ΑnimartistsΚείμενο: Ελπίδα Βεριτά
Ψυχολόγος
Επιμέλεια: Στέλλα Πυρένη
Φιλόλογος
Εύχομαι να μπορούσα να σου εξηγήσω πώς μοιάζει η θεραπεία. Εύχομαι να μπορούσα να σου πω ότι η θεραπεία είναι πράγματι μια απλή μορφή τέχνης, ότι είναι η πράξη του να κάνεις τούτο κι εκείνο, ότι είναι η ισορροπία που έρχεται αν αφεθείς στη συγχώρεση ή αν ξεσκονίσεις τα ραγισμένα σου κόκαλα. Αλλά η αλήθεια είναι πως η θεραπεία είναι το πιο ακατάστατο πράγμα που μπορεί να γνωρίσεις. Και τη μία μέρα με ξεγελά η ιδέα ότι ο άνθρωπος μπροστά μου κατά τη θεραπεία κρατά σφιχτά στα χέρια του τις απαντήσεις, ενώ την επόμενη αργοσβήνω μόνη στο πάτωμα της κουζίνας ζητώντας από τον κόσμο να μείνει ήρεμος για λίγο. Κι αυτός ο άνθρωπος; Μη με ρωτάς για εκείνον. Μη με ρωτάς για εκείνους. Πονάει η συνειδητοποίηση ότι χρειάστηκε να πω τον τελευταίο χρόνο αντίο σε μερικούς ξεχωριστούς θεραπευτές, σε μερικούς ξεχωριστούς ανθρώπους, καθένας από τους οποίους με καθοδήγησε προς έναν φωτεινό δρόμο. Ο αποχωρισμός μου από αυτούς πολλές φορές οφειλόταν μονάχα σε αλλαγή συνθηκών και δεν ήταν επιλογή μου. Δεν μπορώ να ξεκαθαρίσω στο μυαλό μου τι έχει αφήσει τα περισσότερα σημάδια: η πορεία της θεραπείας ή κάθε τέλμα αυτής; Μα ποτέ δεν έμαθα ποια είναι η τέχνη του να λες «αντίο». Όταν διστάζεις να σηκωθείς από την πολυθρόνα μετά την τελευταία συνεδρία αλλά πρέπει, επειδή ξέρεις. Όταν σηκώνεις το βλέμμα και χαμογελάς προσπαθώντας να κρύψεις τη θλίψη, επειδή ξέρεις. Όταν σφίγγεις το χέρι για τελευταία φορά και το δάκρυ κυλά στο μάγουλο, επειδή ξέρεις.
Κάθομαι στο πάτωμα και κλείνω τα μάτια σκεπτόμενη όλα όσα θέλω να θυμάμαι για κάθε έναν από αυτούς τους ανθρώπους και κυρίως τη συνεισφορά τους που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά όμορφη. Δεν θέλω να τους καταστρέψω στο μυαλό μου, επειδή ένιωσα πικρία, επειδή αναγκάστηκα να πω «αντίο». Τους εκτιμώ, προσπαθώντας να μην νιώθω ότι ακόμη εξαρτώμαι από εκείνους για το επόμενό μου βήμα. Αγαπώ τα μαθήματα που μου δίδαξαν. Εύχομαι να είναι καλά κάθε που τους φέρνω στη μνήμη μου. Μου λείπουν αλλά δεν θέλω να πονάω για το ότι δεν θα επιστρέψουν πίσω. Στην πραγματικότητα δεν έφυγαν ποτέ αλλά έχτισαν μια αποικία μέσα μου. Άφησαν απλώς το χέρι μου για να με ωθήσουν να αντικρύσω τον κόσμο από άλλη οπτική. Γνώριζαν πως το μπορώ. Είχαν πίστη, σε μένα. Υπάρχει κάτι παράξενο στην αλληλεπίδραση με κάθε θεραπευτή. Για εμένα, είναι το φως για όσους ξέμειναν στο σκοτάδι. Είναι η ελπίδα όταν όλοι φαίνεται να την έχουν εγκαταλείψει επειδή επέτρεψαν στον πόνο να τους αλλάξει. Η μεγαλύτερη αλήθεια όμως είναι πως για εκείνους το φως και ελπίδα ήμουν εγώ! Αρκούσε μονάχα να το πιστέψω και να αφήσω το χέρι.
Κάποιες φορές πρέπει εγώ να σώσω τον εαυτό μου. Πρέπει να είμαι ο άνθρωπος που αποφασίζει να αλλάξει την ιστορία του και να γράψει μια καινούρια από την αρχή. Κάποιες φορές πρέπει να είμαι η υπενθύμιση που χρειάζεται ο εαυτός μου όταν αισθάνομαι πως έχω χάσει τον έλεγχο. Πρέπει να είμαι εγώ εκείνη που αναζητά μέσα κι έξω την αλήθεια, το πάθος, το είδος και την ποιότητα ζωής που θα ήθελα να ζήσω. Δίχως να περιμένω την ευκαιρία να χτυπήσει την πόρτα μου, δίχως να περιμένω κάποιον να με σώσει. Κάποιες φορές ίσως αξίζει να αφήνομαι και να αισθάνομαι άνετα με το να είμαι μόνη. Εξάλλου, στο τέλος της ημέρας, όταν οι μάσκες πέφτουν κανείς δε ξέρει ποια είμαι πραγματικά, κανείς δεν βλέπει όσα βλέπω, δεν νιώθει όσα νιώθω, δεν γνωρίζει τι με κρατάει ξύπνια ως αργά τη νύχτα.
Αυτά μου έμαθε κάθε «αντίο». Να μπορώ να με στηρίζω, γιατί δεν θα είμαι πάντοτε αρκετά τυχερή ώστε να βρίσκω κάποιον που κατανοεί το ταξίδι μου ή στέκεται δίπλα μου ώσπου να τα καταφέρω. Δεν θα βρίσκω πάντοτε κάποιον πρόθυμο να σκαρφαλώσει το βουνό μαζί μου. Ήμουν, όμως, αρκετά τυχερή ώστε να μπορέσω να κατανοήσω ότι ορισμένες φορές χρειάζεται να σκαρφαλώνω μόνη. Κι αυτό είναι εξουθενωτικό και κουραστικό αλλά μόλις τα καταφέρω ως την κορυφή θα είμαι χαρούμενη, παρόλο που θα απολαμβάνω τη θέα μόνη. Κι εκείνοι που μου κρατούσαν κάποτε το χέρι θα χαμογελούν, βλέποντας με να σκαρφαλώνω… Γιατί σημασία για εκείνους δεν είχε τελικά η κορυφή αλλά η προσπάθεια. Είναι εκείνοι που μου έδωσαν τη δύναμη να σκέπτομαι ότι θα παλεύω κάθε μέρα για να γίνω ένας καλύτερος άνθρωπος αύριο από ό,τι ήμουν την προηγούμενη ημέρα.
Αν υπάρχει η τέχνη του να λες «αντίο»;
Δεν το ανακάλυψα ακόμη κι ωστόσο ανακάλυψα πολλά περισσότερα.