ΑnimartistsΚείμενο: Ελπίδα Βεριτά
Ψυχολόγος
Επιμέλεια: Στέλλα Πυρένη
Φιλόλογος
Αξιαγάπητη Ελπίδα,
Σε αποκαλώ αξιαγάπητη, επειδή γνωρίζω ότι, ενώ εσύ δεν το πιστεύεις για τον εαυτό σου, πολλοί άνθρωποι θεωρούν πως πράγματι είσαι. Έχεις αισθανθεί τόση θλίψη που ξέχασες πώς είναι να υπάρχεις. Κι εγώ δεν βρήκα ποτέ τον τρόπο να σου πω πως λυπάμαι που σε παραμελούσα για τόσα χρόνια αφήνοντας άλλους να καθορίζουν την αξία μου αντί να πιστεύω σε μένα. Λυπάμαι για τις λέξεις που δεν είπα και την αγάπη που δεν σου έδωσα. Λυπάμαι που άνοιγα τα χέρια μου τόσο λίγο, ώστε δεν προλάβαινες να φωλιάσεις μέσα πριν κλείσουν ξανά. Λυπάμαι που σε άφησα να υποφέρεις τόσο τη στιγμή που ο πόνος είναι ένα συναίσθημα που δε θα ήθελα ποτέ να νιώσεις στην ολότητά του. Λυπάμαι που δεν αναγνώριζα πόσο όμορφη είσαι πραγματικά και επέτρεψα σε όλα τα επίπονα πράγματα που άλλοι έλεγαν να φτάσουν σε σένα. Λυπάμαι που άφησα τους φρουρούς της κατάθλιψης να σε πείσουν ότι δεν είσαι αρκετή. Δεν είχα την πρόθεση να σε απογοητεύσω για τόσα χρόνια και να αφήσω τις ανασφάλειές μου να κυριεύσουν τα πιο ευάλωτα κομμάτια μου.
Όμως για όλες τις νύχτες που πέρασες στο δωμάτιό σου κλαίγοντας από πόνο, για όλες τις δυσκολίες και τις δοκιμασίες που έχεις διασχίσει, για όλες τις μέρες που αμφέβαλλες για την ίδια σου την ύπαρξη, αξίζει να σε αγαπώ. Έχεις περάσει πολλά. Έχεις πληγωθεί ξανά και ξανά. Κουβαλάς σημάδια που αποτελούν ένδειξη κάθε μάχης που έχεις δώσει. Κι όταν οι πιθανότητες έδειχναν ότι θα ηττηθείς, όταν οι πιθανότητες έδειχναν ότι δεν θα επιβιώσεις, εσύ τα κατάφερνες. Τα κατάφερνες ενώ πίστευες πως δεν αξίζεις. Και παρόλο που αυτό είναι κομμάτι της ζωής, εγώ είμαι περήφανη για σένα, καθώς μέσα σου πίστευες ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο˙ ακόμη κι αν η ιστορία σου δεν μοιάζει με άλλα παραμύθια που γράφτηκαν στο παρελθόν. Σε θυμάμαι να είσαι ανήσυχη και αβοήθητη, επειδή δεν ήξερες πώς να αντιμετωπίσεις τη ζωή. Ήθελες να ξυπνάς το πρωί και να απολαμβάνεις τη ζωή όμως φοβόσουν να νιώσεις το άγγιγμα του ήλιου σε μια φωτεινή μέρα ή το δροσερό αεράκι που καθαρίζει την αναπνοή. Σε θυμάμαι να αισθάνεσαι κενή και στοιχειωμένη από παλιές εμπειρίες -σε ένα κάστρο περικυκλωμένη από ψηλά τείχη λύπης, απογοήτευσης και μοναξιάς. Αλλά κατόρθωνες να τοποθετείς κάθε ένα από αυτά τα τείχη με έναν τρόπο που να μπορούν να σε προστατεύουν αντί να σε εκθέτουν ή να γίνονται συντρίμμια. Σε θυμάμαι τρομαγμένη να σκέφτεσαι, όταν σε κυριεύουν οι δαίμονες, αν θα σε αγαπούν και τότε. Αλλά να, δεν μετάνιωσες ποτέ για ανθρώπους που εσύ αγάπησες ακόμη κι αν σε πλήγωσαν. Πάντοτε σκεπτόσουν ότι οι άνθρωποι εκείνοι σου πρόσφεραν ένα χαμόγελο και σε έκαναν να αισθανθείς έστω και για λίγο ο πιο χαρούμενος άνθρωπος πάνω στη γη.
Τα χρόνια πέρασαν κι έχω πλέον μεγαλώσει. Μετακόμισα σε μια άλλη χώρα κυνηγώντας τα όνειρά μου αντί να αγαπήσω κάποιο υπόγειο. Τα κατάφερα. Είμαι πλέον πιο ήρεμη. Έτσι μου λένε. Τα τείχη και οι φρουροί άρχισαν να εξαφανίζονται και στη θέση τους να ανθίζουν μικρά λουλούδια. Κοιτάζω προς τα επόμενα κεφάλαια της ζωής μου και μαθαίνω επιτέλους να με αγαπώ με τα ελαττώματα και τις ατέλειές μου. Όταν χώνομαι στην κατάθλιψη, προσπαθώ να με αγκαλιάζω. Να με ηρεμώ λέγοντας ότι είναι εντάξει, γιατί μπορεί να βρίσκομαι σε μια πολύ δύσκολη κατάσταση και να αγαπιέμαι έτσι κι αλλιώς. Όταν αποτυγχάνω, προσπαθώ από την αρχή την επόμενη ημέρα. Κι όταν είμαι χαρούμενη, κρατάω στη μνήμη μου αυτές τις στιγμές. Μερικές φορές τις σημειώνω σε μικρά χαρτάκια και τις τοποθετώ σε ένα γυάλινο μπουκάλι, απολαμβάνοντας τη θέα του στην ιδέα ότι με τον καιρό γεμίζει. Έπειτα σφηνώνω έναν φελλό, που έχω προσεκτικά διαλέξει, για να τις κρατήσω γερά φυλαγμένες. Γιατί σκέπτομαι ότι οι στιγμές αυτές θα έρθουν ξανά όπως ήρθαν και την πρώτη φορά, τότε που δεν είχες την παραμικρή ελπίδα ότι θα εμφανιστούν.
Σου οφείλω μια συγγνώμη που δεν σε στήριξα όταν το είχες ανάγκη. Αυτή είναι η συγγνώμη μου.
Με αγάπη,
Εγώ