μας ενώνει μέσα μας με αυτούς που πέρασαν, που άλλους τους είδαμε και άλλους όχι· που η φωνή τους ακόμα θυμίζει ιερό θυμίαμα· που το άγγιγμά τους άφησε αποτύπωμα στην άμμο μας. Το νήμα δε σπάει ποτέ. Ξεδιπλώνεται αργά από το χέρι του Θησέα στο λαβύρινθο που χτίζεις κάθε στιγμή που περνά, μέχρι να βρεις τον Μινώταυρο –που έχει τη μορφή σου. Κόψε τον ιστό της αράχνης που σε κρατάει φυλακισμένο πεφταστέρι, και πάρε τον Μινώταυρο από το χέρι για να δει το Φως. Αυτή η αψάδα του Ήλιου, που σκιά δεν του πέφτει καμιά, πρέπει πια να απλωθεί μέχρι να ζεις από το Φως και όχι από τις ίδιες σου τις σάρκες…