ΑnimartistsΚείμενο: Ελπίδα Βεριτά
Ψυχολόγος
Επιμέλεια: Στέλλα Πυρένη
Φιλόλογος
Είναι κάποια πρωινά που ξυπνάω χαρούμενη και λίγο αργότερα με αγκαλιάζει η μελαγχολία στις διαδρομές των τρένων. Κι ακολουθούν εκείνα τα βράδια που η θλίψη έρχεται κατά πάνω μου σαν κύματα θάλασσας. Τότε βγαίνω για λίγο στο μπαλκόνι, μέσα στη νύχτα, κοιτάζοντας τον ουρανό. Χαζεύω τα αστέρια κι αναρωτιέμαι ποιος μου πήρε το χαμόγελο. Αντιλαμβάνομαι ότι είμαι μεν περισσότερο δυνατή, αλλά λιγότερο ανθεκτική δε από τις συνεχείς μεταπτώσεις. Αδυνατώ να καταλήξω σε περίπτωση επιβίωσης, αν θα ήμουν από τους τυχερούς ή τους άτυχους. Γι’ αυτό, φαντάζει περισσότερο βολικό να τρέχω διαρκώς μακριά από τα συναισθήματά μου ή τα μονοπάτια στα οποία με οδηγεί η ζωή. Υπάρχει μια άνεση στο να βλέπω τα πράγματα να περνάνε και απλά να προχωράνε: τα τρένα στους σιδηροδρομικούς σταθμούς, τους ανθρώπους αγκαλιασμένους στους δρόμους. Αλλά αν θα ήθελα να μάθω να συμβιώνω με αυτά, ενδεχομένως πρέπει να αποδεχτώ ότι υπάρχουν και άλλου είδους πράγματα, περισσότερο τρομακτικά που συνεχίζουν επίσης να υπάρχουν: η θλίψη, οι απώλειες, ο φόβος στις διαπροσωπικές σχέσεις. Κι αυτό είναι πιο δύσκολο. Είναι πιο δύσκολο, γιατί χρειάζεται να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι την εικόνα που έχω πλάσει για το τέλειο πρέπει να την αφήσω για λίγο στην άκρη.
Δεν μπορώ να αναδημιουργήσω τη ζωή που κάποτε είχα, μονάχα να εφεύρω μια ζωή για μένα. Να αφήσω τη φωτογραφία από το παρελθόν και, με τα μαθήματα που μου χάρισε, να ξεκινήσω από την αρχή. Φοβάμαι κάποιες στιγμές μη χάσω τον εαυτό μου μέσα σε αυτή την προσπάθεια. Αλλά το μέλλον από μόνο του είναι ένα κομμάτι τέχνης και η επιστήμη έχει τον τρόπο της να με βοηθήσει κατά τη δημιουργία. Η επιστήμη εδώ είναι για μένα η θεραπεία. Βλέπεις, το πρόβλημα ανάμεσα στη θεραπεία κι εμένα είναι ότι υπάρχει έλλειψη εμπιστοσύνης. Αισθάνομαι σαν να χτυπώ την πόρτα της θεραπείας μου αλλά όταν δεν με αφήνει να περάσω, εν τέλει σταματάω να χτυπώ. Η σχέση μας βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι πρέπει να της δίνω για να πάρω. Και αν τη δεδομένη στιγμή αυτό που περιμένει από εμένα είναι να αφεθώ και να εμπιστευθώ τη διαδικασία, τότε βρίσκομαι αναμφίβολα σε δύσκολη θέση.
Είμαι λίγο διαφορετική από τότε που ξεκίνησα τη νέα θεραπεία. Υποτίθεται ότι ο χώρος της θεραπείας είναι ένα ασφαλές καταφύγιο. Πολύ συχνά, είναι το μέρος όπου βρίσκω την πιο βαθιά μου θλίψη. Είναι το μέρος όπου κλαίω τόσο πολύ, που μοιάζει σαν τα μάτια μου να μην μπορούν να παράξουν άλλα δάκρυα. Τότε καταλαβαίνω ότι έχω αρχίσει να αγγίζω τα πιο σκοτεινά και πληγωμένα μου κομμάτια. Αυτό είναι από μόνο του ένα σημάδι ότι κάνει τη δουλειά της. Και είναι περίεργο αν σκεφτείς πως όταν συναντάς τόση παραδοξότητα, το παράδοξο τελικά μετατρέπεται σε οικείο. Ώσπου καταλήγω να τρομοκρατούμαι στην ιδέα ότι, αν αποδεσμευτώ από τον πόνο, ποια θα είμαι χωρίς αυτόν; Ίσως η ηχώ του μικρού και γλυκού κοριτσιού που συνήθιζα να είμαι παλαιότερα να εκπνέει βραδέως σε αρκετές από τις αναμνήσεις που έχω συνδέσει με τον πόνο, κι εγώ γυρνάω πίσω… Όχι για να θυμηθώ, αλλά πιο πολύ για να νιώσω ξανά. Στην πραγματικότητα, όμως, όλα όσα περιλαμβάνει η διαδικασία αυτή δεν αποσκοπούν στο να προχωρήσω παρακάτω και να ξεπεράσω εκείνα από τα οποία έχω επιβιώσει, αλλά στο να συμφιλιωθώ με τον πόνο και να βρω έναν σκοπό στη ζωή μου και πάλι.
Μερικές φορές η ζωή έχει μια σκληρή αίσθηση του χιούμορ. Σου δίνει αυτό που πάντα αναζητούσες σε μια χρονική στιγμή που δε ξέρεις πώς να το αρπάξεις και να το κάνεις δικό σου. Κάπου εδώ κοντοστέκομαι και θυμάμαι όλες τις φορές που πηγαίνω στη θεραπεία και δεν κάνω συγκεκριμένες ερωτήσεις, γιατί νομίζω ότι η καρδιά μου δεν θα αντέξει την απάντηση· και άλλες φορές πάλι που μοιράζομαι σκέψεις και ερωτήσεις με την ελπίδα να ακούσω μια διαφορετική αντίδραση ή σκέψη από αυτή που ήδη έχω στο μυαλό μου· κι εκεί που αισθάνομαι ότι δε θα μπορέσω να μετακινηθώ από οτιδήποτε περνάω αυτή τη στιγμή, όποια απάντηση και να λάβω· κι εκεί που νομίζω ότι το μικρό κοριτσάκι μέσα μου το οποίο κατακλύζεται από συναισθήματα και η ενήλικη κοπέλα που είμαι σήμερα δεν έχουν καμία επαφή… τότε θυμάμαι ότι δώδεκα μήνες πριν, δύο χρόνια πριν ή ακόμη και αρκετά χρόνια πριν, το μικρό κοριτσάκι μέσα μου δεν πίστευε ότι θα τα καταφέρει ως το σήμερα. Αλλά οι φόβοι της δεν βγήκαν αληθινοί. Ξυπνούσε το πρωί για να σύρει τον εαυτό της μακριά από το χάος και τον πόνο. Πίεζε τον εαυτό της τόσο, ώσπου να μπορεί να δει ότι η καλοσύνη εξακολουθεί να υπάρχει. Δώδεκα μήνες πριν ή δύο χρόνια πριν ή αρκετά χρόνια πριν, υπέφερε αρκετά για να μπορώ να είμαι εδώ σήμερα και να νιώθω περισσότερο δυνατή. Κάτι που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάω!
Κι ενώ φαντάζει σαν να μην πήρα από τη ζωή όλα όσα περίμενα, φτάνω στη σκέψη ότι εκείνη μου μοιράζει απλόχερα τα μαθήματα που κράτησε από τα χρόνια που πέρασαν. Μέσω της θεραπείας, μου θυμίζει την αφετηρία μου και με καθοδηγεί στο να μπορώ να στέκομαι δίπλα μου. Να ξυπνάω το πρωί και να λέω στον εαυτό μου ότι είμαι όμορφη και ότι έχω έναν σκοπό. Να προσπαθώ να με κάνω να γελώ όταν αισθάνομαι πληγωμένη. Να με πηγαίνω ραντεβού και να τρώω το αγαπημένο μου φαγητό. Να είμαι βέβαιη ότι με ακούω, ότι στ’ αλήθεια ακούω τις σκέψεις μου. Να με φροντίζω και να μην παραμελώ οτιδήποτε έχει να κάνει με την καρδιά μου. Και μέσα από τη θεραπεία, μου δόθηκε η ευκαιρία να μπορώ να δώσω μία υπόσχεση στο μικρό κοριτσάκι που τόσο πάλεψε για να φτάσω ως εδώ χωρίς παραίτηση: μια υπόσχεση να είμαι πάντοτε εδώ για εμένα, μια υπόσχεση να είμαι πιο γλυκιά με τον εαυτό μου και να μην αμφιβάλλω για την ύπαρξή μου, μια υπόσχεση από εδώ και πέρα να με αγαπώ ακόμη κι όταν όλα γίνονται θολά και δύσκολα.
Με αρκετή θέληση βρίσκω την πορεία πίσω στον εαυτό μου, αργά και υπομονετικά. Ανακαλύπτω δρόμους ανάμεσα στην καρδιά μου και το μυαλό μου που συνδέονται. Ανακαλύπτω μελωδίες που ηχούν απαλά στην ψυχή μου. Είναι αλήθεια ότι κάνω παρακάμψεις και παρεκκλίνω ορισμένες φορές, αλλά βρίσκω την πορεία πίσω στον εαυτό μου. Τι κι αν η θεραπεία είναι πράγματι το δικό μου ασφαλές καταφύγιο;