ΑnimartistsΚείμενο: Ελπίδα Βεριτά
Ψυχολόγος
Επιμέλεια: Στέλλα Πυρένη
Φιλόλογος
«Δείχνεις περισσότερο χαρούμενη»…
Ήταν ίσως το ομορφότερο κομπλιμέντο που θα μπορούσα να δεχτώ τους τελευταίους μήνες. Ένα δειλό χαμόγελο επέστρεψε, λίγη ομιλητικότητα και συμμετοχή στην καθημερινή ζωή. Όμως εγώ έμεινα να σκέπτομαι, έπειτα από τόσο πόνο, έπειτα από όλα όσα έχω επιβιώσει, τι έχει άραγε απομείνει; Έχει μείνει κάποιο ολόκληρο κομμάτι μέσα μου τη στιγμή που έχω συνηθίσει να βρίσκομαι διαρκώς σε δυσβάσταχτες καταστάσεις; Κι ύστερα, είναι λιγάκι θλιβερό που η έμπνευσή μου συχνά πηγάζει από τον πόνο μου.
Δεν είμαι βέβαιη για το αν αισθάνομαι πράγματι περισσότερο χαρούμενη. Η αλήθεια είναι πως η χαρά παίρνει διάφορες μορφές και ποτέ δεν είναι ίδια για όλους τους ανθρώπους. Κι, ενώ μερικοί μιλούν για εκείνη σαν να είναι ένα αντικείμενο -θαμμένο κάτω από βράχους- που με ανακούφιση ανακάλυψαν ύστερα από καιρό, για εμένα το να είμαι πάντοτε δυνατή και γεμάτη αυτοπεποίθηση δεν είναι το πιο σημαντικό. Κάποιες φορές δεν νιώθω ότι μπορώ να παλέψω τον κόσμο και να είμαι στα καλύτερά μου. Υπάρχουν μέρες που είμαι απλώς αδύναμη και ασταθής, κι αυτό είναι εντάξει. Υπάρχουν και περίοδοι που δεν θυμάμαι καν πώς μοιάζει η χαρά για μένα, γιατί η ζωή έχει έναν τρόπο να σε κάνει να ξεχνάς και η ζωή έχει έναν τρόπο να σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν αξίζεις να είσαι χαρούμενος. Να ‘ξερες, πόσο πάσχιζα να μην μετατρέψω τον πόνο σε μόνιμο φίλο μου απλά και μόνο επειδή βρίσκεται μαζί μου εδώ και καιρό. Κάποια στιγμή, όμως, έμαθα να συγχωρώ τον εαυτό μου. Και να λέω ευχαριστώ! Για όλα όσα πέρασα. Τα όμορφα. Τα άσχημα. Τα δύσκολα. Αυτά που πίστευα ότι δεν θα άντεχα, μα άντεξα. Αυτά που πίστευα πως δεν θα περάσουν ποτέ, μα πέρασαν. Έμαθα να συγχωρώ τον εαυτό μου και να αναγνωρίζω ότι δεν είμαι τέλεια… κάτι που όμως δε καθορίζει την ταυτότητά μου. Άρχισα να συνειδητοποιώ πως έχω αλλάξει και αλλάζω διαρκώς, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχασα όλα όσα είμαι. Τόλμησα να έρθω αντιμέτωπη με το γεγονός ότι έχασα την πορεία μου ή αμφέβαλα για την πίστη μου μια ή δυο φορές… για να μπορώ κάπως έτσι να συνεχίσω, δίχως να φοβάμαι να διασχίσω την ίδια πορεία, αλλά να συνεχίσω με περισσότερο θάρρος.
Υπάρχουν μερικές στιγμές από τις οποίες δεν μπορώ να επουλωθώ ολοκληρωτικά. Για κάποιες από αυτές τις στιγμές έχω νιώσει τον κόσμο να περιμένει πως θα καταρρεύσω, αλλά δεν γνώριζα πώς να καταρρεύσω. Όσο παράξενο κι αν μοιάζει αυτό, οι στιγμές εκείνες πέρασαν κι εγώ φαίνομαι το ίδιο, λειτουργώ το ίδιο, αλλά εξακολουθώ να πονάω για τη μοναξιά μου. Το να νιώθω μόνη και το να είμαι μόνη, βέβαια, είναι δύο διαφορετικές εμπειρίες που συχνά θα ευχόμουν να μην τις βίωνα ταυτοχρόνως. Όμως όσο τις βιώνω, προσπαθώ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι δε χρειάζομαι κάποιον άλλο άνθρωπο για να είμαι χαρούμενη, κάτι που στο παρελθόν νόμιζα ότι θα με βοηθούσε να αισθάνομαι πλήρης και ασφαλής. Κι ωστόσο, ακόμη δεν νιώθω ότι είμαι αρκετή. Ακόμη δεν νιώθω πως όλα όσα χρειάζομαι είναι όλα όσα είμαι. Αλλά μου κρατώ συντροφιά όταν αισθάνομαι μόνη και θλιμμένη… γιατί μεγάλωσα τόσο συνηθισμένη στο να έχω κάποιον άλλο να κρατά σφιχτά το χέρι μου κατά τη διαδρομή. Μα τώρα αναγνωρίζω πια ότι μπορώ εγώ να κρατάω το δικό μου χέρι. Και αυτό μερικές φορές θα κυλά πιο ήπια κι άλλες πάλι θα με πληγώνει όσο μεγαλώνω και αλλάζω με αργό και σταθερό ρυθμό.
Εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να με βοηθήσουν και να με καθοδηγήσουν μέχρι να τα καταφέρνω μόνη μου. Να με βοηθήσουν να πιστέψω πραγματικά ότι είμαι ικανή να αλλάξω τη ζωή μου προς το καλύτερο. Ώσπου μια μέρα θα ξυπνήσω και θα έχω κατανοήσει επιτέλους την αξία του εαυτού μου και τη χαρά που μπορώ να του προσφέρω. Σήμερα μπορεί να μην ήταν αυτή η ξεχωριστή ημέρα ούτε και η αυριανή, όμως εύχομαι να έρθει η στιγμή που θα μπορώ να κρατάω σφιχτά στα χέρια μου τη χαρά και να θυμάμαι πώς είναι. Αλλά περισσότερο από όλα, εύχομαι ποτέ να μην εγκαταλείψω τον εαυτό μου ξανά. Τα όνειρά μου. Τα συναισθήματά μου. Τις ιδέες μου. Και να είμαι σε θέση να μου υπενθυμίζω ότι πάντοτε έχω μια επιλογή: στις πιο παγωμένες στιγμές, να επιλέγω να δείχνω λίγη ζεστασιά και στις πιο επώδυνες καταστάσεις να δείχνω την πίστη μου.
Για να μπορέσει η καρδιά μου να νιώσει τη χαρά, χρειάζεται να έχει νιώσει και τον πόνο. Για να μπορέσω να θεραπευτώ, χρειάζεται να μάθω να είμαι μόνη. Η αλήθεια είναι ότι για μια ακόμη φορά ένιωσα θλίψη, απογοήτευση, πόνο και απέραντη μοναξιά. Έκλαψα. Έκλαψα περισσότερο από ποτέ άλλοτε στη ζωή μου. Δεν ήταν η πρώτη φορά που γεύτηκα τόσο έντονα συναισθήματα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που δε μπόρεσα να φτάσω εκεί που ήθελα πραγματικά. Αλλά σε αυτό το σημείο της ζωής μου θέλησα μονάχα να υποκριθώ πως είμαι ολόκληρη και πάλι. Χαρούμενη. Να κρατήσω για λίγο το χέρι μου. Κι ύστερα, να βρω τον τρόπο να σηκώσω τα κομμάτια και να περπατήσω και πάλι.
Και μου επέτρεψα να αφεθώ και να πιστέψω στη ζωή. Να πιστέψω στη δύναμη των μικρών πραγμάτων. Να πιστέψω στην αγάπη. Να πιστέψω ότι είμαι ένας άνθρωπος που αξίζει να αγαπηθεί ανεξάρτητα από την ανασφάλεια, το φόβο, τις πληγές και τα λάθη μου. Να πιστέψω ότι μπορώ να θεραπευτώ όσο κι αν αυτό πονάει. Χρειάστηκα πολύ χρόνο για να γίνω ένας άνθρωπος που προκαλεί τον εαυτό του να αλλάξει και χρειάστηκαν πολλά για να αρχίσω να αντιμετωπίζω όλα όσα είναι χαμένα και στοιχειωμένα μέσα μου. Μακάρι να είχα ανακαλύψει τη στιγμή που το κεφάλι μου θα βγει επιτέλους στην επιφάνεια της θάλασσας, αλλά αδυνατώ να ρυθμίσω ένα χρονόμετρο όσο προσπαθώ να επουλώσω τις πληγές μου. Ίσως να μην υφίσταται χρονόμετρο για τη θεραπεία.
Ξέρω ότι θα έρθει η ημέρα που όλα θα γίνουν πιο φωτεινά. Προς το παρόν, το σημείο που έφτασα είναι για μένα μια μικρή νίκη… μία από τις αρκετά προσωπικές νίκες. Να κρατήσω για λίγο το χέρι μου μόνη μου. Χαρούμενη. Γιατί κανείς άλλος δε γνωρίζει πόσο μάχομαι καθημερινά, παρά εγώ η ίδια. Και ίσως να μην είναι τόσο μικρά τα κατορθώματά μου τελικά.
«Δείχνεις περισσότερο χαρούμενη», ψιθύρισα στον εαυτό μου.