Αναστασία ΜιχαήλΚείμενο: Αναστασία Μιχαήλ
Φοιτήτρια, Φωτογράφος και Καλλιτέχνιδα
Επιμέλεια: Σοφία Ποιμενίδου
Φιλόλογος
Κάποιοι άνθρωποι είναι επανάσταση.
Κάποιοι άνθρωποι είναι μουσική.
Κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται για να μην πεθάνουν ποτέ.
Κάποιοι άνθρωποι ζουν τόσο δυνατά, παλεύουν τόσο δημιουργικά και υπάρχουν τόσο επαναστατικά που καταφέρνουν να ζουν για πάντα.
Δεν ξέρω πώς να αρχίσω να περιγράφω όσα σκέφτομαι και νιώθω για αυτόν τον χαρακτήρα και για όλους αυτούς τους σπουδαίους ανθρώπους που έχουν ζήσει και αλλάξει τον κόσμο μόνο και μόνο με τον τρόπο που ζήσανε και με το πάθος τους. Υποκλίνομαι στην τόλμη και το κουράγιο ενός ανθρώπου να δημιουργεί μουσική με τον δικό του μοναδικό τρόπο ενάντια στη νόρμα και στους κανόνες της κοινωνίας. Τόσο καλή μουσική —τόσο που η ίδια η μουσική να αλλάζει εξαιτίας του. Ή ακόμα καλύτερα, εξαιτίας τους, καθώς δεν ήταν ποτέ μόνος του. Υποκλίνομαι στο πως ένας απλός άνθρωπος, ένας “ξένος”, ένας “φτωχός”, ένας “θηλυπρεπής”, ένας “αμφιφυλόφιλος” μπορεί μέσα σε 40 χρόνια ζωής να καταφέρει να γίνει θρύλος, ενάντια στον κόσμο ολόκληρο με μόνα μέσα το όνειρό του και το πάθος του. Υποκλίνομαι στον τρόπο με τον οποίο άτομα σαν αυτόν υπάρχουν τόσο δυνατά μέσα σε αυτό το χάος του κόσμου, και στο ότι το κάνουν παρά το οποιοδήποτε κόστος.
Ο Freddie Mercury είναι θρύλος, είναι ελπίδα και δούλεψε πολύ σκληρά για να είναι όλα αυτά. Κρύφτηκε, πάλεψε, έπεσε στο μηδέν και ξανασηκώθηκε και όλα αυτά τα έκανε με έναν μοναδικά δημιουργικό τρόπο. Πως μπορεί ένας άνθρωπος να υπάρχει τόσο δημιουργικά; Να ισοπεδώνεται τόσο δημιουργικά; Να πεθαίνει με τόσο μεγάλο ήθος και τόσο μεγάλη δύναμη. Μελωδικά σχεδόν. Κανείς δεν ήξερε για την αρρώστια του. Δεν ήθελε να είναι “ο performer που δεν έχει χρόνο”. Ήθελε να γράφει μουσική και να επικοινωνεί με το κοινό του. Να είναι performer και να τα δίνει όλα στη σκηνή. Μέσα στην πίεση που υπήρχε από παντού, την κριτική που του ασκήθηκε χωρίς να του αξίζει λόγω όλων αυτών των χαρακτηριστικών του, κατάφερε να είναι αυτό που ήθελε. Πάλεψε χρόνια για να καταφέρει να αγαπήσει τον εαυτό του για αυτό που είναι και όταν το έκανε έμεινε στην Ιστορία, όπως πάντα ήθελε. Και θα μείνει για πάντα στην ιστορία, γιατί του αξίζει και γιατί ήταν ο Freddie Mercury των Queen και αυτό είναι αρκετό. Ήταν ο άνθρωπος που προκάλεσε την οργή και το μίσος πολλών. Ο άνθρωπος που δέχτηκε κριτική για τα πάντα, τη σεξουαλική του ζωή, την καταγωγή του, τον χαρακτήρα του, την εμφάνισή του, τη ζωή του ολόκληρη, αλλά κατάφερε να είναι αυθεντικός κάθε στιγμή.
Παρά το πόσο αυθεντικός ήταν, δεν μπόρεσε να μιλήσει εντελώς ειλικρινά ποτέ. Μέχρι και μία μέρα πριν πεθάνει δεν είχε μιλήσει αληθινά για τον εαυτό του. Πόσο τραγικό; Πόσο θλιβερό; Να είσαι ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της ροκ μουσικής, ο άνθρωπος που κάνει τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην μουσική και να μπορέσεις να πεις αυτό το ένα πράγμα που “δεν πρέπει” μόνο μία μέρα πριν πεθάνεις. Πόσο ήθελε να το πει και πόσο το κράτησε; Κανείς δεν ήξερε τον Φρέντι πέρα από λίγους δικούς του ανθρώπους μετρημένους στα δάχτυλα ενός χεριού. Σίγουρα θα ήθελα όσο τίποτα να τον γνωρίσω, θα έπρεπε όλοι να ήθελαν.
Μπορεί άτομα σαν τον Freddie Mercury να μην πεθαίνουν πραγματικά ποτέ, καθώς η ζωή τους είναι τόσο δυνατή, που μένει για πάντα ζωντανή, να επηρεάσει και να δώσει έμπνευση σε άτομα, γενιές, αιώνες και αιώνες μετά. Παρόλα αυτά, παρά το ότι το γνωρίζω και το πιστεύω αυτό, δεν θα σταματήσω ποτέ να νιώθω θλίψη που τέτοια άτομα φεύγουν. Κάτι λείπει από τον κόσμο όταν τέτοιοι καλλιτέχνες χάνονται. Σαν ο κόσμος να έχασε λίγη μαγεία. Σαν να χάθηκε κάτι σημαντικό. Κάτι αναντικατάστατο που δεν θα γυρίσει ποτέ πίσω και δεν θα βρεθεί τίποτα ακριβώς σαν αυτό ποτέ ξανά. Κάποιοι άνθρωποι αγγίζουν τον ουρανό, κάποιοι άνθρωποι φτάνουν στον ήλιο. Άλλοι καίγονται και άλλοι μένουν για πάντα εκεί, δίπλα στον ήλιο, μέσα στο απέραντο γαλάζιο να εκπέμπουν φως. Πρέπει να είναι υπέροχο να υπάρχεις αιώνια στο φως, όταν έχεις ζήσει, εν μέρει, στη σκιά.
“The show must go on
Inside my heart is breaking
My makeup may be flaking
But my smile, still, stays on“
“Ι still Love You”