Άννα ΚαρτσάκηΠοίημα: Άννα Καρτσάκη, Φοιτήτρια Βιοχημείας/Βιοτεχνολογίας
Επιμέλεια: Σπυριδούλα Μπισμπικοπούλου, Φιλόλογος
Πάλιωσε το σπίτι.
Έσκασαν οι τοίχοι.
Μούχλιασε το ταβάνι.
Τρίζει και το πάτωμα.
Γέρασα και εγώ.
Έσκασε το δέρμα μου.
Μούχλιασε η ψυχή μου.
Τρίζουν και τα κόκκαλα.
Τι με τηράς, πουλί μου;
Μάλλον σου φαίνομαι άγνωστη.
Μα είμαι ακόμα εγώ.
Απλώς, λίγο αλλαγμένη.
Πλατάνι θα γενώ να κρυφτείς,
στη δροσερή σκιά μου.
Κάτσε στα κλαδιά μου να ξαποστάσεις.
Μη φοβάσαι· δε θα σπάσουν αυτά.
Είναι γερά σαν σίδερο.
Μου ‘παν με φύτεψε παιδί,
γι΄ αυτό έχω τόσα άνθη.
Ίσως με φύτεψες εσύ,
γι΄αυτό ανθίζω ακόμη.