Αλεξάνδρα ΔεδικούσηΆρθρο: Αλεξάνδρα Δεδικούση
Ψυχολόγος
Επιμέλεια: Γιάννα Τζιρίτα
Φιλόλογος
Και έρχεται η μέρα που όλα όσα ονειρεύτηκες, όλα όσα φαντάστηκαν τα αθώα σου μάτια όταν ήσουν μικρό κορίτσι, πραγματοποιούνται. Θυμάσαι πόσο ήθελες να μεγαλώσεις; Για να φοράς το κραγιόν και τις γόβες της μαμάς, για να γίνεις γιατρός ή δασκάλα, για να βρεις αγόρι και να παντρευτείς, για να κάνεις παιδιά και να γίνεις γιαγιά… Ακόμα ακόμα και στην εφηβεία, που πια δεν ήσουν παιδί, θυμάσαι πόσο διψούσες για ενηλικίωση; Πόσο αγωνιούσες για την πρώτη φορά που θα ψηφίσεις, για την πρώτη σου έξοδο ως αργά, για το πρώτο σου ανορθόδοξο piercing, για την αυτονομία σου;
Όταν κοιτώ πίσω σε εκείνα τα χρόνια φαίνονται, πράγμα παράξενο, πολύ κοντά και πολύ μακριά συνάμα, σαν να ήμουν εχθές εκεί και, έπειτα, σαν να μην τα έζησα ποτέ, παρά μόνο να τα ονειρεύτηκα. Και είναι πραγματικά φοβερό, το πώς όντως μεγάλωσα και μπορώ να φορέσω κραγιόν και γόβες σε ό,τι χρώμα θέλω, που έγινα αυτό που ήθελα επαγγελματικά και ως άνθρωπος, που βγαίνω μόνη μου και γυρίζω ό,τι ώρα θέλω στο δικό μου σπίτι πια… Πραγματοποιήθηκαν τα όνειρά μου, σίγουρα όχι όλα αλλά ένας σεβαστός όγκος τους, και αν πραγματοποιήθηκαν για μένα, οι πιθανότητες λένε ότι το ίδιο συνέβη και για σένα.
Και, όμως, νιώθω πια πως η ουσία είναι κάπου αλλού κρυμμένη, πως το νόημα όλων αυτών που ήθελα να γίνω κρύβεται κάτω από την επιδερμίδα όσων έχω και νιώθω μια βαθιά ανάγκη και μια προσωπική υποχρέωση να το βρω. Να το βάλω σε λέξεις για να το καταλάβω καλύτερα και, ίσως, για να βρω τον τρόπο να το δωρίσω αύριο μεθαύριο στη δική μου κόρη. Είναι όμορφο και δύσκολο να είσαι κορίτσι, να είσαι γυναίκα σήμερα. Και αν δεν ξέρω εγώ τι χρειάζομαι, τι ζητώ και τι ονειρεύομαι, τότε δεν μπορώ να περιμένω να το γνωρίζει κανένας άλλος.
Θέλω, λοιπόν, να ξέρω πότε να λέω συγγνώμη και πότε να μην τη σπαταλάω, θέλω να μάθω να διαχειρίζομαι τη φράση αυτή σωστά. Συχνά, έχω την τάση να την «κολλάω» όπου βρω, ταιριάζει και σχεδόν με όλα η άτιμη. «Συγγνώμη, μπορώ να ρωτήσω κάτι;» —ένα μικρό παράδειγμα! Γιατί να ζητήσεις συγγνώμη για μια ερώτηση που θέλεις να κάνεις; Τι κακό υπάρχει σε αυτό; Θέλω, λοιπόν, να λέω συγγνώμη όταν το νιώθω ειλικρινά και να μη τη λέω όταν δεν βρίσκω ότι υπάρχει λόγος. Δε χρειάζεται να απολογηθώ για μια έξοδο που δεν θέλω να κάνω, μπορώ απλά να πω ότι δεν θα μπορέσω να έρθω και να ευχηθώ καλή διασκέδαση. Η συγγνώμη έχει, επί της ουσίας, την έννοια της μεταμέλειας εντός της, επομένως, κάθε φορά που σκέφτομαι να πω συγγνώμη πρέπει, όντως, να υπάρχει μεταμέλεια εντός μου. Αν όχι, τότε μάλλον χρειάζομαι κάποια άλλη λέξη.
Θέλω να ξέρω ότι δεν χρειάζεται πάντα να λέω την αλήθεια και αυτό δεν με κάνει κακό άνθρωπο. Δεν αναφέρομαι σε έναν επαγγελματία και κατ’ εξακολούθηση ψεύτη, αναφέρομαι στα μικρά και καμιά φορά σωτήρια, λευκά ψέματα που όλοι λέμε. Θέλω να μην ξεχνώ ότι η ειλικρίνεια, καμιά φορά, αποτελεί το καλύτερο προκάλυμμα για την κακία και μπορεί να καταλήξω να λέω πόσο άσχημο μου φαίνεται αυτό το φόρεμα στη φίλη μου, όχι γιατί δεν θέλω να πω ψέματα, αλλά απλά γιατί βαριέμαι να τη συναισθανθώ. Αφού της αρέσει και την κάνει χαρούμενη, αλήθεια, τη σημασία έχει αν δεν μου αρέσει; Δεν θα το φορέσω εγώ!
Θέλω να θυμάμαι ότι δεν αρέσω σε όλους, όπως δεν αρέσουν όλοι σε μένα και αυτό είναι ΟΚ. Πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα με κριτικάρει, με ή χωρίς εμπάθεια, με ή χωρίς λόγο και αυτό είναι εντάξει. Δεν μπορώ και δεν πρέπει να ελέγχω τους άλλους. Μπορώ, όμως, και πρέπει να επιλέγω τι αφήνω να μπει μέσα μου και πόσο βαθιά. Ο καθένας έχει δικαίωμα εξαγωγής συμπερασμάτων, αλλά σίγουρα όλα τα συμπεράσματα δεν είναι σωστά για εμένα.
Θέλω να θυμάμαι να βρίσκω και, κυρίως, να δημιουργώ χρόνο για τον εαυτό μου. Και αυτό πολλές φορές είναι δύσκολο, γιατί σχεδόν πάντα υπάρχουν πράγματα που πρέπει να γίνουν, σχεδόν πάντα έχει πολύ θόρυβο μέσα στο κεφάλι μου. Αν, όμως, θέλω να είμαι υγιής ώστε να είναι και οι γύρω μου το ίδιο, οφείλω στον εαυτό μου προσωπικό, ποιοτικό, δημιουργικό χρόνο.
Θέλω να μπορώ να πολεμώ, να διεκδικώ και να απαιτώ ενίοτε το δικαίωμά μου στην απόλαυση. Κάθε είδους απόλαυση. Θέλω να ξέρω πρώτα απ’ όλα πώς να την παρέχω εγώ σε εμένα και, έπειτα, θέλω να μπορώ να δείξω στους σημαντικούς μου άλλους πώς να μου την δώσουν. Θέλω να είμαι ανοικτή να δεχτώ την προσφορά και να ξέρω, να νιώθω ότι την αξίζω.
Θέλω να θυμάμαι ότι δεν χρειάζομαι πολλούς γνωστούς, αλλά λίγους φίλους. Θέλω να ξέρω ότι είναι εντάξει να έχω φίλο ένα δέντρο, ένα ψάρι και ένα σπουργίτι ταυτόχρονα. Με αυτό, θέλω να πω ότι έχω το δικαίωμα και, μάλλον, την ανάγκη να έχω δίπλα μου και γύρω μου μία ποικιλία ανθρώπων και χαρακτήρων. Αυτό που με γεμίζει δεν είναι η συνέπεια αποκλειστικά, αλλά η ποικιλία, ο κορεσμός των διάφορων χαρακτηριστικών και αναγκών μου. Οι ανάγκες μου είναι διαφορετικές, όπως και οι φίλοι μου και αυτό με κάνει πλήρη.
Θέλω να έχω την ικανότητα να θυμάμαι, να σημειώνω κυριολεκτικά ή μεταφορικά στιγμές που έχουν αξία για εμένα. Έτσι, θα φτιάξω το δικό μου εγχειρίδιο καλής ενέργειας, το δικό μου κινητό «βενζινάδικο» στο οποίο θα μπορώ να πάω για ανεφοδιασμό όποτε το χρειάζομαι.
Θέλω να μην ξεχάσω ποτέ ότι κανείς δεν είναι δεδομένος. Θέλω να πολεμώ κάθε μέρα για να σε έχω, θέλω να παλεύεις κάθε μέρα για να με αξίζεις στο τέλος της. Θέλω να μείνω ερωτευμένη με σένα και με τη ζωή, θέλω να θυμάμαι ότι όλα κάποτε τελειώνουν και αυτό δίνει νόημα στην ύπαρξή μας.
Θέλω να πλησιάζω τους ανθρώπους με καλή προαίρεση και στάση, ακόμη και αν αυτοί είναι «στραβόξυλα». Για όσο μπορώ και όσο κρίνω χρήσιμο. Θέλω να προσέχω τη συμπεριφορά μου και να θυμάμαι να δείχνω τα δόντια μου συχνά, χαμογελώντας και όχι τρίζοντάς τα. Όλοι έχουν ανάγκη από χαμόγελο και καλοσύνη.
Θέλω να είμαι εκεί για σένα, αν εσύ είσαι σημαντικός για εμένα και με χρειάζεσαι. Θέλω να μπορώ, και αν δεν μπορώ να βρίσκω τρόπο να μπορέσω, να είμαι δίπλα σου για να μοιραστούμε ό,τι σου συμβαίνει. Θέλω να θυμάμαι ότι η λογική μπορεί να περιμένει, το συναίσθημα, όμως, σπάνια.
Θέλω να μην είμαι πάντα απασχολημένη ή, τουλάχιστον, αν είμαι να θυμάμαι ότι αυτό δεν με κάνει ξεχωριστή. Δεν μου φταίνε οι άλλοι που είμαι πιεσμένη και δεν μου οφείλει κανείς χειροκρότημα. Και αν νιώθω πολύ πιεσμένη, μάλλον, κάτι πρέπει να κάνω κάτι για αυτό.
Θέλω να θυμάμαι ότι ό,τι συμβαίνει δεν αφορά εμένα, είτε είναι καλό, είτε κακό. Δεν είμαι, ευτυχώς, το κέντρο του κόσμου και έτσι δεν οφείλω να περνώ τα πάντα μέσα από το πρίσμα μου. Θέλω να ξέρω να ξεχωρίζω τι με αφορά, τι με ενδιαφέρει και τι είναι πραγματικά άσχετο με εμένα.
Θέλω να τολμώ και να ρισκάρω και ας φοβάμαι. Γιατί, ναι, μπορεί να πέσω, αλλά ίσως πετάξω. Και πόσο κρίμα θα είναι να μη δω τη γη από ψηλά, αν έχω τη δυνατότητα;
Θέλω να κοιτάζομαι στον καθρέφτη και να βλέπω αγάπη στα μάτια μου. Αγάπη για εμένα, για τα ελαττώματά μου, για την ομορφιά μου, για την ψυχή μου, για τα σημάδια μου και για τα κύτταρα που αναγεννιούνται μέσα μου. Και αφού γεμίσω από αγάπη για εμένα, να βγω εκεί έξω και να τη δωρίσω στους γύρω μου. Πες με ρομαντική, μα πιστεύω πως τον κόσμο μας τον κινεί η αγάπη και όχι το χρήμα.
Θέλω να έχω επαφή με την πραγματικότητα και τον κόσμο, ακόμα και σε μέρες που αυτή η επαφή είναι πολύ, πολύ επώδυνη. Είτε γιατί ο κόσμος σήμερα είναι ένα άσχημο μέρος, είτε γιατί είμαι πολύ απασχολημένη για να ασχοληθώ με αυτόν. Ό,τι γίνεται γύρω μου με επηρεάζει αργά ή γρήγορα, επομένως, είναι ωφέλιμο να το ξέρω.
Τέλος, θέλω όταν δεν καταφέρνω να κάνω κάτι από όλα τα παραπάνω, να μην απογοητεύομαι, να μη με κρίνω πολύ σκληρά και να μην τα παρατάω. Θέλω να θυμάμαι ότι όλα αυτά είναι, ουσιαστικά, ένας οδηγός γεμάτος λάθη και προσπάθειες, όπως είναι και η ζωή. Δεν υπάρχει σωστός και λάθος δρόμος. Μετράει το ταξίδι. Αυτό με αλλάζει, αυτό με γεμίζει. Θέλω να αποδέχομαι τα λάθη μου και να καρπώνομαι τα σωστά μου. Θέλω να μπορώ να είμαι Εγώ.