Δήμητρα ΠαράσχουΠοίημα: Δήμητρα Παράσχου
Ψυχολόγος – Συνθετική Ψυχοθεραπεύτρια
Επιμέλεια: Γεωργιάνα Ψυχάλη
Φιλόλογος
«Η σιωπή ποτίζει περισσότερο
και από το ίδιο
το δάκρυ».
Αυτό άκουσα να ψιθυρίζουν
οι σκέψεις μου
πάνω στη λίμνη.
Βουβή τους άκουσε,
σαν τα πουλιά που
σκάβουν το κορμί της.
«Ακόμα και στη σιωπή
ακούς τον θρήνο»,
ρίγησε.
Κύματα η μιλιά της,
ανατριχίλα τα λόγια της.
«Μες στον θρήνο
βρίσκεται κομματιασμένη
η χαρά»,
ανταπάντησε η
καλαμιά.
Μα απότομα καθηλώθηκε
ο χρόνος.
Κανείς μέσα μου δεν ξέρει
τί είναι η χαρά.
Οι μυριάδες άνθρωποί μου
ξύνουν τα νύχια τους,
να στερέψουν τη λίμνη θέλουν.
Σιωπώ, να τους ακούσω.
Μα ο άνεμος σφυρίζει δυνατότερα.
«Μες στη λίμνη είναι
αυτό που ψάχνεις.
Ακολούθησε με.
Θα το βρεις.»
Σιωπηλή βουή του
αγέρα με παρασύρει.
Πέφτω στο νερό.
Τα μάτια θολά,
η ανάσα βιαστική,
το μυαλό ένα θέατρο,
η καρδιά μουσική.
Πέφτω…
Ως το τέλος.
Να σβήσω τη δική μου
σιωπή
στου κόσμου την ανυπαρξία.