ΑnimartistsΚείμενο: Ελπίδα Βεριτά
Ψυχολόγος
Επιμέλεια: Στέλλα Πυρένη
Φιλόλογος
Αγαπημένο 2018, αμφιταλαντευόμουν για το αν ήμουν έτοιμη να σε αφήσω να φύγεις. Δεν ήσουν ο πιο εύκολος ούτε κι ο πιο χαρούμενος χρόνος, μα τώρα μπορώ να αποχαιρετήσω όλες τις δυσκολίες που έφερες. Είμαι έτοιμη να αποχωριστώ τα σημεία σου εκείνα που με απογοήτευσαν, τις στιγμές που δεν μπορούσα να κρατήσω τα κομμάτια του εαυτού μου ενωμένα και τις φορές που παραλίγο να τον εγκαταλείψω. Έμαθα. Μου έμαθες κάποια πολύτιμα πράγματα με σκληρό τρόπο. Ένα από εκείνα είναι ότι τίποτε δεν είναι προβλέψιμο και γι’ αυτό οφείλω στον εαυτό μου να στέκομαι όρθια, να είμαι δυνατή. Σε συγχωρώ παρόλα αυτά. Σε συγχωρώ για όλο τον πόνο, τις δυσάρεστες εκπλήξεις και τις μπερδεμένες σκέψεις. Σε συγχωρώ που δεν κύλησες όπως θα ευχόμουν να κυλούσες. Ίσως να υπάρχει κάτι σε αυτό, το οποίο θα με βοηθήσει για τα χρόνια που θα ‘ρθουν. Είχες έναν ιδιαίτερο τρόπο να επανορθώνεις για τις άσχημες ή για τις δύσκολες στιγμές και σε εκτιμώ που έκανες μερικά πράγματα ομορφότερα. Σε εκτιμώ ίσως περισσότερο, επειδή μου έδωσες τόσα όσα χρειαζόμουν για να συνεχίζω να προχωράω, να συνεχίσω να πιστεύω.
Μου έδειξες ότι πρέπει να δουλεύω με τον εαυτό μου κάθε μέρα και να θυμάμαι ότι ολόκληρη η ζωή μου είναι μια εργασία σε εξέλιξη. Ότι θα έχω δυσάρεστες μέρες αλλά και όμορφες, ώστε να βρίσκω μια ισορροπία. Ότι κάποιες φορές η καρδιά μου θα σπάει, ενώ άλλες θα είμαι εγώ εκείνη που προκαλεί τον πόνο. Ήδη αρχίζουν να επουλώνονται ορισμένες από τις πληγές. Ήδη κοιτάζω μπροστά. Σταμάτησα να υπεραναλύω όλα εκείνα που δεν κατάφερα να ζήσω. Σταμάτησα να προσπαθώ να πραγματοποιήσω τα πάντα πριν φτάσεις στο τέλος σου. Αντί αυτού, αποφάσισα ότι είναι καιρός να προχωρήσω παραπέρα. Το πιο σημαντικό, ωστόσο, δεν το μοιράστηκα μαζί σου ακόμη. Όλον αυτόν τον καιρό τον πέρασα ζώντας για τις θεραπείες μου αντί να ακολουθώ τις θεραπείες μου για να μπορώ να ζήσω. Και θέλω να ζήσω! Έπειτα από όλα όσα μου έχουν κλέψει οι διαταραχές μου κατά τη διάρκειά σου, δεν με πειράζει να κλέψω κάτι πίσω.
Οπότε 2019, δεν γνωρίζω τι περιμένεις από εμένα, δεν γνωρίζω τι μου έχεις φυλαγμένο, δεν ξέρω αν θα είναι καλύτερα ή χειρότερα τα πράγματα, αλλά ξέρω πως είμαι έτοιμη για σένα. Ακόμη αισθάνομαι ότι τα πράγματα δεν θα γίνουν ποτέ καλύτερα. Ακόμη αισθάνομαι ότι έχω κολλήσει στην τωρινή κατάσταση, που η ζωή μοιάζει περισσότερο με μάχη παρά με ευλογία τελευταία και, κάθε φορά που φαίνεται επιτέλους να έχω σημειώσει κάποια πρόοδο, η ζωή το μόνο που κάνει είναι να με ρίχνει κάτω ξανά. Έχω επιβιώσει τα πιο επίπονα και τώρα θα ήθελα να γράψω μια νέα ιστορία στις άδειες σελίδες σου. Το μόνο που θα ήλπιζα είναι αυτή η φορά να είναι και χαρούμενη. Ελπίζω, τώρα που ήρθες εσύ, να μπορώ να θυμάμαι κάθε μέρα ότι κι εγώ είμαι ξεχωριστή. Ελπίζω να μπορώ να θυμάμαι ότι όταν δείχνω στους ανθρώπους κατανόηση, συχνά αισθάνονται αποδεκτοί. Να πιστέψω ότι έχω έναν σκοπό, ότι είμαι ένας άνθρωπος που του αξίζουν όμορφα πράγματα και πλούσιες στιγμές στη ζωή⋅ ότι σημαίνω κάτι για κάποιον. Κι ελπίζω να πάψω να σκέπτομαι τα λόγια «Κανένας δεν θα με θέλει στη ζωή του», «Δεν θα είμαι ποτέ αρκετή για κάποιον», γιατί αυτές οι φράσεις βρίσκονται μακριά από την αλήθεια. Κι αν στην πορεία σου αντικρύσω έστω μερική επούλωση, ελπίζω να βρω ωρίμανση και λίγη σαφήνεια. Διότι τίποτε στο να βρίσκεις την αγάπη ή τον εαυτό σου δεν είναι εύκολο. Η ωρίμανση πονάει. Ίσως, τώρα που ήρθες εσύ, είναι η ώρα να βιώσω τις θεραπευτικές δυνάμεις του να αποδέχομαι όσα είμαι.
Εκείνο που περιμένω από εσένα, 2019, είναι να με οδηγήσεις στη στιγμή. Να σταματήσω να πιστεύω ότι είμαι ο λόγος που έφυγαν άνθρωποι από τη ζωή μου. Να σταματήσω να πιστεύω ότι δεν αξίζω. Να σταματήσω να πιστεύω ότι δεν επιτρέπεται να κλάψω ή να δείξω τον θυμό μου. Να σταματήσω να πιστεύω ότι ο πόνος δεν θα υποχωρήσει ποτέ. Να σταματήσω να πιστεύω ότι δεν θα μπορέσω να θεραπευτώ. Να σταματήσω να πιστεύω ότι η ευτυχία μου εξαρτάται μονάχα από τους άλλους. Να σταματήσω να πιστεύω ότι τα παραμύθια δεν υπάρχουν. Να σταματήσω να πιστεύω ότι είμαι αόρατη, ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν να ακούσουν. Να σταματήσω να πιστεύω ότι δε μπορώ να είμαι χαρούμενη. Να σταματήσω να πιστεύω ότι δεν μπορώ να ακολουθήσω το επάγγελμα των ονείρων μου. Να σταματήσω να πιστεύω ότι είμαι μόνη. Απλά να σταματήσω. Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή που πρέπει απλά να αρχίσεις να πιστεύεις σε κάτι περισσότερο, κάτι μεγαλύτερο από αυτό που σου παρουσιάστηκε ως τώρα. Να βρεις την ομορφιά που μπορείς να ανακαλύψεις στον κόσμο και να μην κοιτάξεις πίσω, ποτέ ξανά.