ΆΝΕΜΟΣ

Ποίημα: Δήμητρα Παράσχου
Ψυχολόγος – Συνθετική Ψυχοθεραπεύτρια

Επιμέλεια: Γεωργιάνα Ψυχάλη
Φιλόλογος

Αρχίζει να θεριεύει ο
πρώτος άνεμος,
ξεσηκώνει τ’αδέρφια του.
Τα νέα τους πολλά,
τα γέλια,
τα δάκρυα,
τον έρωτα έχουν μάθει.
Συνωμοτούν μες στα
Σύννεφα,
πάνω στης θάλασσας
το αλάτι,
στις ανθρώπινες καρδιές.
Μπολιάζουν την ψυχή
με ξεσηκωμό
-αχ, να ήμουν άνεμος!-
αναστενάζει ένας
βιαστικός περαστικός.
Μα κανείς δεν κάθεται
να ακούσει όσα
ψιθυρίζουν
οι αέρηδες.
Κλείνουν τα παλτά
-και τις καρδιές-
Βουβοί.
Ονειροπολούν ντροπαλά όνειρα
με σκυμμένο κεφάλι.
-Αχ, να ήσουν άνεμος σαν και μένα!
Τότε το κεφάλι
δεν θα το έσκυβες,
όλα δικά σου θα ήταν,
όσα κλείνει η αγκαλιά
και ο νους.
Θα διαφέντευες τον κόσμο,
απ’ άκρη σ’ άκρη,
εσύ.
Αχ, να γνώριζες πως είσαι άνεμος!