ΑnimartistsΚείμενο: Ελπίδα Βεριτά
Ψυχολόγος
Επιμέλεια: Στέλλα Πυρένη
Φιλόλογος
Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να επιθυμεί να επιταχύνει τον χρόνο σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να φτάσει σε απαντήσεις. Και κοιτούσα τον ουρανό περιμένοντας από τα αστέρια να ευθυγραμμιστούν και να φωτίσουν, για να μου φέρουν πίσω ανθρώπους που απομάκρυνα στα σκοτάδια μου… ανθρώπους που χάθηκαν με τον καιρό. Χρειάστηκα αρκετό χρόνο για να φτάσω στο συμπέρασμα ότι είμαι εγώ που χρειάζεται να πατήσω λίγο φρένο δίχως να αναμένω. Διότι η σχέση με μερικούς ανθρώπους ήταν ακατάστατη και σκοτεινή και με άλλους λίγο βαριά και γκρίζα. Οι αλληλεπιδράσεις μου υπήρξαν συχνά θλιβερές και τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να προχωρήσω. Είναι η στιγμή που πρέπει να επιμείνω, αν θέλω αληθινά να επουλώσω τις πληγές μου. Να δημιουργήσω ένα νέο σύμπαν με αστέρια να χαζεύω και ουρανούς στους οποίους θα τολμώ να σηκώνω το βλέμμα.
Δεν ξέρω αν θα έρθει η μέρα στη ζωή μου που όλα θα βγάζουν νόημα, που θα μάθω το μάθημα από κάθε λάθος και θα καταλάβω γιατί η καρδιά μου χρειάστηκε να σπάσει μερικές φορές για να αφήσει την αγάπη να μπει. Ακόμη αναρωτιέμαι γιατί πάλευα και παλεύω για να αγαπηθώ, για να μη μείνω μόνη. Επειδή φοβήθηκα ότι δεν θα αντέξω τη μοναξιά μου. Γιατί έχασα ανθρώπους που σήμαιναν τα πάντα για εμένα. Αναρωτιέμαι αν χρειάζομαι όλα αυτά τα μαθήματα για να μάθω τον τρόπο να εκτιμώ τη ζωή ή έπρεπε απλά να μάθω ότι δεν υπάρχει ζωή χωρίς πόνο. Αναρωτιέμαι αν όλα όσα δεν έζησα ως τώρα εξαιτίας του πόνου ήταν εκείνα που μόνη μου γκρέμισα κι έτσι δεν με άφησα να ζήσω. Κι ύστερα, προσπαθώ να κατανοήσω γιατί χρειάστηκε να μισήσω τον εαυτό μου και να τον καταστρέψω για να τον χτίζω τώρα από την αρχή και γιατί έπρεπε να ξεκινήσω από την αρχή λίγο πριν τη γραμμή του τερματισμού. Ποιος με έσωσε τελικά και ποιος με ενέπνευσε να θέλω να σώσω άλλους ανθρώπους στο μέλλον; Τι με έκανε να κάνω στροφή και να αλλάξω για να αναγνωρίζω όλα όσα είμαι; Μα κάποια στιγμή θα μπορέσω να ενώσω τις τελείες, τα άστρα, τα κομμάτια από το παζλ.
Μένω να μου ψιθυρίζω σε κάθε σκοτεινή νύχτα ότι ακολουθεί πάντοτε ένας φωτεινός ήλιος, μια νέα μέρα. Μερικές φορές αισθάνομαι ότι οι δύσκολες στιγμές θα υπάρχουν για πάντα και αυτή η κατάσταση που τόσο φρικτά με πονά θα μείνει μαζί μου ως την τελευταία μου πνοή. Αλλά δεν θα μείνει! Μερικές φορές με παρακαλάω να συνεχίσω να μάχομαι, γιατί ακόμη κι όταν νιώθω ότι το να παραιτηθώ είναι μια επιλογή, δεν πρέπει να το κάνω. Κι αυτό γιατί έχω την ελπίδα ότι έρχονται πολύ πιο όμορφα πράγματα από όσα έζησα στο παρελθόν. Έχω την ελπίδα ότι σε λίγους μήνες, σε λίγα χρόνια θα μπορώ να κοιτάξω πίσω σε αυτές τις εμπειρίες και να αντιληφθώ πόσο μακριά έχω φτάσει. Πόσα έχω ξεπεράσει. Αν είμαι αρκετά γενναία και ήρεμη για να συνεχίσω να αντέχω το τώρα. Τίποτα στο να ανακαλύπτω τον εαυτό μου δεν είναι εύκολο. Προκαλεί τους δαίμονες στο κεφάλι μου που προσπαθούν να με πείσουν ότι δεν αξίζω. Αλλά υπάρχει κάτι το γενναίο στο να κάνω δικές μου τις ατέλειές μου πριν προλάβουν να με κάνουν εκείνες. Υπάρχει κάτι γενναίο στο να μου θυμίζω ότι ακόμη και μέσα στον φρικτό πόνο σε αυτή τη φάση της ζωής μου, ακόμη και σε κάθε φάση της ζωής μου, αξίζω να αγαπιέμαι. Αναρωτιέμαι, τι αν είμαι περισσότερα από όσα νομίζω;
Βλέπεις, είναι η πρώτη φορά έπειτα από πολύ κόπο που δε προσπαθώ να παλέψω για κανέναν και είναι η πρώτη φορά έπειτα από πολύ πόνο που δεν έχω τίποτε να χάσω. Γιατί, για πρώτη φορά έπειτα από πολύ καιρό, δεν φοβάμαι. Ίσως να είμαι περίεργη. Ίσως να υπάρχουν πράγματα μέσα σε όλα όσα βιώνω, στη συμπεριφορά μου που θα ήθελα να κατανοήσω, αλλά δεν φοβάμαι. Ίσως να φτάνω σε στιγμές που δυσκολεύομαι να διαχειριστώ την ίδια μου την ύπαρξη και τον πόνο όταν γίνεται βαρύς. Μα κουράστηκα να πολεμάω τη μοίρα μου και να επισκέπτομαι κρυφά το παρελθόν μου σκαλίζοντας αναμνήσεις που θα ήθελα να γράψω από την αρχή. Μαθαίνω να ζω και να αφήνω τα πράγματα να υπάρχουν. Γιατί, για πρώτη φορά στη ζωή μου, δεν προσπαθώ να αποδείξω τίποτα σε κανέναν, θέλω μονάχα να ζήσω.
Για πρώτη φορά έπειτα από πολύ καιρό, σκέπτομαι ότι ίσως να είμαι περισσότερα από όσα νομίζω τελικά.