Κωνσταντίνα ΣερμπήΚείμενο: Κωνσταντίνα Σερμπή
Φοιτήτρια Φ.Π.Ψ.
Επιμέλεια: Στέλλα Πυρένη
Φιλόλογος
Η τάση αυτοκαταστροφής. Η τάση του ολέθρου. Η τάση να ισοπεδώνεται το οικοσύστημα. Η τάση να θερίζονται ζωές. Πολλοί ορισμοί για ένα φαινόμενο. Υποκινούμενο. Σ’ ένα χιτσκοκικό περιβάλλον.
Κόκκινη γη. Καμμένη ουσία κάθε λογής. Από μηχανής θεοί εμφανίζονται τόσοι ευαισθητοποιημένοι, σπεύδουν με τις μηχανές ταχείας φωτογραφίας και αναζήτησης να ενημερώσουν για το συμβάν. Μην ξεγελιέσαι. Αυτά τα όντα έχουν τη θέση μικρών θεοτήτων. Κουνούν τα μικρά δαχτυλάκια και σε μηνύματα στιγμής έχουν κοινοποιήσει τον θρήνο τους.
Σε περιπτώσεις καταστροφής ποιος ευθύνεται; Είναι ένα ερώτημα που τον τελευταίο καιρό ταλανίζει την ύπαρξη. Σε περιπτώσεις χαρμόσυνων συμβάντων ακούω επευφημίες σε θεούς που έβαλαν το χεράκι τους, που το θαύμα γίνεται τσίχλα στο στόμα των πιστών. Στις δυσάρεστες περιπτώσεις το υπερφυσικό στοιχείο απουσιάζει και εμφανίζεται μόνο για να απαλύνει τον πόνο. Εν τέλει ποιος προκαλεί τον πόνο; Ο Δημιουργός είναι εν μέρει Δημιουργός;
Η αληθινή βοήθεια υπάρχει και δεν είναι παραμυθικό στοιχείο, ούτε ιστορία της κυρίας από τη μηχανή στο χέρι της. Είναι η ανιδιοτελής βοήθεια που γίνεται δίχως να ειπωθεί, δίχως εικονικά σε μαύρα φόντα να λεχθεί. Γίνεται από άτομα που δεν υποδουλώνονται σε κανένα χειριστικό αντικείμενο, που οι ζωές κάθε κατηγορίας και φύσης έχουν αξία.
Η υποκινούμενη ανθρώπινη καταστροφή στο όνομα της μεγαλύτερης υπόγειας θεότητας -των χρημάτων- ίσως αποτελεί τη σύγχρονη σέκτα που μαστιγώνει τους υπηρέτες. Οι πυραμίδες -στην δική μας περίπτωση τα εξωτικά θέρετρα- δε χτίζονται δίχως θυσίες. Οι εποχές αλλάζουν, η απληστία όχι.
Ο πόνος δεν απαλύνεται με γονατιστές μαριονέτες και θρήνους της οθόνης. Η θλίψη μένει. Η ανθρωπιά;